Αν δεν έχεις ιδέα πούθε προκύπτουν οι πανηγυρισμοί μου, ενημερώνω: ο Βασίλης ο Τσιάρτας, ο έξω αριστερά της ΑΕΚ που απ’ όταν σταμάτησε τη μπάλα, άρχισε να ξερνάει μίσος και ρατσισμό σε slow motion, επιτέλους είδε την πρώτη καμπάνα να χτυπάει για πάρτη του. Και πολύ άργησε. Κάλλιο αργά παρά ποτέ όμως (όπως ο Τσιάρτας ξέρει καλύτερα απ’ τον καθένα).

Πέντε χιλιάρικα και δέκα μήνες με αναστολή. Συμφωνώ, σιγά την… “κάρτα”, όμως εδώ δεν είναι η τιμωρία το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να καταλάβει ο Βασιλάκης ότι στο ματς δεν παίζει μόνος του. Υπάρχει αντίπαλος, κι ακόμα περισσότερο, υπάρχει διαιτητής. Κι άρα δεν γίνεται να γράφει χωρίς επίπτωση τις ανιστόρητες ηλιθιότητες (“Ο Θεός έπλασε τον Αδάμ και την Εύα”), τις ομοφοβικές γραφικούρες (“Με ξεπερνάει ότι θέλουν να έχουν και παιδιά [οι ομοφυλόφιλοι] όπως επίσης και το να βγαίνουν δημόσια να το επιδεικνύουν”), ή τους τοξικούς αφορισμούς (“Υπάρχει πέρα απ’ την αισθητική του κάθε ανθρώπου και η αξιοπρέπεια”) που γράφει. Κανείς δεν γίνεται να το κάνει, πόσο μάλλον ένας άνθρωπος που, δικαιολογημένα ή αδικιολόγητα, αποτελεί διασημότητα.

Στο πηλίκο βέβαια, όχι ότι έχω τίποτα σοβαρές ελπίδες πως μια τιμωρία, μια καταδίκη, μερικά χιλιάρικα φέσι είναι ικανά να κλείσουν το στόμα του Τσιάρτα. Ο Εl mago κουβαλάει, βλέπεις, όλο το βάρος της δομικής αμορφωσιάς: θεωρεί τη γνώμη του σημαντική (έστω κι αν δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα πίσω της), κι άρα ως τέτοια θα συνεχίσει να τη λέει. Ακόμα πιο μαχητικά πλέον, μαντεύω, αφού συνήθως τέτοιοι τύποι αντιδρούν σε παρόμοιες καταδίκες με την παλικαριά του Προμηθέα στον Καύκασο. Το σύστημα χτυπάει την αλήθεια τους, κι αυτοί θέλουν να φτύσουν τον ουρανό και να μαρτυρήσουν για τη φυσιολογική κανονικότητά τους που απειλείται.

Πράγματι λοιπόν, ο Τσιάρτας δεν θα σιωπήσει, όπως δεν θα το κάνει ούτε ο Σφακιανάκης, ούτε ο Πλεύρης, ούτε κανένας άλλος απ’ το λαλίστατο τσούρμο των (ευγενικότερων ή προκλητικότερων) ακροδεξιών. Ας ρίξουμε όμως μια ματιά και στην άλλη μεριά του γηπέδου. Θα δούμε ανθρώπους που ως χθες η επίσημη πολιτεία κι η κοινωνία συνολικά, αν δεν τους πολεμούσε, τουλάχιστον αδιαφορούσε για την ύπαρξή τους. Θα δούμε ανθρώπους που λόγω σεξουαλικών προτιμήσεων, λόγω στυλ, λόγω θρησκευτικής τοποθέτησης ακόμα, αποτελούσαν παρίες, πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Κι είναι σημαντικό, πολύ σημαντικό λοιπόν, που αυτούς τους ανθρώπους πια η πολιτεία κι η δικαιοσύνη τους βλέπει. Και δεν επιτρέπει (έστω και με χρόνια καθυστέρηση) σε κανέναν αγράμματο νεο-τσολιά που έτυχε να κλοτσάει με μαγικό φάλτσο μια μπάλα, να τους προσβάλει. Όπως δεν θα το επιτρέψει (ελπίζω) ούτε σε ημιμαθείς τραγουδιάρηδες, ούτε σε σπουδαγμένους ακαδημαϊκούς, ούτε σε κανέναν. Αυτός είναι ο πρώτος κι ο κύριος λόγος να χαρείς απ’ την καταδίκη του Τσιάρτα. Και ναι, είναι σπουδαίος κι όμορφος λόγος.

“Τόσο απλό, σαν να βάζω ένα ποτήρι νερό” είχε πει ο ποδοσφαιριστής, για τη μπαλιά που έβγαλε για το Χαριστέα το 2004, στο ματς με τους Ισπανούς. Αυτή τη φορά, ήταν η ελληνική δικαιοσύνη που γέμισε νερό στο ποτήρι. Κι εύχομαι να σε κεράσει πολλά ποτήρια νερό ακόμα, Βασίλη, μέχρι να πεις το νερό νεράκι. Κι ίσως τότε, ποιος ξέρει, να σταματήσεις να μιλάς…