«Στο πλαίσιο του εορτασμού για τα 150 χρόνια λειτουργίας του Θεάτρου "Απόλλων" το Μπαλέτο του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας παρουσιάζει στην Παιδική του Σκηνή, την παράσταση Μότσαρτ, σε σκηνοθεσία και χορογραφία του Kαλλιτεχνικού Διευθυντή Λουκά Θάνου.

Πρόκειται για ένα φαντασμαγορικό μπαλέτο με ηθοποιούς, χορευτές, ευφάνταστα σκηνικά και κοστούμια και, κυρίως, με τις κορυφαίες μουσικές στιγμές του ιδιοφυή συνθέτη Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, αλλά και με στιγμιότυπα από την πολυτάραχη ζωή του μεγάλου μουσουργού, έργα του οποίου αποτελούν μέρος του ρεπερτορίου κάθε μεγάλης ορχήστρας.»

Αυτό λοιπόν διαβάζουμε για την παράσταση «Μότζαρτ», που έχει ξεσηκώσει σάλο στην τοπική κοινωνία, σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Παναγιώτη Ρηγόπουλου στην εφημερίδα Πελοπόννησος. Για ποιο λόγο θα μπορούσε μία παράσταση με θέμα μία από τις μεγαλύτερες μουσικές προσωπικότητες της ιστορίας της Μουσικής να προκαλέσει τις αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας; Γιατί ο σκηνοθέτης της παράστασης διέπραξε το μέγιστο ατόπημα να αναθέσει τον ρόλο του μεγάλου μουσουργού σε μία γυναίκα. Και δεν έφτανε μόνο αυτό, αλλά σε κάποια σκηνή της παράστασης ο Μότσαρτ παντρεύεται μία γυναίκα, στην οποία μάλιστα κάνει χειροφίλημα!

Μέρος της τοπικής κοινωνίας εξαγριώθηκε από το θέαμα, με τους γονείς να αναρωτιούνται πώς θα εξηγήσουν στα παιδιά τους ότι μία γυναίκα παντρεύεται μία άλλη γυναίκα. Έξι χρόνια μετά την θεσμοθέτηση του συμφώνου συμβίωσης και με το αίτημα για τον πολιτικό γάμο των ομόφυλων ζευγαριών πιο ώριμο από ποτέ, διευθυντές σχολείων στέκονται ακόμα αμήχανοι απέναντι σε θεμελιώδη συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών και συντάσσονται με τις διαμαρτυρίες της πιο συντηρητικής μερίδας της κοινωνίας, που απαιτεί να ακυρωθεί η επίσκεψη του σχολείου σε μία παράσταση, που σκανδαλίζει τα χρηστά ήθη της Αγίας Ελληνικής Οικογένειας.

Η αλήθεια είναι ότι, σύμφωνα με τις δηλώσεις του σκηνοθέτη και χορογράφου της παράστασης, αλλά και καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας, η πρόθεσή του δεν ήταν ούτε να σκανδαλίσει την τοπική κοινωνία, ούτε να την ευαισθητοποιήσει για τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Ο λόγος που ο ρόλος του Μότσαρτ ανατέθηκε σε γυναίκα ήταν καθαρά πρακτικός. Δεν εύρισκε άντρα αρκετά μικροκαμωμένο, ενώ οι περούκες που αγοράστηκαν για να «κρύψουν» την γυναικεία ταυτότητα της πρωταγωνίστριας δεν βόλευαν τους χορευτές με την κίνηση. Μάλιστα με μία δήλωση που δυσκολεύεται κανείς να πιστέψει ότι γράφτηκε το 2022 από έναν καλλιτέχνη, ο κ. Θάνος προσπαθεί να δικαιολογηθεί αναφέροντας: «Δεν έχω κανένα πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, αλλά έχω μεγάλο πρόβλημα να την προκρίνω. Το να παροτρύνεις και να πιέζεις ένα άτομο να γίνει ομοφυλόφιλο, επειδή ίσως είναι της μόδας, έχει μεγάλη απόσταση και σε καμία περίπτωση δεν με βρίσκει σύμφωνο. Εγώ έχω ανάγκη να βλέπω ξεχωριστά τα φύλα στη σκηνή και δεν έχω δει ποτέ άνδρες χορευτές θηλυπρεπείς».

Είναι πραγματικά λυπηρό όταν ένας καλλιτέχνης προβαίνει σε τέτοιες ομοφοβικές δηλώσεις, ειδικά όταν έχει και μία θέση ευθύνης όπως η καλλιτεχνική διεύθυνση ενός από τα μεγαλύτερα ΔΗΠΕΘΕ. Ο ρόλος της Τέχνης είναι να προασπίζεται τα δικαιώματα όλων των ανθρώπων, να μπαίνει μπροστά από την κοινωνία, να την βοηθάει να κατανοήσει την σημασία της ισονομίας και της συμπερίληψης. Όχι να υιοθετεί οπισθοδρομικές αντιλήψεις, προσβλητικές για μεγάλη μερίδα συμπολιτών μας, ή να συντάσσεται με το πιο σκοτεινό κομμάτι της κοινωνίας.

Το πιο ειρωνικό είναι ότι ο Μότσαρτ στο αριστούργημά του «Οι γάμοι του Φίγκαρο», δίνει τον ρόλο του νεαρού Κερουμπίνο σε γυναίκα τραγουδίστρια  (μεσόφωνο) και την/τον βάζει να εκφράζει τον έρωτά του στην Κοντέσσα Αλμαβίβα. 

Φαίνεται ότι το κοινό που αποθεώνει την όπερα αυτή από το 1786 μέχρι σήμερα, συγκαταλέγοντάς την στις σημαντικότερες της ιστορίας του λυρικού θεάτρου, δεν είχε τις ίδιες κοινωνικές ευαισθησίες με τους διαμαρτυρόμενους γονείς της Πάτρας και τον κ. Θάνο.