Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν είναι πια κοντά μας. Μεταφέρω την αρχή από την συγκλονιστική ανάρτησή του, που και γι’ αυτό είχε προνοήσει πριν φύγει.

«Θα ξεκινήσω με αυτό το κλισέ, ότι για να διαβάζετε τώρα αυτήν την δημοσίευση μου, μάλλον έχω φύγει για κάπου καλύτερα ή και για το πουθενά.

Δύο χρόνια, βασανίστηκα κι εγώ με τον καρκίνο. Με έναν τόσο σπάνιο τύπο καρκίνου, το καρκίνωμα nut, που αυτή τη στιγμή εννέα στους δέκα Έλληνες γιατρούς που το διαβάζουν, το ακούν για πρώτη φορά και θα σπεύσουν να το ψάξουν. Ευτυχώς ο δικός μου γιατρός, ο υπέροχος Γιάννης Μπουκοβίνας που με πήρε από το χέρι στο πιο δύσκολο ταξίδι της ζωής μου, τον γνώριζε αυτόν τον σπάνιο τύπο και έκανε τα πάντα για να με σώσει ή να μου χαρίσει λίγη παραπάνω ζωή. Κίνησε γη και ουρανό, να φέρει φάρμακα κυριολεκτικά από την άλλη άκρη της γης για να τα δοκιμάσω.

Δύο χρόνια δεν είπα ποτέ "Γιατί σε εμένα"; Δεν υπάρχει πιο εγωιστική σκέψη από αυτή. Σε κάποιον τυχαίνει, στον διπλανό μας, στον γείτονά μας, στον συνάνθρωπό μας. Και πλέον τυχαίνει σε πολλούς. Αν βάλω ένα πρόσημο τύχης στη ζωή μου, θα σας πω ακόμα και τώρα, ότι ήμουν τυχερός άνθρωπος. Είχα την ευλογία να κάνω τα όνειρα μου πραγματικότητα, να ανέβω στο βάθρο πολλές φορές, να δοξάσω τον αθλητισμό και την χώρα μου, να γνωρίσω ανθρώπους από όλον τον κόσμο, να μάθω το σεβασμό, την ευγενή άμιλλα, αξίες τόσο σημαντικές και να προσπαθήσω να τις κάνω πράξη και στη ζωή μου».

Ο Αλέξανδρος λοιπόν, μόλις στα 42 του, έφυγε από μια εξαιρετικά σπάνια και επιθετική μορφή καρκίνου, το καρκίνωμα Nut. Αλλά ας μιλήσουμε για τη ζωή του και όχι για τον θάνατό του. Ο Αλέξανδρος καταγόταν από το Μαυροβούνι Σκύδρας. Μεγάλωσε τα πρώτα χρόνια της ζωής του με τους Πόντιους γονείς της μητέρας του. Όπως έχει πει ο ίδιος, στο Μαυροβούνι κατέληξε ο παππούς του διωγμένος από τον Άγιο Μάρκο του Κιλκίς επειδή ήταν αντάρτης. Μπήκε στο σύμπαν του τάε κβον ντο, του κορεατικού εθνικού σπορ που πολλά χρόνια μετά έμελλε να το κάνει γνωστό και στη χώρα μας με τις κορυφαίες επιτυχίες του, μόλις στα 3 του, αφού και ο πατέρας του ήταν πρωταθλητής του αθλήματος. Το τάε κβον ντο έγινε ολυμπιακό άθλημα το 2000 αλλά σε αυτούς τους Ολυμπιακούς, ο Αλέξανδρος ήταν άτυχος. Στο Σίδνεϊ υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, κάτι που τον κράτησε μακριά από την αγωνιστική δράση για δύο χρόνια.

Ο Αλέξανδρος όμως επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στην Αθήνα έφτασε στον μεγάλο τελικό και μπροστά σε 8.000 Έλληνες φιλάθλους που τον αποθέωσαν, αγωνιζόμενος στην κατηγορία των +80 κιλών, στις 29 Αυγούστου του 2004, κατέκτησε το αργυρό μετάλιο αφού στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε-σανγκ. Το 2008, στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Ρώμης κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία των +87 κιλών επικρατώντας στον τελικό του Γάλλου πρωταθλητή Πασκάλ Ζεντίλ. 3 μήνες μετά, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, αγωνιζόμενος και πάλι στον στην κατηγορία των +80 κιλών κατέκτησε και πάλι το ασημένιο μετάλλιο μετά την ήττα του στις λεπτομέρειες (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Ντονγκ-μιν.

