Ο Πλεύρης τα ‘βαλε με τη Μάγδα Φύσσα. Ειρωνεύτηκε, χλεύασε, πρόσβαλε, όχι μόνο το σύμβολο ενός αγώνα (στο τέλος-τέλος άλλος είναι αυτουνού ο «Αγών του») αλλά και μια μάνα που έχασε το παιδί της. Καθίκι; Χωρίς συζήτηση, αν με ρωτάς. Όμως το δικαστήριο δεν έκρινε σκόπιμο να επέμβει κι ως εκεί δεν έχω γνώση για να κρίνω. Δεν ξέρω τα επίπεδα δεοντολογίας μιας δίκης, και δεν θα μιλήσω για πράγματα που δεν ξέρω. Ας πάμε λοιπόν σ’ αυτό που μπορούμε όλοι να συζητήσουμε: με το χαιρετισμό του στην αίθουσα, ο Πλεύρης ειρωνεύτηκε, χλεύασε, πρόσβαλε ολόκληρο το δημοκρατικό πολίτευμα!

Η δημοκρατία βέβαια, προσφέρει δικαίωμα στην έκφραση. Δίνει βήμα στον κάθε Πλεύρη ν’ αμφισβητεί ακόμα και την ίδια - αυτό είναι το μεγαλείο της. Όμως ενώ είναι υποχρεωμένη να σέβεται το δικαίωμα στην όποια ιδεολογία (όσο αυτή δεν βρίσκεται εκτός νόμου), δεν έχει καμία υποχρέωση να σεβαστεί την ίδια την ιδεολογία. Μια ιδεολογία που αιματοκύλησε τον κόσμο, όχι επειδή εφαρμόστηκε στραβά, μα επειδή εφαρμόστηκε απόλυτα, κατά πνεύμα και κατά γράμμα. Αν λοιπόν η δημοκρατία σεβαστεί την ίδια την ιδεολογία, το κάνει με απρόσμενη αφέλεια ή με ύποπτη αδιαφορία. Όποιο απ’ τα δυο και να διαλέξεις, θανάσιμο αμάρτημα.

Ούτως ειπείν, το σοκαριστικό δεν είναι που ένας γερο-γραφικός ρατσιστής δοξολογεί τον Χίτλερ (κι αν το κάνει 50 χρόνια, δεν θ’ αλλάξει τώρα). Το σοκαριστικό είναι που μια έδρα δικαστηρίου δεν κάνει τίποτα γι’ αυτό. Και μην ξεχνάμε: η έδρα αυτή εκπροσωπεί μια εξουσία. Μία απ’ τις τρεις του πολιτεύματος. Η αίθουσα του δικαστηρίου, λοιπόν, δεν διαφέρει από κείνη της Βουλής. Στη Βουλή των Ελλήνων δεν υπήρξε και δεν θα υπάρξει πρόεδρος να επιτρέψει τέτοιο πράγμα. Θες από σεβασμό, θες για τα προσχήματα, από ειλικρινή πεποίθηση ή για στάχτη στα μάτια (κι όσο μου πέφτει λόγος, πιστεύω στο πρώτο περισσότερο απ’ το δεύτερο), μες στη Βουλή κανένας πρόεδρος δεν θ’ αντιμετώπιζε το τεντωμένο δεξί χέρι του Πλεύρη με φιλικά πατ-πατ στην πλάτη. Όχι όσο εκπροσωπεί ένα θεσμό. Κι αν στη Βουλή ο Πλεύρης θα ‘ταν ομιλητής ή «συνάδελφος», ας μην ξεχνάμε, στο δικαστήριο είναι συνήγορος.

Είναι η μια μεριά της ζυγαριάς, και προσπαθεί να βγάλει λάδι οργανωτές κι εκτελεστές που λειτουργούσαν στ’ όνομα αυτής της ίδιας ιδεολογίας. Όταν λοιπόν η κινητήρια δύναμη των εγκλημάτων γίνεται χαιρετούρα κι η έδρα την κοιτάζει αδιάφορα, πώς διάολο περιμένει εμπιστοσύνη στις αποφάσεις της; Πώς διάολο περιμένει σεβασμό στο λειτούργημά της, όταν εκείνη πρώτη δεν το σέβεται; Μια έδρα μάλιστα που, πολύ αμφιβάλλω ότι θα πέρναγε στο ντούκου τη μούντζα, το σηκωμένο μεσαίο δάχτυλο, το τατουάζ ή το ατημέλητο ντύσιμο του συνηγόρου. Θα μου πεις, είναι κακό ν’ απαιτεί τρόπους και τύπους η δικαιοσύνη; Όχι, δεν είναι. Όμως αν απαιτείς το καθωσπρέπει, πώς ανέχεσαι το χυδαίο; Αν απαιτείς το ευγενές, πώς ανέχεσαι το απάνθρωπο; Αν μπορείς να κατηγορείς γι’ ασέβεια προς το δικαστήριο τα κοντομάνικα, πώς δικαιολογείς το ναζιστικό χαιρετισμό γιατί είναι «νόμιμος»; Και τα κοντομάνικα, τελευταία φορά που κοίταξα, νόμιμα είναι. Και καλαίσθητα!

Στο φινάλε βέβαια, τσάμπα μιλάμε. Αν σ’ ένα τατουάζ με σβάστικα εσύ κοιτάς το «τατουάζ» κι όχι τη «σβάστικα», κάτι δεν πάει καθόλου, μα καθόλου καλά…

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι, ο Υπουργός Υγείας δεν πρέπει να πάρει θέση για τα πεπραγμένα του πατρός του; Όχι, οικογενειακή ευθύνη δεν υπάρχει, όμως καλό είναι πού και πού ν’ αρνείται κανείς τη σχέση του με την κληρονομιά του. Ειδικά όταν έχει περάσει τα νιάτα του αγκαλιά με την ακροδεξιά, όπως τη λέμε πια οι καθωσπρέπει…

Φωτογραφία: Τατιάνα Μπόλαρη