Ακούμε και διαβάζουμε για δυστοπίες και βιαζόμαστε να φανταστούμε έναν κόσμο όπως τον έχει παρουσιάσει ο κινηματογράφος, κάτι μεταξύ μιας οργουελικής, απολυταρχικής κοινωνίας και των “Hunger Games”, να εμπεριέχει, δηλαδή, εκτός από ζόφο και δυσοσμία, και κάτι από έπος. Προσπαθούμε να συλλάβουμε το μέγεθος της έννοιας, αλλά δεν επιχειρούμε να την κατανοήσουμε απλά και εμπειρικά.

Τι μας αποτρέπει από το να αποδεχτούμε τη δυστοπία ως κεκτημένο της βιωματικής πραγματικότητας της Ελλάδας του 2022; Ως κάτι που είναι στ’ αλήθεια εδώ, που δεν περιγράφει δυστυχώς ένα μακρινό μέλλον, αλλά το τώρα;

Τίποτα δεν μας αποτρέπει.

Δεν είναι μόνο ο προσωπικός αγώνας του καθενός για επιβίωση, δεν είναι μόνο οι λογαριασμοί του ρεύματος που μας πιάνει τρεμούλα όταν τους παραλαμβάνουμε, ούτε η κόλαση που πρωταγωνιστεί για 24ωρα στα δελτία ειδήσεων με το πρόσχημα της εμπορευματοποιημένης ευαισθησίας.

Δεν είναι όλες αυτές οι φρίκες για τις οποίες ενημερωνόμαστε καθημερινά από άλλες χώρες. Είναι και εκείνοι που σκηνοθετούν και διαμορφώνουν την κόλαση, που μας μπάζουν μέσα στο δυστοπικό πάρτι σαν πονόψυχοι πορτιέρηδες που δεν θέλουν να μας αφήσουν έξω στο κρύο.

«Δεν είναι τίποτα ο κορωνοϊός, αν δεν ήξερα ότι είχα κολλήσει θα ήμουν κάθε μέρα στο γραφείο».

Μ’ αυτά τα απίστευτα λόγια προς τον ευρωπαίο επίτροπο Εμπορίου Βάλντις Ντομπρόβσκις, που προσβλήθηκε από τον ιό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποδαιμονοποιεί μια ολόκληρη πανδημία και δύο χρόνια υπεράνθρωπης προσπάθειας καταπολέμησής της.

Προσβάλλει οικογένειες που έχασαν τους συγγενείς τους και τους υγειονομικούς που τσακίστηκαν να τα βγάλουν πέρα με το ακατόρθωτο.

Εκείνους που κλείστηκαν στο σπίτι τους, που υπάκουσαν στους περιορισμούς των πιο σκληρών lockdown.  
Που στερήθηκαν χρήματα, δουλειά, συντροφικότητα, διασκέδαση, ζωή.

Μπορεί στις μεταξύ μας σχέσεις κάποιοι να καυχιόμαστε πως το περάσαμε ελαφριά και πως είμαστε τυχεροί που δεν κινδυνέψαμε. Δεν είμαστε ο πρωθυπουργός, όμως. Και δεν μπορεί κανείς να μας προσάψει ευθύνες διαχείρισης μιας πανδημίας.

Αυτή η απίστευτη δήλωση μεταδόθηκε σε ζωντανή σύνδεση. Χωρίς δεύτερες σκέψεις. Με επίδειξη αμερικανικού αξάν και εντελώς δημοσιοσχετίστικη προσέγγιση. Με χαμόγελο και εφησυχασμό, στην προσπάθειά του να πείσει τον Ντομπρόβσκις πως θα το ξεπεράσει.

Αν τον ενδιέφερε η αξία της ανθρώπινης ζωής, αν ήταν πολιτικά γενναίος να αντιληφθεί πως στην πλάτη του κουβαλάει χιλιάδες νεκρών συμπολιτών μας, δεν θα αποτολμούσε κάτι τέτοιο. Μας θεωρεί ηλίθιους.

Σαν να μας λέει πως δεν έπρεπε να το πάρουμε στα σοβαρά, αφού «δεν είναι κάτι», αφού ο ίδιος την έβγαλε στο σπίτι με φόντο τα ακριβά του κηροπήγια.

Συμπεριφέρεται στους Έλληνες πολίτες σαν ένας τοξικός ενήλικας προς το ανήλικο παιδί που γκρινιάζει.
Ευτυχώς να λέμε που υπήρξαν και κάποιοι που το πήραν στα σοβαρά.

Αν καθίσουμε να μετρήσουμε όλες τις τρομάρες, επικοινωνιακές, πολιτικές, δημοσιονομικές, κ.λπ., του Κυριάκου Μητσοτάκη και της αυλής του θα μας βρει η αυγή.

Ήδη από τους πρώτους μήνες του 2022 έχει κανείς να απαριθμήσει γεγονότα όπως ο διεθνής εξευτελισμός για τον στραγγαλισμό του Τύπου, τα ταξικού ρατσισμού μέτρα για την ακρίβεια, η αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού στην Ουκρανία που συνοδεύτηκε απ’ τη χυδαιότητα με τον μαχητή του Τάγματος Αζόφ στο ελληνικό κοινοβούλιο και πολλά άλλα. Δεν μπορούμε παρά να μιλάμε για μια κατάσταση που την περιγράφει άριστα ο θυμόσοφος λαός μας: «χέσε θέατρο, κατούρα παράσταση». Ο ορισμός, δηλαδή, της πλήρους αποτυχίας σε όλα τα επίπεδα και τις διαστάσεις.

Ο αυθορμητισμός είναι το καλύτερο άλλοθι για να νομιμοποιούνται η επιπολαιότητα και τα λάθη.

Δεν θα έπρεπε, όμως. Όχι ο υγιής αυθορμητισμός, που φανερώνει έναν άνθρωπο που συνυπάρχει ισότιμα με την κοινωνία γύρω του και προβιβάζεται μέσα απ’ αυτήν, αλλά εκείνος που χαρακτηρίζεται από παντελή έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους.

Αυτός ο τελευταίος είναι που δυστυχώς διακρίνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Και τον ωθεί ολοένα και πιο πολύ στην αναλγησία και στη σκληρότητα.

Ένας καρτουνίστικος αυθορμητισμός υλοποιημένος ως ύβρις, που ακόμα και τους πιο δεινούς επικοινωνιολόγους  να επιστρατεύσεις δεν θα τον απαλλάξουν απ’ το προφίλ του αθεράπευτα εγωπαθούς ατόμου, που στήνει κατ' εξακολούθηση βάθρα αυτοθαυμασμού και αυτοέκθεσης για να καταφέρεται εναντίον των συμπολιτών του.