9 χρόνια μετά, πείτε στο φόβο πως τα λέμε μετά

Κάθε φορά που σε μια συναυλία άκουγα το «Ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί» στεκόμουν σιωπηλός και αμήχανος μπροστά απ' τη σκηνή κοιτώντας τη σκόνη που χόρευε πάνω στις δέσμες φωτός που εκτόξευαν οι εκτυφλωτικοί προβολείς. Με το πέρασμα των χρόνων και την αλλαγή των κύκλων, άκουγα αυτό το σύνθημα να δυναμώνει.

* Γράφει ο Μι Δέλτα

9 χρόνια μετά, πείτε στο φόβο πως τα λέμε μετά
ΠΡΟΒΟΛΗ

Kαι καθώς απομακρυνόμουν από τον πυρήνα και ανέβαινα προς τους εξώστες των λαϊβάδικων, παρατηρούσα πως το σύνθημα πλέον το φώναζαν παιδιά που τότε βρίσκονταν στα πρώτα χρόνια της ζωής τους. Παιδιά που δεν έζησαν εκείνη «την εποχή στην κόλαση», όπως την περιγράφει κι ο Ρεμπώ. Κι όμως η δολοφονία του Παύλου ήταν ένα συνταρακτικό γεγονός που αφύπνισε όλους κι όλες εκείνους κι εκείνες που παρίσταναν πως δεν ήξεραν, πως δεν άκουγαν, πως δεν έβλεπαν. Γιατί η σιωπή είναι πάντα βολική κι ακίνδυνη για σένα και επικίνδυνη για όλους τους άλλους.

Τότε, η εποχή που το μαχαίρι του Ρουπακιά είχε επάνω του 425.000 αποτυπώματα

Ήταν η εποχή που τον «σκότωσαν για το ποδόσφαιρο», η εποχή που «μια σοβαρή Xρυσή Aυγή» θα μας έσωζε. Ήταν η εποχή που η θεωρία των δύο άκρων κέρδιζε χώρο στο δημόσιο διάλογο. Ήταν η εποχή που οι περιπτεράδες στο Κερατσίνι και την Αμφιάλη αρνήθηκαν να παραλάβουν το Πρώτο Θ(αί)μα που απεικόνιζε τον Παύλο νεκρό στην αγκαλιά της κοπέλας του. Ήταν η εποχή που το δεξί χέρι του Σαμαρά χαριεντιζόταν με το «παιδί της διπλανής πόρτας» της Χρυσής Αυγής για μια ενδεχόμενη συγκυβέρνηση. Ήταν η εποχή που το νεοναζιστικό μόρφωμα άγγιζε διψήφια εκλογικά ποσοστά, η εποχή που οι φασίστες προστάτευαν τις γιαγιάδες στα ΑΤΜ, η εποχή που οι κάθε λογής Τατιάνες ξέπλεναν τους δολοφόνους νυχθημερόν στις εκπομπές τους. Ήταν η εποχή που οι ΔΙ.ΑΣ παρακολουθώντας μια δολοφονία είπαν «Ε... όχι και μαχαίρια ρε παιδιά». Ήταν οι εποχές που το πτώμα της κοινής γνώμης αδιαφορούσε για τις δολοφονίες μεταναστών «με δύσκολα ονόματα». Ήταν η εποχή που το μαχαίρι του Ρουπακιά είχε επάνω του 425.000 αποτυπώματα.

 

Μου έκανε λοιπόν εντύπωση πώς μια ολόκληρη γενιά ανθρώπων που δεν είχαν προλάβει να ζήσουν και να βιώσουν όλα τα παραπάνω φώναζαν με στεντόρεια φωνή για τον Παύλο. Φυσικά και η ενασχόληση του ίδιου του Παύλου με τη ραπ συνέτεινε στο να δημιουργηθεί αυτό που αποκαλούμε συλλογική συνείδηση. Ταπεινή προσωπική γνώμη του γράφοντος είναι πως, έστω κι άθελά της, η ίδια η χιπ χοπ κοινότητα ωρίμασε σε πολλαπλά επίπεδα μετά τη δολοφονία του Killah P.

Γυρνώντας λοιπόν πίσω, το ποτάμι των αναμνήσεων ξεχύνεται ορμητικά μπροστά. Εκτός από τις επικίνδυνες και ζοφερές εικόνες εκείνης της εποχής έρχονται σαν αναμνήσεις κι άλλες ελπιδοφόρες, όμορφες, μαχητικές στιγμές. Στριφογυρνάνε στο νου οι μεγαλειώδεις αντιφασιστικές συγκεντρώσεις, οι μικρότερες σε αριθμό ατόμων αλλά εξαιρετικά μαχητικές αντιφασιστικές περιπολίες, οι συναυλίες, οι μάχες. Όλες οι εικόνες εκείνες που αποτελούσαν μικρά ή μεγαλύτερα κομμάτια ενός αντιφασιστικού παζλ που μπόρεσε να αποτελέσει ανάχωμα στον εξαιρετικά επικίνδυνο καθημερινό φασισμό.

