Έχω λογαριασμό στο Twitter εδώ και 8 χρόνια, άλλες περιόδους επώνυμα, άλλες με ψευδώνυμο. Η παρουσία μου είναι καθημερινή, γιατί μ’ αρέσει ο ρυθμός του, η γρηγοράδα του μέσου, η είδηση που διαρκεί όσο διαρκεί η αναπαραγωγή της, με απελευθερώνει που είμαστε χρήστες ή επι το ελληνικότερο accounts, που έχουμε όποια προσωπικότητα επιλέγουμε εμείς να έχουμε.

Η ψευδωνυμία είναι το δυνατό όπλο του μέσου, η δύναμη τού να είσαι κάποιος άλλος. Ο επαναστάτης στο μέσο είναι ένας φοβισμένος δημόσιος υπάλληλος στη ζωή, ο σεμνός άνθρωπος στο μέσο μπορεί να καίει κάθε βράδυ την Αθήνα με μολότοφ, η ωραία γυναίκα είναι αυτή που έχει για φωτογραφία προφίλ τον Bugs Bunny, η όχι τόσο όμορφη γυναίκα έχει φωτογραφία την Μόνικα Μπελούτσι. Στο twitter είμαστε ό,τι θέλουμε εμείς να είμαστε, γιατί δεν  γνωριζόμαστε μεταξύ μας - εκτός και αν το επιλέξουμε και γιατί είμαστε ανώνυμοι. Αλήθεια, είμαστε πράγματι ανώνυμοι; Μη ορατοί κοινωνικά; Μη αναγνωρίσιμοι;

Η Σ. είναι μια κοπέλα στο Twitter. Μπορεί να τη λένε Μαρία, Δήμητρα, Ελένη, δεν έχει σημασία. Γράφει τις σκέψεις της, επικοινωνεί τους φόβους της, μοιράζεται τη χαρά της, διαχέει το αστείο της. Είναι μια άγνωστη κοπέλα που ξέρουμε γι αυτήν όσα μας έχει επιτρέψει η ίδια.

Ωσπου ένα βράδυ γράφει ότι αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα υγείας. Και το μοιράζεται. Γίνεται όχι αυτό που θέλει να είναι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά αυτή που είναι πραγματικά στη ζωή. 

Φοβάται για την ίδια, αγωνιά για τα παιδιά της, έχει οργή, πικρία, πίκρα, ανατρέχει στο παρελθόν της, κλαίει, είναι αξιοπρεπής, δυνατή, γεμάτη όνειρα που βλέπει να σταματάνε χωρίς να φταίει, είναι αγχωμένη, απογοητευμένη, συντετριμμένη. Και όλο αυτό το μοιράζεται. Και ξαφνικά η ζωή νικάει το πληκτρολόγιο.

Ο ανώνυμος χρήστης του διαδικτύου γίνεται ορατός, άνθρωπος της διπλανής πόρτας, φίλος, αδελφός, γονιός, σύντροφος, αυτός γίνεται εσύ. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς ότι δεν υπάρχει ανώνυμος, ψευδώνυμος, parody λογαριασμός αλλά ένας άνθρωπος σαν εσένα. Μπαίνεις στη θέση του, θες να τον βοηθήσεις, να τον γνωρίσεις, να τον συντρέξεις, να του κρατήσεις το χέρι, να του πεις ότι για όσο με θες είμαι εδώ. Και αυτόν τον άνθρωπο δεν τον ξέρεις, ούτε καν τον έχεις φανταστεί, αλλά όταν μαθαίνεις κάτι τοσο άσχημο όσο μια αρρώστια, σε πιάνει ένας κόμπος στο στομάχι, ένα βούρκωμα στα μάτια και μια αγωνία στην καρδιά, λες και αυτός ο άγνωστος είναι δικός σου άνθρωπος. Και δεν ξέρεις τί να κάνεις, δεν ξέρεις αν πρέπει να του μιλήσεις, να σιωπήσεις, να τον αναζητήσεις, να αδιαφορήσεις, να το αφήσεις πίσω σου και να ζήσεις τη ζωή σου. 

Η Σ. είναι μια κοπέλα στο Twitter. Που σε ένα βράδυ έγινε μια φίλη σου, η αδελφή σου, η μάνα σου, η συνάδελφός σου, ένας δικός σου άνθρωπος, μέσα από ένα πληκτρολόγιο και έναν αλγόριθμο. Ένα πληκτρολόγιο σε κάνει δυνατό και την ίδια στιγμή αδύνατο να διαχειριστείς τη ζωή, όταν αντιμετωπίζεις τη ζωή. Ένα πληκτρολόγιο σε κάνει δυνατό, γιατί πάντα θα είναι πιο ανίσχυρο απ’ την ίδια τη ζωή. Κι αυτή είναι η μαγεία του διαδικτύου, ότι πάντα η ζωή θα το ξεπερνάει και πάντα η τεχνολογία και η ανωνυμία θα ακολουθεί τα συναισθήματα. 

Η Σ. είναι μια κοπέλα στο Twitter. Που δεν την ξέρω. Δεν με ξέρει. Δεν έχουμε καμία αλληλεπίδραση. Αλλά η Σ. είναι μια δυνατή κοπέλα στο Twitter, γιατί δεν δίστασε να ανοίξει σε άγνωστους ανθρώπους τη ζωή της, να μιλήσει για τη στενοχώρια της και με το πάτημα κάποιων κουμπιών να πάρει μορφή, να γινει, από μια κοπέλα στο Twitter, εσύ. 

Να είσαι καλά, Σ. Να μπορέσεις να έχεις κουράγιο να αντιμετωπίσεις αυτό που έρχεται και να βγεις δυνατή. Την πρώτη μάχη την έδωσες, κέρδισε η ζωή, απέκτησες ανθρώπους που ενδιαφέρονται για σένα χωρίς καν να τους γνωρίζεις. Να είσαι καλά και να κάνεις πάντα το απρόσωπο, ζωή.