Συμβαίνει στη Λάρισα. Αφορά μόνο τη Λάρισα; Ο καθένας ας βγάλει το συμπέρασμά του.

Ένα σχολείο κλείνει. Κλείνει μ’ απόφαση του υπουργείου. «Ένα ιδιωτικό σχολείο», θα μου πεις. Και δίκιο θα ‘χεις. Ένα ιδιωτικό σχολείο που δεν πληροί κάποιες προϋποθέσεις. Κι άρα σωστά κλείνει, έτσι δεν είναι; Υπάρχει αιτία. Ή μήπως αφορμή; Λοιπόν, για να δούμε.

Η λογική επιβάλλει μια κλιμάκωση στους λόγους για τους οποίους μια επιχείρηση δεν παίρνει άδεια λειτουργίας. Κι όταν μιλάμε για σχολεία, για παιδιά, για την εκπαίδευση, το πράγμα γίνεται ακόμα πιο ευαίσθητο. Κι ακριβώς γι’ αυτό η κλιμάκωση ακόμα περισσότερο επιβεβλημένη. Τι θέλω να πω; Μα, πολύ απλά: Υπάρχει ζήτημα στατικότητας κτηρίου; Λουκέτο άμεσα. Κινδυνεύει με οποιονδήποτε τρόπο η υγεία κι η σωματική ακεραιότητα μαθητών και καθηγητών; Λουκέτο ασυζητητί. Χρησιμοποιούνται αντιπαιδαγωγικές μέθοδοι διδασκαλίας; Λουκέτο μέχρι να λυθεί το ζήτημα. Όμως αν οι αιτίες είναι άλλες, αν δεν υπάρχει ζήτημα υγείας, σεβασμού, σωστής εκπαιδευτικής διαδικασίας, τότε λυπάμαι αλλά (αν εξαντληθούν τα περιθώρια και λύση δεν βρεθεί) το λουκέτο μπαίνει πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς, ή μετά τη λήξη της. Γιατί σε κάθε άλλη περίπτωση, δημιουργεί προβλήματα μεγαλύτερα απ’ αυτά που λύνει.

Έσκιζε τα συντηρητικά της ιμάτια η υπουργός, την περίοδο του κορονοϊού, για την ανάγκη κοινωνικοποίησης των παιδιών και την υποχρέωση ν’ ανοίξουν τα σχολεία έστω κι αν οι ειδικοί εμφανίζονταν διχασμένοι. Προσωπικά, έχοντας μεγαλύτερη σχέση με την κοινωνιολογία απ’ όση με την ιατρική, μπορώ ν’ αντιληφθώ το επιχείρημά της. Αναρωτιέμαι όμως, πού πήγε τώρα αυτό το επιχείρημα; Τώρα που ένα σχολείο κλείνει δυο μήνες μετά τον αγιασμό του, δεν τίθεται θέμα κοινωνικοποίησης των παιδιών; Δεν μιλάμε για μια βίαιη αλλαγή σχολικής καθημερινότητας, σχολικού περιβάλλοντος, δεν είναι στο φινάλε τα παιδιά που τιμωρούνται περισσότερο απ’ όλους; Τα παιδιά που κάνανε φίλους, παρέες, σχέσεις, κι αυτές οι σχέσεις θυσιάζονται στο βωμό μιας άδειας λειτουργίας για… λεπτομέρειες;

Μην παρεξηγηθώ, κανένα λόγο δεν έχω να γίνω σωσίβιο της όποιας επιχείρησης. Κι ούτε έχω καμιά διάθεση να εμπλακώ στο παρασκήνιο της υπόθεσης. Dura lex sed lex, αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτιέμαι: εδώ το θυμηθήκαμε; Το νόμο που τον κάναμε μπαλόνι απ’ το τέντωμα όταν πωλούνταν εν αγνοία των πολιτών προσωπικά δεδομένα μέσω webex, τώρα τον θέλουμε μπετόν αρμέ; Κι ας την πληρώνουν (πάλι) τα παιδιά;

Λαϊκίζω ίσως, αλλά συμπάθα με. Βγάζω μια μικρή αλλεργία όταν το κράτος εμφανίζεται ακριβό στα δικά του πίτουρα, και φτηνό στ’ αλεύρι των άλλων. Κι η αλλεργία αυτή χειροτερεύει όταν το μάρμαρο θα το πληρώσουν τα πιτσιρίκια που βλέπουν την καθημερινότητά τους να χαλάει, όχι επειδή δεν γινόταν αλλιώς, μα επειδή δεν έγινε αλλιώς. Όλοι έχουμε περάσει παιδικά χρόνια, όλοι έχουμε ζήσει εφηβεία, όλοι ξέρουμε τι σημαίνει για κείνες τις ηλικίες η καθημερινότητα. Ο φίλος, η παρέα, η τάξη, το κλίμα. Γενιές από παιδιά στρατιωτικών μπορούν να το επιβεβαιώσουν. «Δεν πάθανε και τίποτα», θα μου πεις, όμως ακόμα κι αν συμφωνήσω μ’ αυτό (που δεν συμφωνώ), μη λησμονείς την εξήγηση. Σ’ εκείνα ο γονιός εξήγησε: Δεν γίνεται αλλιώς, είναι η δουλειά μου τέτοια. Εδώ γινόταν. Γινόταν να ξέρει το παιδί απ’ την αρχή ποιο θα ‘ναι το σχολείο του. Γινόταν να ‘ναι ως το τέλος της χρονιάς (κι ύστερα κάνε ό,τι θες!) αυτό το σχολείο του. Γινόταν. Και δεν έγινε.

Συν τοις άλλοις, κοντά διακόσιοι εργαζόμενοι στο δρόμο. Πότε νοιάστηκε βέβαια η κυβέρνηση για εργαζομένους που απολύονται; Όμως τουλάχιστον, ας μην απολύονται εξαιτίας της! Διότι εδώ αυτό συμβαίνει. Όχι επειδή διάλεξε ο εργοδότης να κάνει περικοπές και απολύσεις, αλλά επειδή το υπουργείο πήρε απόφαση. Το υπουργείο που υπάρχει για το καλό της παιδείας, το υπουργείο που φροντίζει για τη μετάδοση της γνώσης, το υπουργείο που είν’ υπεύθυνο για την ανάγκη της μόρφωσης. Σ’ αυτή την περίπτωση, αναρωτιέμαι, ποιον φροντίζει; Για τι πράγμα είναι υπεύθυνο;

Στην τελική ωστόσο, καθόλου δεν μ’ απασχολεί αυτή η απάντηση. Δεν μ’ απασχολούν επιχειρηματίες που παίζουν παιχνίδια κάτω απ’ το τραπέζι, δεν μ’ απασχολούν εκκλησιαστικοί «ποιμένες» που διαπλέκονται, δεν μ’ απασχολούν τα κόλπα εξουσίας του οικονομικού κόσμου μιας πόλης. Όλοι αυτοί κάνουν ο,τι νομίζουν. Το κράτος μου, τι κάνει;

Ο Ουγκό έγραφε πως: Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή.

Όπου κλείνει ένα σχολείο, κυρία Κεραμέως;

*Το κείμενο αναφέρεται στην υπόθεση των Εκπαιδευτηρίων Μ.Ν. Ράπτου. Άλλη μια υπόθεση στο “δρόμο προς την κανονικότητα”.