Ο φασισμός γεννιέται και κρύβεται πάντα σε ένα σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τις ανισότητες, το μίσος για το διαφορετικό

Κι αυτή ίσως είναι μια πρώτη απάντηση για το πώς τόσα νέα παιδιά γνωρίζουν σήμερα τι συνέβη τότε. Η άλλη απάντηση που μου έρχεται στο μυαλό έχει όνομα και επώνυμο. Μάγδα Φύσσα. Η μητέρα του Παύλου, που στάθηκε βράχος όταν όλα γύρω της κατέρρεαν. Η γυναίκα αυτή που άκουσε από τα σκουπίδια μέσα στη δικαστική αίθουσα το σιχαμερά εμετικό: «Πού είναι ο Παύλος σου μωρή;». Εκείνη η μάνα που το βράδυ που ξαπλώνει δεν θα ακούσει ποτέ ξανά την πόρτα να ανοίγει και να μπαίνει στο σπίτι το παιδί της. Τι σας λείπει περισσότερο από τον Παύλο, την είχε ρωτήσει ένας δημοσιογράφος πριν κάποια χρόνια. Και εκείνη είχε απαντήσει «όλα». Κι όταν ο δημοσιογράφος επέμεινε και την ξαναρώτησε τι ήταν εκείνο που της έλειπε περισσότερο εκείνη απάντησε «Αυτό το μάνα». Και σε εκείνο το μάνα γεννήθηκαν χιλιάδες κόρες και γιοι που στις συναυλίες, στις πλατείες, στα πάρκα, στους δρόμους φώναζαν αυτό το σύνθημα που ακόμη και σήμερα με κάνει να συγκινούμαι. 

Αυτός λοιπόν ήταν, είναι και θα είναι πάντα ο φασισμός. Αυτός που στερεί από τους ανθρώπους άλλους ανθρώπους. Είναι η θεωρία εκείνη που γεννιέται και κρύβεται πάντα σε ένα σύστημα που γεννά τη φτώχεια, τις ανισότητες, το μίσος για το διαφορετικό. Είναι η θεωρία εκείνη που επιδεικνύει τη δύναμή της όταν βρίσκεται σε ασυλία και κλαίει στα έδρανα της βουλής όταν το σύστημα που τους γεννά αποφασίζει να τους πετάξει με σκοπό να ενσωματώσει την εκλογική τους δυναμική. Και μην έχετε καμία αμφιβολία πως το αίμα του Παύλου τότε απέτρεψε μια συγκυβέρνηση η οποία θα νομιμοποιούσε πλέον σε κυβερνητικό επίπεδο το νεοναζισμό στην Ελλάδα. Βλέπετε η δολοφονία Λουκμάν, οι επιθέσεις στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, τα επαναλαμβανόμενα πογκρόμ σε λαϊκές αγορές και στο κέντρο της Αθήνας δεν σόκαραν την κοινή γνώμη. Γιατί εκτός από τον ιστορικό και το καθημερινό φασισμό υπάρχει κι ο δομικός κι αυτός είναι πολύ βαθιά ριζωμένος στην ελληνική κοινωνία. 

Καμία φορά λοιπόν μπορεί να κλαίμε αλλά ποτέ δεν φοβόμαστε

Στο προσωπικό μου ημερολόγιο τον Σεπτέμβρη διαδέχεται ο Δεκέμβριος. Είναι οι μήνες της βαρύτερης συναισθηματικής φόρτισης, είναι οι μήνες που οι απώλειες βαραίνουν. Γίνονται ασήκωτες, φαντάσματα και πτώματα αποχωρισμών που σέρνω σε κάθε βήμα. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2013 τη νύχτα διαδέχθηκε η νύχτα. Και το σκοτάδι πύκνωσε βαθύ. Αυτό το σκοτάδι το έδιωξαν όλοι αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι δίχως ονόματα που περπάτησαν τους δρόμους αποφασισμένοι να μην ξεχαστεί το όνομα του Παύλου. 

Όταν ξεχνάς είναι σαν να λησμονείς κομμάτια του εαυτού σου και όταν το κάνεις επανειλημμένα τότε δεν έχει απομείνει τίποτα πια από εσένα. Η λήθη είναι ο προαιώνιος εχθρός του ανθρώπου και παντοτινός σύμμαχος του ναζισμού γιατί όταν δεν γνωρίζεις την ιστορία είσαι καταδικασμένος να τη ξαναζήσεις. Και η ιστορία γράφεται από τα παιδιά εκείνα που φωνάζουν ακόμη «ο Παύλος ζει τσακίστε τους ναζί». Καμία φορά λοιπόν μπορεί να κλαίμε αλλά ποτέ δεν φοβόμαστε. Το μάθαμε τον Δεκέμβρη του 2008 και το εμπεδώσαμε τον Σεπτέμβρη του 2013 και μπορεί κάποιες μάχες να κερδήθηκαν και κάποιες άλλες να χάθηκαν, όμως τουλάχιστον δεν αφήσαμε την ιστορία να γραφτεί πάνω μας αφήνοντας μας παθητικούς παρατηρητές.

Σήμερα λοιπόν, εννιά χρόνια μετά, ο ρατσισμός εκφράζεται με την ενσωματωμένη μορφή μιας νέας alt right πολιτικής, η οποία μάλιστα μετά τη δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής προσπάθησε για ακόμη μια φορά να παρουσιαστεί ως φορέας «κρατικού αντιφασισμού». Σήμερα περισσότερο από ποτέ οι διαχωρισμοί με βάση τη τάξη, το χρώμα του δέρματος, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις εκφράζονται με μια πολιτική η οποία στη βάση της νομοθετεί επάνω ακριβώς στη τιμωρία της διαφορετικότητας. «Η σοβαρότερη Χρυσή Αυγή» λοιπόν, που κάποιοι ευαγγελίζονταν, ήρθε και οι συνέπειες είναι ήδη ορατές. Γι’ αυτό ο αντιφασισμός παραμένει επίκαιρος. Και τότε και τώρα και πάντα.

Γιατί κάθε 17 Σεπτέμβρη μετά τις δώδεκα το βράδυ, αν κάνεις ησυχία, ακούς το ίδιο σύνθημα…

*Ο τίτλος είναι από το κομμάτι του Novel 729, Ετοιμάζομαι

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