Και εκεί που νόμιζα ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στο σινεμά, άντε και στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ήρθε η πραγματικότητα να με ξεπεράσει.

Λίγο μετά την ανακοίνωση της απόφασης και πριν από αυτή της ποινής, ένας φίλος δικηγόρος μου έγραψε ότι: «Σημασία δεν έχει απλώς η καταδίκη του Λιγνάδη αλλά το σκεπτικό της απόφασης. Γιατί δεν έχει νόημα να καταδικαστεί για όσα ας πούμε μπορούν να "πέσουν" στο Εφετείο ή να αλλάξουν την πράξη σε άλλη, που είτε θα έχει γίνει ακαταδίωκτη είτε θα παραγράφεται και τελικά θα τον έχει αθωώσει για τις πιο επικίνδυνες», είχε απόλυτο δίκιο. Μου ανέφερε μάλιστα ότι μπορεί να μείνει ελεύθερος, αλλά το θεώρησα τραβηγμένο σενάριο…

Βιαστήκαμε λοιπόν, πολλοί, ανάμεσα τους κι εγώ, να πούμε ότι ο Κούγιας «ηττήθηκε» για τις χυδαίες επιθέσεις τόσο προς τα θύματα όσο και προς τους εκπροσώπους του Τύπου καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδικασίας.

Η αλήθεια είναι ότι δεν ηττήθηκε ο Κούγιας, αλλά η Δικαιοσύνη.

Και τέτοιες στιγμές έρχεται αναπόφευκτα στο νου η ιστορία που ήθελε έναν φίλαθλο της ΑΕΚ και πατέρα ενός άλλου ανήλικου που είχε παρενοχλήσει (ή κακοποιήσει ποιος ξέρει, ποτέ δεν θα μάθουμε) ο καταδικασθείς στο γήπεδο, να αναλαμβάνει να «δικάσει» τον Λιγνάδη ο ίδιος.

Το μακρινό 2002, ένας άγνωστος με μαχαίρι είχε εισβάλλει στο σπίτι του ηθοποιού στην Κυψέλη. Ο «εισβολέας» του επέφερε πολλαπλά τραύματα στην πλάτη. Τον άφησε  αιμόφυρτο. Ο Λιγνάδης κατάφερε να συρθεί, να κατέβει στον δρόμο και να ζητήσει βοήθεια σε παρακείμενο καφενείο. Οι θαμώνες ειδοποίησαν ασθενοφόρο. Ο βιαστής διεκομίσθη στο νοσοκομείο Σωτηρία, όπου νοσηλεύτηκε στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, επί μακρόν.

Έγιναν ανακρίσεις. Ελήφθησαν καταθέσεις, αλλά η υπόθεση για κάποιο λόγο παρέμεινε στα συρτάρια. Το ζήτημα «λύθηκε» εξωδικαστικά…

Το ηθικό δίδαγμα από τη σημερινή ιστορία είναι ότι αν, ω μη γένοιτο, ποτέ το παιδί μου κακοποιηθεί από έναν άνθρωπο με εξουσία που απολαμβάνει τη στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του μιντιακού συστήματος, θα πρέπει να «δικάσω» μόνη μου τον δράστη, ακολουθώντας το παράδειγμα του φίλου ΑΕΚτζή, φροντίζοντας απλώς να μην κάνω μισές δουλειές.
Κι η σκέψη αυτή με κάνει να νιώθω ντροπή όχι για την ελληνική δικαιοσύνη, αλλά κυρίως και για τον εαυτό μου, που έχει ανάγκη να σέβεται τους θεσμούς, αλλά βλέπει ότι οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας έχουν πάντα τρόπους να ξεφεύγουν…

Πώς να ξεχάσουμε τον άλλο παιδοβιαστή, Νίκο Γεωργιάδη, στενό συνεργάτη του Κυριάκου Μητσοτάκη, στον οποίο όταν ξέσπασε το σκάνδαλο με τους ανήλικους Μολδαβούς, στους οποίους ασελγούσε επί πληρωμή, ο Πρωθυπουργός του είπε: «Κάνε λίγο πίσω μέχρι να ξεχαστεί».

Κλείνοντας την παρένθεση με την υπόθεση Γεωργιάδη, επιστρέφω στον Λιγνάδη και την πρόεδρο της έδρας κυρία Γούπη, η οποία απέρριψε από τα αναγνωστέα ακόμα και βασικά στοιχεία, όπως το περιεχόμενο συνομιλιών και φωτογραφιών που κατασχέθηκαν από το κινητό του κατηγορουμένου και ψήφισε «αθώος» για όλες τις υποθέσεις.

Χωρίς να υπονοώ ότι οι ενέργειες της είχαν δόλο, προχωρώ στη συγγραφή ενός άρρωστου σενάριου εμπνευσμένη από το υποκριτικό ταλέντο του δράστη, που κατάφερε να… ξεγελάσει ολόκληρη Λίνα Μενδώνη: ο εισαγγελέας εφετών ασκεί αναίρεση της ποινής και ο Λιγνάδης, προτού προφυλακιστεί εκ νέου, αυτοκτονεί ή τον… αυτοκτονούν. Παύει πια να αποτελεί πονοκέφαλο για πολλούς και ταυτοχρόνως δικαιώνεται η κοινή γνώμη.
Και μετά ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα.

Όπως και να τελειώσει αυτό το έργο πάντως, εμείς θα είμαστε δίπλα στα θύματα μέχρι το James Webb να απαθανατίσει το σβήσιμο του ήλιου.