Ο πρώην διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου δεν υποκρίθηκε, παρουσιάστηκε μεθυσμένος από την εξουσία και την αλαζονεία που τον διακατέχει και χωρίς να δείξει το παραμικρό σημάδι μετάνοιας για το κακό που έχει προκαλέσει, έκανε επίδειξη ισχύος. Ίσως να κατάφερε να δείξει σχετική εγκράτεια, επειδή είχε τον συνήγορο του, Αλέξη Κούγια, στο πλευρό του, όμως σε κατάσταση απόλυτης ευφορίας ξεστόμισε: «Δεν είναι η στιγμή να πω πολλά. Ποτέ δεν πίστευα ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα παρασυρθεί όπως και δεν παρασύρθηκε. Ίσως να παρασύρθηκε μέρος της κοινής γνώμης. 1,5 χρόνο έπαιζαν μπάλα μόνοι τους. Τώρα δικαιούμαι να μιλήσω κι εγώ. Θα δικαιωθώ στο Εφετείο».

Δεν θα προσπαθήσω να αναλύσω τις δηλώσεις του, δεν έχει νόημα, αφού δεν κατέχω και το επιστημονικό υπόβαθρο για να το πράξω.

Θα καταγράψω απλώς, το φαινόμενο της κοινωνιοπάθειας όπως περιγράφεται σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά.

Ως κοινωνιοπαθές περιγράφεται ένας άτομο με αντικοινωνική διαταραχή της προσωπικότητας.

Λειτουργεί στυγνά, καταστροφικά και χωρίς να έχει αίσθημα του δικαίου, παραβλέπει τα δικαιώματα, τις επιθυμίες και τα συναισθήματα των άλλων.

Ο κοινωνιοπαθής έχει την τάση να χειραγωγεί, να παραπλανεί ή να επιδεικνύει παντελή αδιαφορία προς τους άλλους. Συχνά παραβαίνει τον νόμο και ποτέ δεν έχει ενοχές και τύψεις για τις πράξεις του.

Τα άτομα με κοινωνιοπάθεια λένε ψέματα, με σκοπό να εξαπατήσουν και να εκμεταλλευτούν τους άλλους, φέρονται βίαια ή παρορμητικά και υποκύπτουν σε κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών ουσιών.

Πρόκειται είτε για άτομα με υψηλό δείκτη ευφυΐας, είτε ανθρώπους που ασκούν μεγάλη γοητεία στον περίγυρό τους και που λειτουργούν αποκλειστικά με στόχο το προσωπικό τους κέρδος ή την προσωπική τους απόλαυση. Το αίσθημα υπεροχής και η επιδειξιομανία τους, τα καθιστά ξεχωριστά και αισθάνονται ότι αποτελούν το κέντρο του κόσμου.

Χαρακτηρίζονται από εχθρικότητα, ευερεθιστότητα, νευρικότητα, παρορμητικότητα, επιθετικότητα και συχνά επιδεικνύουν ανεύθυνη εργασιακή συμπεριφορά. Το κυριότερο όμως είναι ότι τα κοινωνιοπαθή άτομα διακατέχονται από αδυναμία αλλαγής της συμπεριφοράς τους, παρά τις αρνητικές επιπτώσεις που αυτή τους προκαλεί.

Εν ολίγοις είναι αμετανότητα.

Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι συμπτωματική.