Τι προσέφερε λοιπόν στη χώρα μας, η προηγούμενη χρονιά στις Ελληνίδες γυναίκες;

Δεκάδες γυναικοκτονίες, 5 χιλιάδες καταγγελίες ενδοοικογενειακής βίας, εκατοντάδες βιασμοί και μία ακόμη χρονιά που οι "μάτσο" άνδρες της Ελλάδας κάνουν ό,τι μπορούν για να δυσκολέψουν την καθημερινότητα των γυναικών.

Η Ελλάδα είναι μία περίεργη περίπτωση χώρας, η οποία ακριβώς επειδή έχει "κολλήσει" στις εκκλησιαστικές αρχές και στην παράδοση, αδυνατεί να κατανοήσει πως πολλές φορές το παρελθόν δεν είναι ένδοξο, αλλά βλάπτει συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες.

Επίσης, η «περήφανη και δημοκρατική» χώρα μας είναι γνωστή για την αργή της πρόοδο σε κοινωνικά ζητήματα, παρόλο που «ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην Δύση».

Ένα τρανό παράδειγμα είναι πως, ενώ το #MeToo ξεκίνησε το 2007, εμείς το ακούσαμε πρώτη φορά το 2020 και ξαφνιαστήκαμε, μάλιστα, από όλες τις αποκαλύψεις που οδήγησαν σε ένα τεράστιο κίνημα φεμινιστικών διαδηλώσεων και υποστήριξης της γυναικείας ισότητας και ανεξαρτησίας.

Πείτε μας "χρόνια πολλά", όταν αλλάξουν όλα και πάψουν να λείπουν οι δολοφονημένες

Αλήθεια, όμως, γιατί ξαφνιαστήκαμε; Που νομίζαμε ότι ζούμε ακριβώς;

Ξεχάσαμε ότι ζούμε στην χώρα που δεν επέτρεπε τις αμβλώσεις μέχρι το 1989, στην χώρα που μόλις πρόσφατα νοιάστηκε να ασχοληθεί με την νομοθεσία περί βιασμών και εκμετάλλευσης των γυναικών και σε μία χώρα που το να είσαι άνδρας σχετίζεται άμεσα με το πόσο καταπιέζεις και παρενοχλείς τις γυναίκες

Πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω όλη αυτή την έκπληξη που διάβασα στις δημοσιεύσεις στα social media, στο ξάφνιασμα όταν ακούσαμε για τις κακές συμπεριφορές ανδρών προς γυναίκες και στο σοκ πολλών όταν ήρθαν στην δημοσιότητα υποθέσεις βιασμών και κακοποίησης διάσημων ή μη γυναικών.

Μετά από το ξάφνιασμα βέβαια, ήρθε και το "ξέρασμα" τοξικότητας και πατριαρχίας από πολλούς «άνδρες παλαιάς κοπής» που έριξαν κατάρες στις γυναίκες που αποφάσισαν να μιλήσουν και τις κατηγόρησαν μέχρι και για την πρόκληση των βιασμών.

Τι κοινό είχαν όλες αυτές οι επιθέσεις;

Στοχοποιούν τα θύματα και όχι τους θύτες. Αλήθεια, πόσο γελοίο ακούγεται αυτό, αν το εφαρμόσουμε σε οποιαδήποτε άλλη κατηγορία εγκλήματος;

Σε μία ληστεία, για παράδειγμα, κατηγορούμε ποτέ το θύμα που ξέχασε την πόρτα ανοιχτή ή τον θύτη που εισέβαλε στο σπίτι;

Σε μία δολοφονία, κατηγορούμε το θύμα επειδή περπατούσε έξω την νύχτα ή τον δολοφόνο που αφαίρεσε την ζωή του;

Στις γυναικοκτονίες, στους βιασμούς και στις κακοποιήσεις, όμως, δίνεται η δυνατότητα σε όλους τους μισογύνηδες να νιώσουν σημαντικοί και να ενωθούν, γιατί ο στόχος είναι κοινός… οι γυναίκες. Ένας στόχος που τους επιτρέπει να νιώσουν δυνατοί, επειδή επιτίθενται σε ένα ολόκληρο φύλο. Μία κίνηση αξιοθρήνητη, αφού ένα ολόκληρο group ανθρώπων νομίζει ότι αντλεί δύναμη και κύρος, μόνο εάν καταπατήσει την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα των ελληνίδων γυναικών.

Καλά, λοιπόν, τα σημερινά posts στο Instagram, καλές και οι δημοσιεύσεις στο Facebook, αλλά τι κάνουμε καθημερινά για να βοηθήσουμε τις γυναίκες;

Τι κάνουμε για να τους δείξουμε ότι είναι ίσες;

Την επόμενη φορά που θα δείτε έναν άγνωστο ή γνωστό να επιτίθεται σε μία γυναίκα, μιλήστε!

Την επόμενη φορά που ο μισογύνης θείος σας παρενοχλήσει μία κοπέλα, ενώ είναι παντρεμένος με παιδιά, εκθέστε τον σε όλη σας την οικογένεια και καταγγείλτε τον.

Η σιωπή και η ουδετερότητα δεν βοήθησε κανέναν. Αντιθέτως η πρόοδος συνδέεται άμεσα με την δράση και την αντίδραση στην καταπίεση κάθε μορφής.