Με δεκάδες άλλες μεγάλες διακρίσεις, πάντα αγωνιστικός, έχαιρε της αναγνώρισης των συναθλητών του αλλά και του ευρύτερου αθλητικού χώρου και στην Ελλάδα και διεθνώς. Το Δεκέμβριο του 2008, ψηφίστηκε με 1.875 ψήφους ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τον ΠΣΑΤ. Ο ίδιος ως κορυφαία στιγμή της καριέρας του θεωρούσε την είσοδό του ως πρώτου αθλητή και σημαιοφόρου της ελληνικής αντιπροσωπείας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το 2012. Χαρακτηριστικά έχει πει: «Το 2012, στο Λονδίνο, ήμουν σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής που θεωρώ πως ήταν και το highlight της καριέρας μου. Ξεχωρίζω αυτή τη διάκριση και τη βάζω πάνω από τα μετάλλια, τα οποία είναι δύο κομμάτια σίδερο τα οποία τα κερδίζεις εσύ μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Το να σου απονείμει η πολιτεία και η ελληνική ολυμπιακή επιτροπή τον τίτλο του σημαιοφόρου της ελληνικής ολυμπιακής ομάδας είναι τιμή και η πιο συναισθηματικά φορτισμένη στιγμή της καριέρας μου».

Όμως, ο Αλέξανδρος, ήταν πολλά παραπάνω από ένας κορυφαίος αθλητής. Ήταν ένας σκεπτόμενος άνθρωπος, πολιτικοποιημένος και λόγω του οικογενειακού του περιβάλλοντος (αριστερή οικογένεια, συνδικαλίστρια η μητέρα του), που δεν δίστασε να μην επαναπαυτεί στις δάφνες του Ολυμπιονίκη και να μπει μπροστά, να πάρει θέση, να δηλώσει κομματική ταυτότητα, να διεκδικήσει την ψήφο του λαού. Το Μάρτιο του 2019, ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα του με τον ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές του 2019, ενώ λίγους μήνες πριν είχε ταχθεί ανοιχτά υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η ένταξή του στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν κάτι ανώδυνο, ούτε κάτι που πέρασε αβρόχοις ποσί. Μόλις ανακοινώθηκε δε η υποψηφιότητά του, συντοπίτες του από τον τόπο καταγωγής του, κινητοποιήθηκαν ώστε να καταργήσουν το όνομά του που έχει δοθεί σε κλειστό γυμναστήριο της πόλης ως ένδειξη τιμής για τις αθλητικές του επιτυχίες. Μάλιστα για καιρό είχε πέσει και θύμα των γνωστών τρολ του διαδικτύου, που τον χαρακτήριζαν κομματόσκυλο.

Ο ίδιος βέβαια δεν πτοήθηκε και μάλιστα τον Σεπτέμβριο του 2020 ανέλαβε καθήκοντα αναπληρωτή εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ - ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΣΥΜΜΑΧΙΑ. Όταν ρωτήθηκε ποιο είναι το τίμημα του να λέει την άποψή του ευθαρσώς, απάντησε: «Δεν θεωρώ ότι πληρώνω κάποιο τίμημα. Αν εννοείτε ότι μπορεί να δημιούργησα αντιπάθειες σε ένα κομμάτι κόσμου που είχα μόνο συμπάθειες, λόγω των επιτυχιών μου στον αθλητισμό, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα. Σαφώς θα προτιμούσα να ήταν αλλιώς, όχι για να είμαι προσωπικά αρεστός, αλλά επειδή αυτό θα σήμαινε ότι οι ιδέες για τις οποίες προσπαθώ να μιλήσω στον κόσμο, θα ήταν καθολικά αποδεκτές: Αλληλεγγύη, ιδέες κατά των διακρίσεων είτε φυλετικών είτε ταξικών, κοινωνική δικαιοσύνη, πραγματικός εθνικός πατριωτισμός μακριά από εθνικιστικές ιδέες, προστασία στους αδύναμους».

Η τελευταία του επιθυμία, στην ανάρτηση του, ήταν και πάλι να δώσει, να προσφέρει και την τελευταία στιγμή: «Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου.

Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου.

Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».

Γιατί αυτός ήταν ο Αλέξανδρος και έτσι θα τον θυμόμαστε όλοι. Φάρος αγωνιστικότητας, θάρρους, ανθρωπιάς, ευγένειας, περηφάνιας, αλληλεγγύης, δοτικότητας, αριστερής ηθικής, συντροφικότητας. Γίγαντας στη Ζωή, γίγαντας και απέναντι στον θάνατο. Ήμασταν τυχεροί που άγγιξε τις ζωές μας. Καλή δύναμη στην οικογένειά του.