Η συνήθειά μας στον χυδαίο τρόπο της Νέας Δημοκρατίας και αυτή που (δεν) κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ

Είμαι από τους ανθρώπους που έχουν κατηγορήσει πάρα πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ, κατά καιρούς, κυρίως για το πώς χειρίζεται τον τρόπο που κάνει αντιπολίτευση. Να, βλέπετε, όταν τριγύρω μας συμβαίνουν πρωτοφανή πράγματα, περιμένεις κι εσύ από το δεύτερο σε ψήφους κόμμα να είναι πιο... μπρουτάλ απέναντι στην κυβέρνηση.

Θυμάμαι ιδιαίτερα την πρώτη περίοδο της Νέας Δημοκρατίας, μέχρι τις αρχές του 2020 (πριν την αρχή της πανδημίας δηλαδή), έναν ΣΥΡΙΖΑ αμέτοχο από τα πάντα. Ok, καταλαβαίνω ότι ερχόταν από μια τεράστια ήττα στις εκλογές του 2019, αλλά αυτό δεν νομίζω ότι έχει ξανασυμβεί.

Μετά βέβαια, όπως προείπαμε, ήρθε ο COVID και άλλαξαν όλα.

Τότε, ήταν και η αρχή εκείνης της καραμέλας «Α, δεν υπάρχει καμία αντιπολίτευση, η ΝΔ κάνει ό,τι θέλει στη χώρα και ο Τσίπρας είναι στο πουθενά».

Τελικά ποια αντιπολίτευση θέλουμε;

Τότε, μετά από όλα αυτά, μου γεννήθηκε το παραπάνω ερώτημα, για το οποίο δεν έχω πάρει ΠΟΤΕ απάντηση. Όντως όμως, πραγματικά αναρωτιέμαι. Τι είναι αυτό που ζητάμε;

Καταλαβαίνω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν βγάζει την πυγμή που έβγαζε πριν το 2015, αλλά αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι τότε την πάτησε με τόσα που υποσχέθηκε και τελικά δεν κατάφερε.

Αλλά, ρε γαμώτο, ζητάμε πραγματικά από τον Τσίπρα να κάνει ό,τι και ο Μητσοτάκης πριν το 2019 για να πούμε ότι έχουμε αντιπολίτευση;

Ζητάμε από τον αρχηγό του δεύτερου κόμματος να κάνει πολιτική πάνω σε νεκρούς, όπως έγινε από τη ΝΔ με το Μάτι;

Ζητάμε από τον ΣΥΡΙΖΑ να λαϊκίζει για οποιοδήποτε θέμα υπάρχει στη χώρα, έτσι ώστε να κερδίσει έστω μισή ψήφο παραπάνω;

Θέλουμε από τον πρόεδρο του κινήματος του ΣΥΡΙΖΑ να «πουλήσει» πατριωτισμό και να κατεβάσει στρατιά ηλίθιων ντυμένη με αρχαιοελληνικά ρούχα στο Σύνταγμα, όπως έκανε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση στη συμφωνία των Πρεσπών;

Έχουμε την ανάγκη από τον Τσίπρα να «ελέγξει» όλα τα ΜΜΕ της χώρας και να προσπαθεί να κλέψει προσωπικές στιγμές του πολιτικού του αντιπάλου και να τον κατηγορεί που έκανε διακοπές σε σκάφος;

Γουστάρουμε σαν λαός έναν ΣΥΡΙΖΑ να συνεργάζεται με φασίστες και παπαδαριό για να «τσακίσει» με λαϊκισμό τον πολιτικό του αντίπαλο;

Και αν η απάντηση είναι «Ναι»;

Αν στα παραπάνω η απάντηση είναι «Ναι», τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα πρόβλημα. Εμείς το έχουμε.

Εμείς, που συνηθίσαμε σαν μορφή αντιπολίτευσης τον λαϊκισμό, τη χυδαιότητα, τα ψέματα και φυσικά την ψηφοθηρία πάνω σε νεκρούς. Ειδικά το τελευταίο είναι η πιο απαράδεκτη μορφή πολιτικής που μπορεί να υπάρξει.

Γιατί, μη γελιόμαστε, αυτή ήταν η αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας και με κάποιον παράξενο τρόπο αυτή είναι η... αντιπολίτευσή της ακόμα και τώρα που είναι κυβέρνηση.

Άρα, το ζήτημα είναι πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε τι πάει να πει αντιπολίτευση και μετά να ζητάμε τη σκληρή μορφή της από το δεύτερο κόμμα. Αν η σκληρή μορφή της πάντως είναι όλα τα παραπάνω, τότε καλύτερα που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν την ακολουθεί.

Και για να μην παρεξηγηθώ, ναι, έχει ευθύνες ο Τσίπρας για τον τρόπο που χειρίζεται την αντιπολιτευτική του τακτική. Θα μπορούσε να είναι πιο «σκληρός» και επιθετικός σε πολλά πράγματα, αλλά με τίποτα δεν πρέπει να γίνει αυτό που έχουμε στο νου μας ότι «πρέπει να κάνει» ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος.