Τότε διάφοροι μου έλεγαν ότι πολύ κακώς δίνω τόση πληροφορία σ’ ένα τόσο μικρό παιδί.

Και τι να του πω μωρή Κάρεν; Ότι είναι περφόρμανς δρόμου;

Περίμεναν στην ουρά ολόκληρες οικογένειες για ένα κρουασάν κι  έναν χυμό;

Να μην του πω ότι ακόμα κι η οικογένεια του έχει ευθύνη για την κατάντια αυτών των ανθρώπων;
Γιατί δεν αντισταθήκαμε όσο έπρεπε στο τέρας.
Γιατί ψηφίσαμε λάθος ανθρώπους, που συμφωνούν με την αγορά εξοπλισμού και τις στρατιωτικές συμμαχίες.

Συμμαχίες που σημαίνουν ότι αν κάποιο μέλος αποφασίσει να κάνει, για Χ λόγους, πόλεμο με μια άσχετη χώρα, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να συμμετέχουμε όσο τρελός κι αν είναι αυτός ο πόλεμος.

Γιατί δε χρησιμοποιούμε το προνόμιο μας (όσο το έχουμε) για να μιλάμε για τα θύματα πολέμου, τους αμμάχους, τα παιδάκια.

Τι να του πω για εκείνον τον μπαμπά που ερχόταν στον ξενώνα να δει τη γυναίκα και το παιδί του, έξω απ’ το παράθυρο, γιατί ο ξενώνας ήταν μόνο για γυναίκες;

Τι να του πω για τα παιδάκια που ήρθαν σε μια ξένη χώρα με ένα μπουφάν και χωρίς να μιλούν καμία άλλη γλώσσα πέρα απ’ τη δική τους κι αντί να είναι στο σχολείο, περνούσαν τα πρωινά τους περιμένοντας έξω απ’ το συσσίτιο;

Τι να του πω για τις ουρές, για την ντροπή στα βλέμματα, για την εξαθλίωση και τη ρατσιστική αντιμετώπιση απ’ τους κατά τ’ άλλα απογόνους του Ξένιου Δια;

Πώς θα του μάθω μαντάμ την ενσυναίσθηση, αν γυρνάμε την πλάτη σ αυτούς που ζούσαν κανονικά σαν εμάς και μια μέρα απλά ξεσπιτώνονται και βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου χωρίς να θέλουν και χωρίς να φταίνε;

Δεν είναι υποχρέωση μας να τους σταθούμε να τους βοηθήσουμε; Αν όχι εμείς ποιοι;

Αυτοί που τους βομβάρδισαν;

Άλλοι φορείς;

Φορείς που είναι κομμάτι των συμμάχων, αυτών που τους βομβάρδισαν!

Μην ξεχνάμε πότε ότι το τέρας του καπιταλισμού μια μέρα μπορεί να "λιγουρευτεί" κάτι δικό μας και τότε να στείλει τα δικά του Ραφάλ του να φάνε τα δικά μας και μετά να μας πετάξει στα πέρατα του κόσμου σα στυμμένες λεμονόκουπες, μέχρι τον επόμενο πόλεμο και τον επόμενο διωγμό.

Είναι λογικό εμείς όλοι οι εν δυνάμει διωγμένοι να τους αφήσουμε στην τύχη τους;
Αν όχι εγώ, ο γιος μου, ο κύκλος μου, ποιοι;

Ο δεκάχρονος πια γιός μου σήμερα λόγω ηλικίας μπορεί να μην έχει την ιδία ενσυναισθηση που είχε στα 4-5, αλλά όταν βλέπει να κατεβαίνουμε απ’ το αυτοκίνητο να βοηθήσουμε, το θεωρεί απολύτως φυσιολογικό γιατί έχει καταλάβει ότι αυτοί που κάνουν πόλεμο δεν ενδιαφέρονται για τον Ντάνιελ, την Αντισέ, τον Ιγκόρ και μπορεί ανά πάσα στιγμή να γίνουμε εμείς "παιδάκια του πολέμου" και τότε στο μόνο που μπορούμε να ελπίζουμε είναι ο λαός που θα συναντήσουμε, να είναι εύσπλαχνος και αλληλέγγυος.