Καθαρά πράγματα, ο Ιησούς ήταν σαφής: ένα μάτσο δίκαιοι δεν σηκώνουν μεγαλύτερη χαρά από ‘ναν άδικο που μετανόησε. Κι άρα (εικάζω), αφού η μετάνοια κι η ομολογία της αμαρτίας κουβαλάει περισσότερα χαμόγελα από ‘να μάτσο καλοσύνες, άρα την ίδια την απάνθρωπη πράξη δεν μπορούν να την αναιρέσουν, δεν αρκούν για να τη σβήσουν όλες οι καλοσύνες του κόσμου. Μονάχα η μετάνοια. Η συγγνώμη. Όμως αυτές είναι κουβέντες με το Θεό. Ας πάμε λίγο στις κουβέντες με τους ανθρώπους.

Η υπόθεση “Κιβωτός” με σόκαρε. Πάνω που πίστευα ότι δεν σοκάρομαι πια με τίποτα. Και με σόκαρε γιατί, τον παπ’ Αντώνη (πάτερ ή πατήρ), τον εμπιστευόμουνα. Φυσιογνωμικά ίσως όχι, όμως το έργο του μ’ έπειθε. Η καλή μαρτυρία. Τα βραβεία. Ήταν ο δίκαιος μες στους αδίκους. Εκτός συγκλονιστικού απροόπτου ωστόσο (τεκμήριο αθωότητα υπάρχει, σε πείσμα όλου του διαδικτύου), κούνια που με κούναγε…

Εδώ βέβαια το ζήτημα δεν είναι ο Αντώνιος. Η δικαιοσύνη θα μιλήσει κι αν είναι όντως ένοχος, ελπίζω να περάσει χρόνια και χρόνια μοναξιάς σ’ ένα κελί, ζητώντας τη συγγνώμη απ’ το Θεό κι απ’ τους ανθρώπους. Εμένα αυτό που μ’ εξοργίζει πάνω απ’ όλα, είναι αυτό το επιχείρημα που όλο και σκάει τελευταία σαν μανιτάρι στο διαδικτυακό γρασίδι. Αυτό το: “Είκοσι χρόνια προσφοράς δεν διαγράφονται για τέσσερις-πέντε περιπτώσεις…”. Σοβαρά; Είκοσι χρόνια προσφοράς. Τέσσερις-πέντε περιπτώσεις. Ενενήντα εννιά δίκαιοι. Ένας αμαρτωλός. Όμως, τι διάολο συζητάμε;

Χρειάζεται στ’ αλήθεια επίκληση σ’ ένα βιβλίο (ιερό ή μη), στο λόγο ενός ανθρώπου ή Θεού, χρειάζεται στ’ αλήθεια κάποιου είδους αυθεντία για να κατανοήσει κανείς την αχρειότητα του επιχειρήματος; Αφήνω στη μπάντα την ταυτότητα των περισσότερων εκφραστών αυτής της άθλιας αναλογίας (που δηλώνουν χριστιανοί, κι άρα “αγαπάτε αλλήλους”, “καλός Σαμαρείτης” και τα ρέστα), κι αναρωτιέμαι σε κάθε γλώσσα, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε κοινωνία και δικαιοσύνη: Αν βοηθήσω εκατό παιδιά, μπορώ να κακοποιήσω ένα; Άμα γλυτώσω απ’ τον εχθρό χίλιους αιχμαλώτους, μπορώ να σκοτώσω έναν; Αν προστατέψω απ’ το βιασμό ένα εκατομμύριο γυναίκες, μπορώ να βιάσω μία; Τι θα πειράξει; Τόσο καλό έκανα, δεν δικαιούμαι λίγο διάολο κι εγώ μες στο Θεό μου; Να σας πάρει και να σας σηκώσει, τι συζητάμε!

Στην Κιβωτό κάτι συνέβη ή δεν συνέβη. Στην Κιβωτό κάτι συνέβη με γνώση ή άγνοια του πατρός. Στην Κιβωτό κάτι έκανε ή δεν έκανε ο ίδιος ο Αντώνιος. Όλ’ αυτά ζητούν απόφαση δικαιοσύνης, ναι, όμως αν έγιναν, αν ο παπ’ Αντώνης ήξερε, αν ο παπ’ Αντώνης έκανε, δεν αρκεί μια ολόκληρη ζωή προσφοράς να τα διαγράψει. Μια “αγκαλιά” που πλήγωσε για πάντα ένα παιδί, δεν μπορούν χιλιάδες χαμογελαστές αγκαλιές για να τη σβήσουν. Δεν πρέπει να μπορούν.

Στο φινάλε, αλίμονο αν ζυγίσουμε το καλό και το κακό με νούμερα. Αλίμονο. Κι αυτό το αλίμονο, φευ, οι περισσότεροι απ’ όσους σήμερα εκφράζουν το αναίσχυντο επιχείρημά τους, σ’ άλλη περίπτωση θα το ‘λεγαν μαζί μου. Όμως εδώ πληγώθηκαν, προδόθηκαν, ψάχνουνε κάπου να πιαστούν κι ας είναι απ’ όπου να ‘ναι. Τους καταλαβαίνω. Μαζί με την πίστη τους στην Κιβωτό, χάνουν την πίστη στους ανθρώπους, στο καλό και στην ελπίδα.  Δεν είναι  ωστόσο λύση να βαφτίσεις ελπίδα τη “λίγη” κακοποίηση (τι στην ευχή σημαίνει αυτό, έτσι κι αλλιώς;), απλώς για να υπάρχει μια ελπίδα. Δεν είναι λύση ν’ αποδεχτείς “λίγο κακό” γιατί δεν βρίσκεις πια καλό ανόθευτο και καθαρό. Και τέλος πάντων, αυτό είναι το θέμα: όχι, η κακοποίηση ενός, δύο, πέντε παιδιών, δεν είναι λίγο κακό. Είναι πολύ, πάρα πολύ, είναι ασήκωτο, πέφτει στη ζυγαριά και την κάνει κομμάτια. Θρύψαλα, κι ας απομείνουμε να “συζητάμε” εμείς, οι ευσεβείς πιστοί, ανέγγιχτοι από αγγίγματα ικανά να σε κάνουν να χάσεις για πάντα την ελπίδα σου στο καλό και τους ανθρώπους…