Δεν είναι κάτι που γράφεται έτσι για τον εντυπωσιασμό. Η Κυβέρνηση έχει επιλέξει να αντιμετωπίσει τους κακοποιητές ως δεξαμενή ψηφοφόρων, ενώ το Κέντρο και η Αριστερά -κοινοβουλευτικά πάντα- έχουν επιλέξει να υπερασπιστούν το δικαίωμα της γυναίκας... στην ζωή! Αν το 2022 φτάνουμε στο σημείο να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην ζωή του 55% του ελληνικού πληθυσμού, καταλαβαίνει κανείς πως το πρόβλημα έχει φύγει από κάθε έλεγχο. Δεν είναι τώρα η στιγμή να μιλήσουμε για τα μαθήματα συζυγοκτονίας και πως να παραδοθείτε στις αρχές για να πέσετε στα μαλακά. Ο εν λόγω συνδικαλιστής στην συνείδηση του κόσμου που δεν βλέπει αποχαυνωμένος τηλεόραση παθητικά, έχει ήδη αποδομηθεί. Δεν είναι η στιγμή να αναλύσουμε τα προβλήματα που έχουν οδηγήσει στην αύξηση της ενδοοικογενειακής βίας. Κυρίως είναι ζήτημα πατριαρχικής και σεξιστικής ανατροφής, σίγουρα η φτωχοποίηση και ο αγώνας για επιβίωση έχει αυξήσει το άγχος και τις αντιδράσεις βίαιων ανθρώπων, το lockdown και η απομόνωση έκανε την ζημιά του, όμως δεν έχει νόημα την δεδομένη στιγμή να θεωρητικολογούμε, ειδικά ως μη ειδικοί.

Τι έχει νόημα

Αυτό που έχει νόημα την δεδομένη στιγμή είναι να υπάρξουν νομοθετικές κινήσεις που να λειτουργήσουν ως αντίβαρο. Να ανακόψουν τις βίαιες τάσεις μιας μερίδας αντρών που βλέπουν τις γυναίκες που υποτίθεται να αγαπούν ως αντίβαρο. Πρέπει να σταματήσει η ρομαντικοποίηση και το ξέπλυμα της γυναικοκτονίας από τα Πετσωμένα ΜΜΕ. Δεν μπορούμε άλλο «την σκότωσε γιατί την αγαπούσε» και το «έγκλημα πάθους» «Θόλωσα, μετανιωμένος δηλώνει ο συζυγοκτόνος», μας έχετε πηδήξει το είναι με τα κλισέ και το ξέπλυμα. Πρέπει να σταματήσει ο τρόπος αντιμετώπισης των γυναικοκτονιών με όρους «Disney» με τον γοητευτικό πιλότο και την ονειρεμένη ζωή της Καρολάιν. Καμία δολοφονημένη δεν ζούσε ονειρεμένη ζωή. Καμία δολοφονημένη δεν ζούσε ζωή σαν παραμύθι. Ίσα-ίσα πολλές από αυτές τις γυναίκες βρέθηκαν από τον πατέρα-δυνάστη, στον σύζυγο-δυνάστη. Δεν είδαν τα σημάδια, γιατί τα ίδια ακριβώς συνέβησαν στις μητέρες, τις θείες και τις γιαγιάδες τους. Τότε όπου ήταν επιτυχία το «Ααα, ο κυρ-Γιώργος καλός άνθρωπος, ποτέ δεν χτύπησε την γυναίκα του». Κανείς δεν θόλωσε, κανείς δεν ήταν σε «εν βρασμώ ψυχής».

