Αξίζει κρεμάλα σ’ έναν παιδοβιαστή; Αν θες τη γνώμη μου (κι όχι, για να τελειώνουμε μ’ αυτή τη χαζομάρα: δεν έχω παιδιά), κάποιος που ανοίγει τέτοιες πληγές και τραύματα σ’ ένα παιδί αξίζει ίσως χειρότερα πράγματα από μιαν εκτέλεση. Ο θάνατος είν’ απροσδιόριστος, ό,τι και να πιστεύει ο καθένας, κανείς δεν ξέρει τι (και αν) μας περιμένει στην «άλλη πλευρά». Ίσως λοιπόν να ‘ναι πολύ φθηνό να τη γλυτώσει μ’ ένα τσαφ, μ’ ένα μπαμ, μ’ έναν «γεια κι αντίο σας». Ορίστε, σας απάντησε το θυμικό μου, κι απάντησε μ’ όση ειλικρίνεια κουβαλάει. Ο παιδοβιασμός είν’ ένα έγκλημα αδιανόητο, αξίζει τα χειρότερα, αξίζει τα πιο σκοτεινά, τα πιο επώδυνα… Φρένο. Όλα ετούτα απαντάνε, ναι, μα απαντάν στη λάθος ερώτηση. Πάμε να κάνουμε τώρα τη σωστή.

Σ’ εμάς, αξίζει μια κρεμάλα; Αξίζει σ’ εμάς να φορτωθούμε μια τιμωρία προβληματική για χίλιους λόγους; Αξίζει σ’ εμάς να πάμε πίσω, σε αυτό που άνθρωποι σαν τον Ουγκό και τον Ζολά τόσο πολύ παλέψανε για να ξεφορτωθούν; Σ’ αυτό απάντα, αν θέλεις να ‘σαι τίμιος. Εγώ σ’ αυτό απαντώ με σιγουριά: Όχι, δεν μας αξίζει.

Δεν θα σου πω για δικαστικές πλάνες, ανθρώπους που εκτελέστηκαν αθώοι, ανθρώπους που εκτελέστηκαν για να γλυτώσουν άλλοι. Δεν θα σου αραδιάσω εδώ στατιστικές και αποδείξεις πως η ποινή θανάτου δεν παραδειγματίζει, δεν αποτρέπει, δεν μειώνει. Όχι. Αυτά τα ξέρεις, κι αν δεν τα ξέρεις ψάξε να τα μάθεις. Εγώ θα σου μιλήσω εδώ για ένα δικαίωμα. Όχι δικαίωμα που έχει ο ένοχος. Δικαίωμα που δεν έχουμε εμείς, οι «τιμωροί» του. Δεν μας αξίζει λοιπόν (κι αν μας αξίζει αποτύχαμε), να γίνουμε αυτοί που θα στερούν αυτό που δεν μπορούν να δώσουν.

Βλέπεις, η ζωή δεν είναι δικό σου δημιούργημα. Κι αν μπορείς να «γεννήσεις» έναν άνθρωπο, δεν μπορείς να γεννήσεις κάθε άνθρωπο. Η ζωή δίνεται απ’ τη φύση, απ’ την τύχη ή (αν είσαι πιστός) απ’ το Θεό. Μπορείς να την προστατέψεις, μπορείς να τη διασώσεις με τα μέσα που σου προσφέρει η ιατρική κι οι άλλες επιστήμες, μα δεν μπορείς να φέρεις πάλι πίσω μια ζωή που την τελείωσες. Άρα πώς θες δικαίωμα να την τελειώσεις;

Ελευθερία. Αυτό είναι το μεγάλο σου κατόρθωμα, αυτό είναι που προσφέρουν οι κοινωνίες σου, που δημιούργησαν και που μπορούν να δώσουν: ελευθερία μαζί μ’ ασφάλεια. Κι άρα αυτό μπορούν και να στερήσουν. Ελευθερία. Λίγο είναι; Ίσως… (Αν με ρωτάς, είναι πολύ). Όμως αυτό είναι.

