Ποιος δεν εξοργίζεται με τη χθεσινή δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο; Αντί να της κάνουν ένα μνημόσυνο της δημοκρατίας, γιορτάζουν την αποκατάστασή της; Ποιοι; Οι ορκισμένοι πολέμιοί της;

Αλλάξατε τις λέξεις. Η χώρα έχει κατακαεί απ' άκρη σ' άκρη, βιαστές κυκλοφορούν ελεύθεροι, οι θεσμοί υπό κατάρρευση, η καταστολή παντού γύρω, πιο ασυγκράτητη από ποτέ, παραπλάνηση, διαφθορά, ανελευθερία, φτώχεια. Τίποτα πια να μη διαταράξει τον μικρόκοσμό σας; Τόση αλαζονεία; Τι ακριβώς πουλάει η δημοκρατία σας; Μούσια;

Και τι συμβολίζει η εντελώς προσχηματική παρουσία των Τσίπρα, Κουτσούμπα και Βαρουφάκη; Ποια θεσμική υποχρέωση τους αναγκάζει να συμμετέχουν σε μια φιέστα-κοιμιστήρι για όσους παραμυθιάζονται και να χαριεντίζονται με τον πρωθυπουργό; Αυτή είναι η θέση που παίρνουν απέναντι στην πραγματικότητα; Απέναντι στους πολίτες, στους οποίους είναι υπόλογοι; Ή, μήπως «έχουν κι αυτοί δικαίωμα σε λίγες στιγμές χαλάρωσης»;

«Οι δημοκρατίες αποτελούν το κατ' εξοχήν πολίτευμα των παραπόνων, γιατί μάς υπόσχονται το αδύνατο. Όταν η δυσφορία δεν βρίσκει πολιτική έκφραση, μεταμορφώνεται σε άγχος, σε κατάθλιψη. Καμιά φορά όμως τα παράπονα συνδυάζονται, ένας κοινός λόγος ενώνει τις επικρίσεις και υποδεικνύονται νέοι υπεύθυνοι: αυτό προκαλεί μια εξέγερση.»

«Η μελαγχολική δημοκρατία», Πασκάλ Μπρυκνέρ, εκδόσεις Αστάρτη.

Ελπίζουμε, τουλάχιστον, χθες να ύψωσαν ένα ποτήρι κρασί στο όνομα μιας ωφέλιμης εξέγερσης…