Αντίθετα, οι προσφάτως δολοφονημένες είχαν καταγγείλει στην Αστυνομία περισσότερα περιστατικά βίας, βιασμών και κακοποίησης και η Αστυνομία, η Κυβέρνηση και η Πολιτεία δεν μπόρεσε να τις προστατέψει. Στο Ρέθυμνο την προσέγγισε πισώπλατα και την έσφαξε, όπως έσφαζε τα κατσίκια του. Ποιό θόλωμα; Αντίσταση δεν ήθελε να έχει. Η γυναίκα στην Ζάκυνθο έπεφτε θύμα ξυλοδαρμού με μεγάλη συχνότητα και οι γείτονες ήξεραν τα πάντα. Δύο φορές είχε πάει στην Αστυνομία. Τίποτα. Το κορίτσι στο Περιστέρι είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στα 11 του χρόνια και αναγκάστηκε να φύγει από τον τόπο καταγωγής της επειδή έκαναν μπούλινγκ σε αυτή και τον επίσης κακοποιημένο αδερφό της. Δεν θέλησε να τις προστατέψει. Κάποιες τις αποτρέπει από καταγγελίες, φαινόμενο-μάστιγα ειδικά στην επαρχία. Κάθε νεκρή έχει ακούσει ένα ή όλα τα κλισέ της Ελληνικής Οικογένειας: «Θα χαλάσεις το σπίτι σου;»,«Ε, άντρας είναι, θα πιεί και λίγο παραπάνω», «Να τους κρατάτε ευτυχισμένους», «Τι θα γίνουν τα παιδιά σου;», «Τα παιδιά πρέπει να μεγαλώνουν με πατέρα και μητέρα». Την ίδια στιγμή, κάθε γυναίκα που έμαθε για τις τρεις γυναικοκτονίες σε 48 ώρες την επόμενη μέρα ξύπνησε με τουλάχιστον βαριά θλίψη. Άλλες χειρότερα. Όσο η Πολιτεία δεν παίρνει μέτρα, οι γυναικοκτονίες θα αυξάνονται ποσοτικά και οι κακοποιήσεις θα είναι όλο και πιο βίαιες. Γιατί τώρα κάθε ένας με σαλεμένο από την Πατριαρχία κεφάλι, βλέπει τον θάνατο της γυναίκας που «του ανήκει» ως λύση. Πλέον έχουν οδηγίες από την Αστυνομία για τον τρόπο που «θα πέσουν στα μαλακά». Έχουν οδηγίες από τα ΜΜΕ για το πόσο μετάνιωσαν, πόσο τις αγαπούσαν και πως κάθε Κυριακή πήγαιναν στην Εκκλησία. Παίρνουν τα παιδιά τους τηλέφωνο ρε και τους λένε «Έλα, όλα καλά; Να μωρέ σκότωσα την μητέρα σου. Εσύ τι νέα;». Έχει γίνει τάση! Η μια γυναικοκτονία διδάσκει τον επόμενο γυναικοκτόνο πώς να συμπεριφερθεί μετά την πράξη. Αδιανόητα πράγματα. Ακόμα πιο αδιανόητη η στάση μιας Πολιτείας, που πότε στηρίζει παιδοβιαστές, πότε γυναικοκτόνους αλλά πάντα τον δυνατό.

Ας μιλήσουν λοιπόν

Πού έχουν εξαφανιστεί οι γυναίκες της Νέας Δημοκρατίας; Δεν έχουν πέσει αυτές θύματα κακοποίησης; Δεν είμαστε εδώ για να βγάλουμε το δράμα της κάθε μιας στην φόρα, αλλά τόσο στατιστικά, όσο και μετά λόγου γνώσεως υπάρχουν γυναίκες στην Νέα Δημοκρατία που έχουν πέσει θύματα συστηματικής κακοποίησης. Πού είναι αυτές; Για πόσο θα βασιλεύει το «τα εν οίκω μη εν δήμω», όπου οίκος είναι το Σπίτι του Τρόμου; Για πόσο θα παριστάνουν πως η κακοποίηση είναι κάτι που συμβαίνει στους πτωχούς; Για πόσο θα πιστεύουν πως μια ειλικρινής μαρτυρία, είναι σημάδι αδυναμίας και όχι ΔΥΝΑΜΗΣ, πως «στέκομαι στα πόδια μου και ζητάω δικαιοσύνη για μένα και όλες τις γυναίκες». Γιατί η κακοποίηση, η βία, οι ξυλοδαρμοί και οι γυναικοκτονίες δεν κοιτάνε ούτε Ε1 ούτε Ε9.