Η εξελικτική διαδικασία του ρατσισμού

Υπάρχει κάτι που στο μυαλό μου ονομάζεται η λογική του αθροιστικού κακού. Πρόκειται για μια συλλογιστική σκέψη που προσθέτει τις άσχημες και επικίνδυνες αναφορές που αρθρώνονται στο δημόσιο λόγο. Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, το αθροιστικό κακό κρατά σχεδόν μια δεκαετία. Μιλάω φυσικά για το κακό και τους κακούς που αναφέρονται σε αυτόν κάθε φορά που θέλουν να χρησιμοποιήσουν εργαλειακά τον αθλητισμό ώστε μέσω αυτού να διαχύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο στο δημόσιο διάλογο. 

* Γράφει ο Μι Δέλτα

 

Η εξελικτική διαδικασία του ρατσισμού
ΠΡΟΒΟΛΗ

Υπάρχει κάτι που στο μυαλό μου ονομάζεται η λογική του αθροιστικού κακού. Πρόκειται για μια συλλογιστική σκέψη που προσθέτει τις άσχημες και επικίνδυνες αναφορές που αρθρώνονται στο δημόσιο λόγο. Στην περίπτωση του Γιάννη Αντετοκούνμπο, το αθροιστικό κακό κρατά σχεδόν μια δεκαετία. Μιλάω φυσικά για το κακό και τους κακούς που αναφέρονται σε αυτόν κάθε φορά που θέλουν να χρησιμοποιήσουν εργαλειακά τον αθλητισμό ώστε μέσω αυτού να διαχύσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο στο δημόσιο διάλογο. 

Την αρχή είχε κάνει ο Μιχαλολιάκος τότε που η Χρυσή Αυγή παραθέριζε στα παράθυρα των καναλιών που την ξέπλεναν πρωί και βράδυ. Σε ένα από τα γνωστά εμετικά ρατσιστικά του παραληρήματα, ο γενικός γραμματέας της νεοναζιστικής οργάνωσης παρομοίασε τον νεαρό τότε παίκτη με χιμπαντζή. Αφορμή για τον χαρακτηρισμό αυτό αποτέλεσε μια φωτογραφία του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος είχε καλέσει την οικογένεια Αντετοκούνμπο στο Μέγαρο Μαξίμου με σκοπό να του απονήμει την ελληνική ιθαγένεια. Μόνο σε αυτόν!

Παγκόσμια πρωτοτυπία και φυσικά διαχρονική υποκρισία. Ο Αντώνης Σαμαράς ήταν άλλωστε από τους εχθρούς του νόμου 3838 που είχε ψηφιστεί το 2010. Το 2013 ο νόμος κρίνεται αντισυνταγματικός και το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφασίζει πως τα έθνη «δεν είναι οργανισμοί ασπόνδυλοι και δημιουργήματα εφήμερα αλλά παριστούν διαχρονική ενότητα». Την εθνική ενότητα τότε απειλούσαν τα αδέρφια Αντετοκούνμπο. Μην ξεχνάμε πως η ΝΔ τότε όπως και τώρα ψάρευε ψήφους σε νερά που βρίσκονταν ακροδεξιότερα της. Τι άλλαξε και ο Σαμαράς έδωσε την ιθαγένεια; Μα φυσικά τον ξεπέρασε η ίδια η πραγματικότητα. Το ΝΒΑ μιλούσε ήδη για το επόμενο "big thing" του και εδώ ολόκληρη η μπασκετική όχι μόνο χώρα αναρωτιόταν ποιο άλλο εμπόδιο θα συναντήσει στη ζωή του το συγκεκριμένο «παιδί».

Όλη η χώρα; Λάθος. Συγχωρέστε με. Υπήρχε ένα κομμάτι, το οποίο εκλογικά εκφραζόταν σε εκείνο το 7% της Χρυσής Αυγής και κοινωνικά σε μεγαλύτερο ποσοστό που είχε δει τη ζωή του να ρημάζεται τα προηγούμενα χρόνια και τώρα έστρεφε το μίσος του σε αυτούς και αυτές που πάλευαν για την επιβίωση τους. Ας μη γελιόμαστε, για ένα συγκεκριμένο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας ο Αντετοκούνμπο ήταν ο «αράπης που πουλούσε cd». Ηταν εκείνος που πριν γίνει MVP στο NBA θα μπορούσε να έχει δολοφονηθεί σε κάποιο ρατσιστικό πογκρόμ του κέντρου ή στο Α.Τ. Ομονοίας.

