ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΝΝΑ ΚΟΥΡΟΥΠΟΥ

Κάθε φορά, όπου και αν βρίσκομαι, όποια διάθεση και να έχω, με το που θα εμφανιστεί αστυνομικός μπροστά μου, ένα ελαφρύ λύγισμα στα γόνατα, συστέλλεται ενστικτωδώς το σώμα μου και θέλω να τρέξω. Ακόμη και τον πατέρα μου να έβλεπα με αυτή τη στολή, τις ίδιες αντιδράσεις θα είχα. Το σώμα θυμάται κι ας παλεύει η μνήμη να διαγράψει.

«ΟΧΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΣΤΟ PRIDE» διαβάζω και τρομάζω.

Ακόμη μια χρονιά γίνεται συζήτηση -και από άτομα που δεν το περίμενα- για το αν πρέπει να παρελάσουν οι ΛΟΑΤΚΙ αστυνομικοί ή όχι.

Βλέποντας την πρώτη παράγραφο, η αυτόματη απάντηση θα ήταν ΟΧΙ φυσικά.

Και αυτή ακριβώς ήταν.

Είναι όμως η εκδικητική πρόθεση ή το ίδιον όφελος, πρόσημο για να ζούμε σε έναν πιο ελεύθερο κόσμο;

Πεποίθηση μου πως δεν είναι.

Ο «αυτόβουλος» αποκλεισμός των τρανς από το Athens Pride το 2015 αν θυμάμαι καλά, πολλούς χαροποίησε, αλλά προβλημάτισε και άλλους τόσους.

Και έτσι πρέπει σε ένα δημοκρατικό κόσμο.

Γίνεται σύγχυση όμως της ατομικής επιθυμίας με το πνεύμα της κοινωνικής ισότητας.

Με την ίδια λογική η πατριαρχία είναι ίδιον και γέννα των αντρών.

Γιατί όμως ζητάμε ή αποδεχόμαστε ή και ακόμη απολαμβάνουμε πολλούς άντρες που δηλώνουν και πράττουν φεμινιστικά;

Πως αναγνωρίζουμε την αξία ειδικών ψυχικής υγείας-ψυχολόγων, ψυχιάτρων κ.λπ.- όταν μέχρι πριν λίγα χρόνια οι ομοφυλόφιλοι και τα τρανς άτομα εμπεριέχονταν στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM);

Εν ολίγοις, είναι σωστός οδηγός το παρελθόν έτσι ώστε να υπάρχει επιφύλαξη;

Όσο κοιτάμε με συνέπεια πίσω και εμμένουμε σε αυτό, δεν πάμε μπροστά. Αυτή δεν είναι η έννοια του δικαιωματισμού;

Απ’ όσο γνωρίζω η ομάδα των ΛΟΑΤΚΙ αστυνομικών δεν έχουν κακοποιήσει ή βιαιοπραγήσει σε πιο αθωράκιστους ανθρώπους.

Αντιθέτως αρκετοί από αυτούς τους αστυνομικούς διεκδίκησαν ισονομία, ισότητα στα δικαιώματα μας και μάλιστα με προσωπικό κόστος.

Δεν διανοούμαι, ως φιλελεύθερος άνθρωπος, πως μπορώ να στερήσω το δικαίωμα να παίρνουν στην πλάτη τους ένα σαθρό και δολοφονικό αστυνομικό σώμα μιας διεφθαρμένης διοίκησης, για να δείξουν πως δεν ενστερνίζονται αυτή τη σαπίλα.

Σαφώς θα μπορούσαν να επιδείξουν εντονότερα την παρουσία τους σε πολλά γεγονότα που υποτιμήθηκε η ύπαρξη μας, για παράδειγμα στην απόφαση της δίκης της δολοφονίας του Ζακ ή του Νίκου Σαμπάνη.

Δεν το έκαναν. Σβήνονται όλα τα υπόλοιπα;

Επανέρχομαι στην αρχή του ποστ και λέω με παρρησία πως θέλω να παρελάσω δίπλα σε αυτούς τους μπάτσους δείχνοντας μου πως η ολιστική προσέγγιση, πολλές φορές δεν είναι η ενδεδειγμένη λύση.

Τρανό παράδειγμα η τοποθέτηση του πρωθυπουργού της χώρας που απέδειξε την σκοπιμότητα μιας τέτοιας συλλογιστικής.

Θα τους ήθελα δίπλα μου -ναι εγώ- και μάλιστα ως απαιτούμενο, να φορούν τις στολές τους.

Κι ας έχω έτοιμη τη ροχάλα. Κι ας νιώσω το λύγισμα στα γόνατα.

Μόνο έτσι αλλάζει ο κόσμος.

Και το γνωρίζω «εκ των έσω…»

ΥΓ. Η διοργάνωση του Athens Pride είπε όχι στη συμμετοχή της συγκεκριμένης ομάδας.