Ο Αλέξης Κούγιας, συνήγορος υπεράσπισης στη δίκη του πρώην διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη, στην προσπάθειά του να ενισχύσει την υπερασπιστική του γραμμή, κατέφυγε στη μέθοδο της κατασκευής μίας θεωρίας «σκευωρίας» εναντίον του πελάτη του, με επικεφαλής «συνωμότες» τις καταξιωμένες δημοσιογράφους Ναταλί Χατζηαντωνίου, Μαρία Κεφαλά και Μαρία Λούκα.

Μία θεωρία όχι απλώς εντελώς ανυπόστατη, αλλά και τόσο πρόχειρα κατασκευασμένη, που κατέρρευσε σαν χάρτινη από την πρώτη στιγμή που παρουσιάστηκε, καθώς ο συνήγορος υπεράσπισης δεν μπήκε καν στον κόπο να διερευνήσει ποιες είναι οι τρεις δημοσιογράφοι που κατηγορεί ως «συνωμότριες». Και φυσικά, δεν τον ενδιέφερε καν αν είχαν οποιεσδήποτε σχέσεις πριν από τη δίκη. Όπως τυχαίνει να γνωρίζω προσωπικά, ούτε καν γνωρίζονταν.

Ο κ. Κούγιας, χωρίς να το πολυσκεφτεί, είδε τρεις μάχιμες γυναίκες δημοσιογράφους απέναντί του στο δικαστήριο και αποφάσισε να τις βαφτίσει «συνωμότριες». Φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο για τον συνήγορο υπεράσπισης να αντιληφθεί ότι στην ίδια κοινωνία με αυτόν ζουν και δρουν άνθρωποι–εν προκειμένω καταξιωμένες γυναίκες δημοσιογράφοι– που αγωνίζονται για την αλήθεια και το δίκαιο. Που θεωρούν ηθική υποχρέωσή τους, από το δικό τους μετερίζι ως δημοσιογράφων, να στέκονται δίπλα στα κακοποιημένα θύματα και να τους δίνουν «βήμα» και «φωνή».

Ή μάλλον, για την ακρίβεια, γνωρίζει ότι υπάρχουν και τέτοιες/-οι δημοσιογράφοι και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να ανεχθεί.

Με τη μεθόδό του στοχοποίησης των τριών γυναικών δημοσιογράφων, όμως, ο κ. Κούγιας κατάφερε κάτι πολύ σημαντικό.

Στα πρόσωπα της Ναταλί, της Μαρίας και της Μαρίας καθρεφτιζόμαστε πλέον όλες εκείνες και όλοι εκείνοι, δημοσιογράφοι και μη, που ζητάμε μία πιο δίκαιη κοινωνία. Που ρίχνουμε τον εαυτό μας, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας, στη μάχη της υπεράσπισης όσων υφίστανται κάθε μορφή βίας, που δεν μπορούμε να ανεχθούμε άλλο την ατιμωρησία των κακοποιητών των δικών μας αλλά και του διπλανού μας.

Με ευθύνη του Αλέξη Κούγια, αυτό που καλείται πλέον να κρίνει το δικαστήριο, πέρα από την τύχη του Δημήτρη Λιγνάδη, είναι το δικαίωμα ή όχι των θυμάτων να διεκδικούν την τιμωρία των κακοποιητών τους, καθώς και το δικαίωμα ή όχι των δημοσιογράφων να τους δίνουν «βήμα» και «φωνή».

Τέλος, με ευθύνη του Αλέξη Κούγια, η υπόθεση ηθικά έχει κριθεί. Και αυτό αποτελεί μια πρώτη νίκη της κοινωνίας και της αδέσμευτης δημοσιογραφίας.

ΥΓ. Για την κυρία Έλενα Ακρίτα, που είχαν το θράσος να τη συμπεριλάβουν στους «σκευωρούς», είναι περιττό να μιλήσω εγώ. Μιλούν τα έργα και οι ημέρες της στην ελληνική δημοσιογραφία εδώ και δεκαετίες. Και, φυσικά, δεν το 'χει καθόλου και για «συνωμότρια», γιατί κάνει πάντα του -κοινωνικά ευαίσθητου και δίκαιου- κεφαλιού της και το κάνει στο φως.