Έχοντας λογαριασμό στο Twitter, εκνευρίζομαι κάθε φορά που ένα ρατσιστικό tweet παίρνει πολλές αντιδράσεις και εμφανίζεται στο timeline και αναρωτιέμαι με ποια λογική επιτρέπεται σε λογαριασμούς να κάνουν δημόσιες δηλώσεις τύπου «οι Πακιστανοί είναι εγκληματίες» ή «άμα οι έλληνες άνδρες ήταν σαν αυτούς της διαφήμισης της Pantene, η Τουρκία θα είχε φτάσει στο Σύνταγμα», χωρίς να υπάρχουν σοβαρές επιπτώσεις στους λογαριασμούς τους ή έστω προσωρινές κυρώσεις.

Ελευθερία του λόγου έχουμε, αλλά πρέπει να έχουμε και κυρώσεις όταν αυτή η ελευθερία προβάλλει το ρατσισμό και την ομοφοβία.

Και προσέξτε, εννοείται δεν υπονοώ πως αυτά τα άτομα δεν μπορούν να εκφράζονται, αλλά όταν η μόνη σου έκφραση έχει ως στόχο να επιτεθεί σε μειονότητες και κοινωνικές ομάδες που δεν έχουν φωνή για να απαντήσουν, τότε πρέπει να δεχτείς τις κυρώσεις, αλλά και την αρνητική κριτική που θα εισπράξεις.

Και γιατί αναφέρομαι στην αρνητική κριτική;

Είναι σύνηθες φαινόμενο των ακροδεξιών πολιτευτών και επίδοξων βουλευτών να μπλοκάρουν οποιονδήποτε κριτικάρει το tweet τους και αναδεικνύει το ρατσισμό τους. Όταν είσαι τόσο ανοιχτός και έτοιμος να σπείρεις μίσος, πρέπει να είσαι το ίδιο ανοιχτός και έτοιμος αποδεχθείς την αντίδραση.

Πρόσφατο, προσωπικό μου, παράδειγμα, γνωστή νεαρή πολιτεύτρια της ΝΔ, η οποία αναφερόμενη στην υπόθεση με το γατάκι που δέχτηκε αποκρουστική βία στην Αιδηψό, συγκρίνοντας, με μεγάλη δόση ρατσισμού και στερεοτύπων, τη βία στο ζώο, με το βιασμό μίας νεαρής κοπέλας από αλλοδαπό κάτοικο Ελλάδας.

Μέσα σε ένα tweet κατάφερε να εντάξει ρατσιστική ρητορική, στερεότυπα και εκμετάλλευση ενός επίκαιρο θέματος, για να μιλήσει για απελάσεις και τιμωρίες στους «κακούς ξένους».
Όταν, λοιπόν, της παρέθεσα στοιχεία της ελληνικής αστυνομίας, για το 2021, που αποδεικνύουν πως οι Έλληνες «πατριώτες» είναι πρώτοι, όχι μόνο σε βιασμούς, αλλά και σε κάθε κατηγορία εγκλήματος στην χώρα μας, με μπλόκαρε.

Πολλά μπορεί να δει κάνεις στο ελληνικό Twitter και τα περισσότερα με τρομάζουν για το μέλλον της χώρας μας.

Θέλουμε σαν κοινωνία να λεγόμαστε ευρωπαίοι, αλλά μόνο όταν μας συμφέρει και μόνο όταν θέλουμε να παραπονεθούμε για την «κακή Ευρώπη».

Όταν, όμως, έρχεται η ώρα να γίνουμε Ευρωπαίοι σε ζητήματα, όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι προοδευτικές πολιτικές κ.λπ., τότε μία βόλτα στο twitter μπορεί να μας δείξει το γιατί η χώρα μας είναι καταδικασμένη σε στασιμότητα και μηδενική πρόοδο.

Ίσως, η μόνη ελπίδα είμαστε εμείς, η νέα γενιά. Μία γενιά που βλέπω να είναι πιο ανοιχτή, να καταδικάζει τον ρατσισμό από όπου και αν προέρχεται και να αντιδρά.

Ίσως, λοιπόν, υπάρχει φως στον ορίζοντα.