Υπόθεση εργασίας δεύτερη: ο (κάθε) Δημήτρης Λιγνάδης εξακολουθεί όχι μόνο να διακηρύσσει την αθωότητά του (που είναι εννοείται δικαίωμά του), όχι μόνο να απειλεί με μηνύσεις και αγωγές όποιον τον πιάνει στο στόμα του (που κι αυτό είναι νομικό του δικαίωμα), αλλά και να βρίσκεται και σε ένα ιδιότυπο καθεστώς, στο οποίο βοά ο τόπος, αλλά ακόμα ο τόπος βοά σιωπηλά, βοά ψιθυριστά, βοά χωρίς να τολμά να μιλήσει.

Ίσως λοιπόν σε αυτή την χρονική συγκυρία και σε αυτό το κλίμα, η αγωνία του κάθε ενημερωτικού μέσου θα έπρεπε να είναι το πώς θα μετατραπούν οι βοές σε φωνή και σε λόγο και όχι να νουθετεί, όπως το Bήμα, με φράσεις όπως «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». 

Γιατί, αν τα ενημερωτικά μέσα δεν κάνουν ό,τι μπορούν για την μετατροπή των βοών σε φωνή και λόγο, αν δεν δημιουργούν ένα περιβάλλον που τα τυχόν θύματα θα νιώθουν ασφαλή να μιλήσουν, τότε ακριβώς είναι και που γεννιέται σε μερικούς η επιθυμία να βγάλουν αφίσες.

Ανάγκη από ενημερωτικά μέσα - υπερασπιστές των δικαιωμάτων του ως πολίτη, ο (κάθε) Δημήτρης Λιγνάδης θα έχει κατεξοχήν αν οι βοές μετατραπούν σε φωνή και λόγο. Συνήθως όμως ο φαρισαϊσμός έχει δύο όψεις: όταν κανείς παραμένει σε θέση ισχύος τον λιβανίζουμε κι όταν πέσει τον ρίχνουμε στο πυρ το εξώτερον.

Στο κρίσιμο μεσοδιάστημα της έρευνας, το 2020mag επιλέγει να κάνει έρευνα και όχι να λέει «Όλοι μαζί αμαρτήσαμε».