Όταν ήμασταν μικροί και τραγουδούσαμε το «Γέρε χρόνε φύγε τώρα», με σβηστά τα φώτα και ακούγοντας απ’ έξω τα βεγγαλικά, φανταζόμασταν έναν γέρο με άσπρα μαλλιά, καμπουριασμένο, αλλά περήφανο χρόνο να φεύγει για να έρθει ο καινούργιος, ένας φρέσκος, ωραίος, με τσίτα τη μούρη και να μας φέρει όλα τα καλά πράγματα που περιμένουμε.

Αυτά μέχρι τα 30 μας. Τότε που περιμέναμε να τελειώνει αυτό με τη μετάβαση, να φύγει ο ένας να έρθει ο άλλος, να φιλήσουμε γονείς, γιαγιάδες παππούδες κ.λπ. και να πάρουμε το γκομενάκι μας ή την παρέα μας να πάμε να τα πιούμε, να τα πούμε και να επιστρέψουμε στο σπίτι το πρωί, μετά από ένα luxurious πρωινό σε κανένα ξενοδοχείο, καθότι περάσαμε τη δεκαετία από τα 20 μέχρι τα 30 μας με λεφτά.

Γιατι μετά τα 30 μας, ο γέρος χρόνος που έφευγε ταυτιζόταν λίγο με εμάς, μεγαλώναμε κι εμείς, αφήναμε πίσω την παρατεταμένη εφηβεία που όλοι μας είχαμε και ξαφνικά αρχίσαμε να βλέπουμε τον χρόνο που φεύγει όχι σαν έναν γεράκο, ανήμπορο, που τον παροπλίζουμε και τον κρύβουμε πίσω από τα φώτα, τα γκλίτερ και τα χριστουγεννιάτικα στολίδια, αλλά σαν έναν χρόνο έμπειρο, που φεύγει, μας αφήνει με τη γνώση και τα βιώματα και από κάπου μας κοιτάει και μας κλείνει το μάτι. Ιδίως τα τελευταία χρόνια, στα χρόνια της μεστής ωριμότητάς μας (όχι δεν θα βγει άρλεκιν στο τέλος αυτό που διαβάζετε, θα το μαζέψω), ο γέρος χρόνος που έφευγε μπορεί να ήταν και καλύτερος απ’ το πιτσιρίκι που ερχόταν, γιατι το κάθε επόμενο πιτσιρίκι τα σκάτωνε λίγο.

Το 2022 ήταν μια δύσκολη χρονιά για όλους, με την πανδημία παρούσα, με πολλούς θανάτους παγκοσμίως από έναν παγκολίνο και επειδή δεν πλέναμε τα χέρια μας, έναν πόλεμο σε πλήρη εξέλιξη, ένα ντόμινο δυστυχίας, κακών γεγονότων, φτώχειας, και κρίσεων. Το 2022 ήταν από τις χειρότερες χρονιές που έχουμε βιώσει και σαν πλανήτης και σαν χώρα. Και φεύγει, και έρχεται το πιτσιρίκι 2023 με ελπίδα και χαρά….. χμμμ ή μήπως όχι;

Στον σχεδόν μισό αιώνα μου σ’ αυτόν τον κόσμο (παρά 6 χρόνια), συνειδητοποίησα τελικά ότι κάθε χρόνος που φεύγει είναι καλύτερος απ’ αυτόν που έρχεται, όχι για τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν, αλλά γιατί μεγαλώνουμε και γερνάμε και ενώ σκεφτόμαστε πόσο έμπειροι γινόμαστε, αυτό είναι χάπι που χρυσώνουμε για τον εαυτό μας για να μην παραδεχτούμε ότι γερνάμε.

Γερνάμε, κυρίες και κύριοι. Αλλάζει το πρόσωπό μας, το σώμα μας, τα κουράγια μας, η διάθεσή μας να κάνουμε πράγματα, η επικοινωνία μας με τους άλλους, αλλάζουν όλα. Κι όμως είμαστε εδώ, με έναν νεκροθάφτη που είναι και κουφάλα κατά βάθος, να του κλείνουμε κάθε χρόνο το μάτι. Και τελικά, παρά το γήρας μας, το πιο σημαντικό που καταφέρνει ο κάθε ένας ξεχωριστά είναι να ξεγελάει την κουφάλα το νεκροθάφτη. Και κάθε χρόνο να γίνεται μεν γηραιότερος, αλλά με ένα σαρκαστικό χαμόγελο «γέρε χρόνε εσύ φεύγεις, εγώ μένω», κάτι σαν τη διαφήμιση του Johnny Walker μεταλλαγμένη.

Δεν πειράζει που μεγαλώνουμε, είναι ωραίο να γερνάμε, αρκεί να γερνάμε όλοι μαζί, όσο το δυνατό πιο υγιείς, όσο το δυνατό πιο δυνατοί να παλεύουμε τις δυσκολίες και όλοι μαζί. Για μένα το 2022 ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, παρόλο που δεν έβγαλα λεφτά, παρόλο που έχω χάσει την κοινωνικότητά μου λόγω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, παρόλο που η προσωπική μου ζωή ήταν στάσιμη προς σκατά. Το 2022 ήταν η καλύτερη χρονιά της ζωής μου, γιατί εμφανίστηκε από το πουθενά ένα πλάσμα που με έκανε να το αγαπήσω περισσότερο απ’ τον εαυτό μου, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, και μόνο γι αυτό ευχαριστώ το 2022.

Ο γέρος χρόνος φεύγει πάλι, ας γιορτάσουμε παιδιά. Τι κι αν ο νέος χρόνος θα είναι χειρότερος απ’ τον παλιό, ας γιορτάσουμε παιδιά, γιατί μόνο έτσι πάντα θα κλείνουμε το μάτι στην κουφάλα το νεκροθάφτη. Να έχετε μια καλή Πρωτοχρονιά και μια ακόμα καλύτερη χρονιά, να έχετε υγεία, να αγαπάτε όσους θέλετε, να αντιπαθείτε όσους θέλετε, να μη δίνετε λογαριασμό σε κανέναν, να πληρώνετε τα χρέη σας για να μη σας κυνηγάνε και να κάνετε την επανάστασή σας όπως εσείς θέλετε, όχι όπως σας επιβάλλουν οι άλλοι. Χρόνια πολλά και καλά.