ΓΡΑΦΕΙ Ο ΧΑΡΗΣ ΧΕΪΖΑΝΟΓΛΟΥ*

Επιστρέφοντας χθες στο σπίτι, στην είσοδο της πολυκατοικίας, βλέπω ένα μαύρο βαν με φιμέ τζάμια.

Την ώρα που πάω να μπω βγαίνουν δύο μαυροφορεμένοι τύποι κουβαλώντας την τηλεόρασή μου.

Τους λέω «πού πάτε ρε μάγκες με την τηλεόρασή μου;», μου λένε «την πάμε στο βαν, έχουμε σηκώσει και τους υπολογιστές σου και κάτι λεφτά από το συρτάρι».

Τους λέω «αυτά είναι για το ρεύμα», μου λένε «κι εμείς για αυτό ήρθαμε, για το ρεύμα».

Τους λέω «οκ, αλλά μήπως αυτό που κάνετε είναι κάπως ακραίο;», με κοιτάζουν με απορία, μου λένε «γιατί;».
Τους λέω «γιατί μου παίρνετε και τα σώβρακα!».

Το σκέφτονται λίγο, μου λέει ο ψηλός κάπως τσαμπουκαλεμένος «φίλε, τα σώβρακα σου δεν τα πήραμε, τα αφήσαμε για την επόμενη φορά...».

Του λέω «ναι ρε φίλε, αλλά μου πήρες τους υπολογιστές. Αν εγώ δεν έχω υπολογιστές δεν μπορώ να δουλέψω, και αν εγώ δεν μπορώ να δουλέψω επειδή κάθε φορά έρχεστε και μου κλέβετε ό,τι έχω και δεν έχω, στο τέλος εγώ θα πτωχεύσω και εσείς δεν θα έχετε τίποτα να κλέψετε. Για ποιον ακριβώς λόγο δεν μπορείτε απλά να συνεχίσετε να με κλέβετε όπως με κλέβατε παλιά, λίγο λίγο και με ρέγουλα;».

Και έτσι όπως τα έλεγα με απόγνωση, με είδε το παλικάρι που στο μεταξύ είχε αφήσει κάτω την τηλεόραση, σήκωσε το χέρι του και ακουμπώντας με φιλικά στον ώμο μου είπε, «σε καταλαβαίνω, έχεις δίκιο ρε αγόρι μου, έλα μέχρι το βαν να σου δώσω ένα τάμπλετ να κάνεις τη δουλειά σου».

*Ο Χάρης Χεϊζάνογλου είναι αρχιτέκτονας και το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε στην προσωπική του σελίδα στο facebook.