Ο χημικός πόλεμος των ΜΑΤ που «έπνιξε» την ανάσα χιλιάδων ανθρώπων στη χτεσινοβραδινή συναυλία αλληλεγγύης του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο ΑΠΘ, μου έφερε στο μυαλό αυτόματα όλα όσα ζήσαμε έξω από το Εφετείο στις 7 Οκτωβρίου του 2020, την ημέρα της καταδίκης της Χρυσής Αυγής.

Τότε, όπως και χθες βράδυ στη Θεσσαλονίκη, χιλιάδες νέοι και νέες, φοιτητές και πολίτες κάθε ηλικίας, όλοι στην αναμονή μιας μεγάλης γιορτής. «Μιας ιστορικής μέρας για το κίνημα», τότε του αντιφασιστικού, χθες του φοιτητικού - όπως χαρακτήριζαν πολλοί από νωρίς τη συγκεκριμένη συναυλία. Μιας στιγμής από αυτές όπου το γρανάζι στον τροχό κάνει αυτό το πολυπόθητο «κλικ» προς τη σωστή πλευρά της ιστορίας. Ένα ακόμα «κλικ», που μπορεί να πάρει δεκαετίες και δεκαετίες για να συμβεί, μέσα από όση αντίσταση και όσο αγώνα έχει τα ψυχικά αποθέματα να κάνει, μέσα στη βιοπάλη της, η κοινωνία για ένα πιο δίκαιο παρόν και ένα καλύτερο μέλλον.

Οι ομοιότητες δεν σταματούν εδώ. Τότε, όπως και τώρα, κάποιοι επέλεξαν να «χαλάσουν» τη γιορτή. Και στις δύο περιπτώσεις, οι ίδιοι. Και με τον ίδιο τρόπο. Με χημικά και δακρυγόνα, με στόχο να μετατρέψουν τη βαθιά ανάσα μιας νίκης σε -προσωρινή έστω- ασφυξία για τους νικητές. Το επιχείρησαν, ακόμα κι αν, τόσο στην περίπτωση της συγκέντρωσης έξω από το Εφετείο όσο και στη χθεσινή συναυλία, δεν θα κατάφερναν να αποτρέψουν την ήττα τους. Γιατί στο μεν Εφετείο η καταδίκη της Χρυσής Αυγής αποτέλεσε μία από τις σπάνιες καταγεγραμμένες νίκες του αντιφασιστικού κινήματος που δεν μπόρεσαν να ματαιώσουν, αλλά και χθες στο Αριστοτέλειο, μόλις υποχώρησε η τοξική αστυνομική ομίχλη, ο Θανάσης με τον Δημήτρη και τα άλλα παιδιά επέστρεψαν πάνω στη σκηνή και τραγούδησαν με όλη τους την ψυχή. Μαζί με τον κόσμο. Χωρίς μηχανήματα.

Ο δρόμος για την τελική νίκη θα είναι μακρύς. Πάντα είναι. Και δεν ξέρω αν θα έρθει και ποτέ, είτε ενάντια στον φασισμό, είτε στην αστυνομοκρατία στα πανεπιστήμια, ή στην καθημερινότητά μας γενικότερα. Αλλά χθες, ΚΛΙΚ! Η κοινωνία από σήμερα συντάσσεται πολύ πιο αποφασιστικά στο πλευρό των φοιτητών και των φοιτητριών. Γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους και αυτό από χθες έγινε ακόμα πιο ξεκάθαρο. Και γιατί πράγματι, «Γνώση χωρίς ελευθερία είναι απόγνωση».

Και ήταν ανάγκη κάποιος να το πει δυνατά και -επιτέλους- να ακουστεί.

Φωτό: Στιμιότυπο από video του Alexandros Litsardakis