Αυτή η πεποίθηση εκφράστηκε από έναν ακόμη πολιτευτή, τον Άδωνι Γεωργιάδη, όταν σε τηλεοπτική εκπομπή έκανε δήθεν έναν άστοχο αναγραμματισμό του επιθέτου κι όταν οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι τον διόρθωσαν, εκείνος επανέλαβε γελώντας το επώνυμο δείχνοντας εμμέσως πως αυτό το επώνυμο είναι δύσκολο και δεν συνάδει με τα ελληνικά επώνυμα. Η ρητορική του Άδωνι πατούσε σε εκείνη την ρατσιστική ιδεοληψία των «μεταναστών με τα δύσκολα ονόματα» που ήταν λογικό να δολοφονούνται στο Αιγαίο ή τον Έβρο. Να στοιβάζονται στην Πέτρου Ράλλη η σε «κέντρα κράτησης» στα νησιά. Στο ειρωνικό χαμόγελο του Άδωνι συνοψιζόταν η νέα "Alt Right" πολιτική θεώρηση όπου ο ρατσισμός δεν χρειάζεται πια τη Χρυσή Αυγή γιατί έχει ενσωματώσει την πιο σοβαρή εκδοχή της στους νόμους του κράτους.

Όταν λοιπόν σπέρνεις ρατσισμό θα θερίσεις μισανθρωπιά. Ένα βράδυ του Αυγούστου λοιπόν κι ανάμεσα στα τόσα λυπηρά που συμβαίνουν γύρω μας, είδα στο Twitter ένα νέο χάσταγκ να ανεβαίνει θέσεις σε δημοτικότητα. Μια φωτογραφία με τα αδέρφια Αντετοκούνμπο και τον Τάϊλερ Ντόρσεϊ να τη συνοδεύει το σχόλιο πως αυτή δεν είναι η δική τους Εθνική.

Δεν θα επιχειρηματολογήσω για το πόσο μάγκικο μπασκετικά και αγωνιστικά είναι ο δις MVP και 6 φορές All Star του ΝΒΑ να διακινδυνεύει κάποιον τραυματισμό και να μην προτιμά την ξεκούραση του σε κάποιο μαγευτικό νησί του Ατλαντικού αλλά να αφιερώνεται στην προετοιμασία και στο επικείμενο Ευρωμπάσκετ. Δεν θα είχε κι νόημα άλλωστε, καθώς μιλάμε για άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με το άθλημα και απλά βρήκαν την αφορμή να ξεράσουν το ρατσιστικό τους δηλητήριο. Αυτό που θέλω να γράψω είναι ένας προβληματισμός. Μια σκέψη. Περισσότερο από τα δύο πρώτα, είναι μια ρητορική ερώτηση. Αν ο Αντετοκούνμπο που είναι πλέον ένα διεθνώς αναγνωρίσιμο πρόσωπο δέχεται τέτοιες ρατσιστικές επιθέσεις τότε τι συμβαίνει με όλους και όλες εκείνους τους «αόρατους» και τις «αόρατες» που δεν μπόρεσαν να πετύχουν; Τουλάχιστον όπως η επιτυχία καθορίζεται από το παρών κοινωνικοπολιτικό σύστημα; Αφήστε, μην απαντήσετε. Είπαμε, ρητορικό είναι.

Το μπάσκετ είναι η αλήθεια πως, λόγω του ιστορικού του υπόβαθρου και της παράδοσης που έχει η Ελλάδα, δεν το είχαν αγγίξει ιδιαίτερα οι προσπάθειες των ακροδεξιών μορφωμάτων να εισχωρήσουν σε αυτό. Ωστόσο η ιστορία με τους Αντετοκούνμπο, όπως προείπαμε, τραβάει μια δεκαετία. Οπως παλιότερα τραβούσε και η συζήτηση για τον Σοφοκλή Σχορτσιανίτη. Άλλωστε ο ρατσισμός και ο φασισμός πάντα βρίσκουν κάτι για να βάλουν απέναντι τους. Το χρώμα του δέρματος, το φύλο σου, τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις, τη θρησκεία σου, την κοινωνική σου τάξη. Κι όλα αυτά τα ρυάκια καταλήγουν στον κεντρικό ποταμό του μίσους απέναντι στο διαφορετικό.

ΥΓ. Ένα πανό που έκανε την εμφάνιση του στο πέταλο του ΟΑΚΑ θύμισε παλιές κακές μέρες. Να είναι σίγουροι πως η τάπα θα έρθει και πάλι...

*Η φωτογραφία είναι στιγμιότυπο από την κινηματογραφική ταινία για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, Rise.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