Κι αν είναι όντως λίγο; Αν είναι η στέρηση ελευθερίας ένα τίποτα μπροστά στις πράξεις του τέρατος; Αν είναι σταγόνα στον ωκεανό του φρικτού εγκλήματος; Μπορεί και να ‘ναι, δεν μπορεί; Μπορεί. Όμως ποια είν’ η εναλλακτική που σου φωνάζει το ένστικτο; Βασανιστήρια; Βία νόμιμη πάνω στο σώμα του παράνομου βιαστή; Θάνατος; Κι άμα τον βασανίσεις, αν τον σκοτώσεις, άμα πληρώσεις το έγκλημά του μ’ έγκλημα, αυτό τι σε κάνει; Δεν σε κάνει κι εσένα εγκληματία; Ίσως λιγότερο ειδεχθή, ίσως πιο δικαιολογημένο, μα εγκληματία. Σκέψου, τι θα μου πεις αν θες να το στηρίξεις; «Του άξιζε!». «Εκείνος έκανε χειρότερα!». «Μπροστά στις πράξεις του, μικρό κακό η εκτέλεση». Άκου τι λες: Χειρότερα. Μπροστά στις πράξεις του. Ήδη έχει μπει στη ζυγαριά, ήδη συγκρίνεσαι με τον εγκληματία, ήδη έχεις βάλει και τον εαυτό σου στο ίδιο καζάνι. Εγκληματίας κι εσύ, αλλά μικρότερος. Έγκλημα κι η εκτέλεση, αλλά πιο «λογικό». Αυτό μπορέσαμε κλείνοντας σχεδόν ένα τέταρτο 21^ου αιώνα; Να ζυγίζουμε «λιγότερο» στη ζυγαριά με τους εγκληματίες;

Ακούω το επιχείρημα: «Αν φύγει απ’ τη ζωή, η κοινωνία προστατεύεται απ’ αυτόν με σιγουριά». Σωστά. Και τα ισόβια; Δεν τον κρατάνε μακριά; «Σιγά τα ισόβια! Σε 10 χρόνια έξω θα ‘ναι!». Ορίστε λοιπόν. Να πεδίο να συζητήσουμε. Να πεδίο να φωνάξεις, να οργιστείς, να διαμαρτυρηθείς. Τι πάει να πει σε 10 χρόνια; Γιατί τα ισόβια δεν είναι ισόβια; Γιατί τα 30 χρόνια γίνονται 15; Γιατί τα 20 γίνονται 8; Γιατί ο νόμος εφαρμόζεται «συχνά» και όχι πάντα;

Δεν ξέρω ν’ απαντήσω σ’ όλα αυτά. Κάπου υπάρχει σφάλμα, κάπου λογική, κάπου στραβός είν’ ο γιαλός κι αλλού στραβά αρμενίζουμε. Μεγάλη κουβέντα, ας την ανοίξουμε. Όμως ας κλείσουμε τουλάχιστον πρώτα αυτήν εδώ, κι ας το κάνουμε για τα καλά. Ναι, η κρεμάλα ίσως είναι λύση, αλλά δεν είναι η λύση που μας πρέπει. Φινάλε. Τελεία. Κι άμα δεν βάλεις παύλα, σκέψου:

Οι εκτελέσεις μας πηγαίνουν πίσω. Μας στερούν όσα κερδίσαμε με κόπο και αγώνα. Ανοίγουν παράθυρο σε καιρούς πιο σκοτεινούς, πιο μαύρους και (μη λαθεύεις) πιο άδικους! Φέρνουν στο φως χρόνια εκδίκησης και «μάτι για το μάτι». Καθίκια σαν το Μίχο σημάδεψαν την ψυχούλα, πληγώσανε το σώμα, βιάσανε με χίλιους τρόπους ένα μικρό κορίτσι, κι αυτό δεν αλλάζει. Μπορούν όμως ακόμα κάτι να πετύχουν. Να μας κάνουν κι εμάς εγκληματίες, κι αυτό να μείνει τελικά: ότι εκείνοι ήταν τα μεγάλα καθίκια, σ’ έναν κόσμο γεμάτο καθίκια. Όταν κοιτάς στο παρελθόν, συχνά αυτό είναι που βλέπεις. Αυτό θέλουν να υπάρχει και στο σήμερα.

Τι λες; Θα τους αφήσεις να κερδίσουν;

Υ.Γ. Προφανώς όλα τα παραπάνω δεν αφορούν τον εκάστοτε γονιό, συγγενή, φίλο, το ίδιο το θύμα. Ο άνθρωπος που ζει το πρόβλημα, έχει δικαίωμα να ζητάει εκδίκηση. Η κοινωνία δεν το ‘χει. Αλλιώς είναι αρένα, και δυστυχώς, οι αρένες δεν είν’ εκλεκτικές στο αίμα που ζητάνε. Ούτε ψύχραιμες.