Άλλη μια μεγαλόσχημη παπάτζα της ελληνικής θυμοσοφίας. Ένα φτηνό τσιτάτο, ελαφρώς απάνθρωπο, απόλυτα σκληρό κι ωστόσο… Είναι κάτι ώρες, διάολε, που φαίνεται τόσο διαυγές, τόσο εύστοχα περιγραφικό μες στη φτηνή εξυπνάδα του. Τι ώρες; Ας πούμε, η ώρα που δώδεκα άνθρωποι συμφωνούν ότι αξίζει μια συγγνώμη στην οικογένεια του σφαγμένου που σφάχτηκε μπροστά τους. Στη μάνα που έχασε το παιδί της (πραγματικά αυτή τη φορά) για το ποδόσφαιρο. Και στον πατέρα που, η πιο μεγάλη συμφορά του, έμελλε να ‘ρθει απ’ τη λογική κι όμορφη σύνδεση ανάμεσα στις δυο αγάπες του: έμαθε στο γιο του ν’ αγαπάει μια ομάδα. Ο Άλκης ήταν Άρης. Ο Άλκης είναι νεκρός. Οι δύο φράσεις συνδέονται μεταξύ τους, με την αντίθετη σύνδεση. Την πιο παράλογη κι απαίσια. Την εντελώς συνηθισμένη.

Αντιθέσεις. Η αγάπη κι η δολοφονία. Δώδεκα υπόδικοι, όπως δώδεκα ένορκοι (κατά το αμερικανικό κλισέ). Κι ωστόσο, είναι κι ένα πράγμα στο οποίο καμία αντίθεση δεν κάνει την εμφάνισή της.

Και οι δώδεκα συμφωνούν: κανένας τους δεν φταίει.

Και οι δώδεκα συμφωνούν: συγγνώμη.

Αλήθεια, συγγνώμη για ποιο πράγμα; Συγγνώμη που κανείς δεν παραδέχεται ότι κρατούσε το δρεπάνι; Συγγνώμη που δεν κατονομάζουν εκείνον που κρατούσε το δρεπάνι; Συγγνώμη που ήξεραν ότι πηγαίνουν για κακό, και πήγαν; Συγγνώμη που δεν κάναν απολύτως τίποτα να σταματήσουν το κακό; Συγγνώμη που δώδεκα αθώοι είχαν απλώς να πουν λυπάμαι, και δεν έφταιξα; Λένε πως θέλει κότσια να ζητάς συγγνώμη. Λοιπόν, κάποιες φορές αρκεί να έχεις θράσος. Κι αυτή είν’ άλλη μια τέτοια. Μεγάλο θράσος.

Όπως και να ‘χει, μετά από δώδεκα επαναλήψεις γεμάτες θράσος και χωρίς σταλιά φιλότιμο, νιώθω πως πρέπει ν’ ακουστούν ακόμα μερικές συγγνώμες.

Συγγνώμη, Άλκη…

Συγγνώμη που δεν σου ‘πανε ποτέ πόσο κακό είναι να ‘σαι Άρης. Ή ΠΑΟΚ. Ή Ολυμπιακός,  Παναθηναϊκός, και Ηρακλής, και Λάρισα. Συγγνώμη που κανείς δε βρέθηκε ν’ αδειάσει τ’ οπλοστάσιο ενός συνδέσμου ίδιου με τόσους άλλους - της γιάφκας που τρομοκρατεί με ποδοσφαιρικές φανέλες. Συγγνώμη που σηκώθηκε πανό υποστήριξης στους δολοφόνους σου, και το πανό αυτό δεν κατέβηκε, δεν σκίστηκε, δεν κάηκε απ’ τους ίδιους οπαδούς που σήμερα λυπούνται για τη μοίρα σου. Συγγνώμη που ποτέ δεν ψάξαμε να βρούμε ποιοι το ανέβασαν, ποιοι το ‘γραψαν, τι άρρωστη επαφή έχουν τέτοιοι “άνθρωποι” μ’ ένα παιδικό παιχνίδι για μεγάλους. Συγγνώμη που εσένα σε παράτησαν χωρίς ψυχή, κι εμείς κρατήσαμε σιγή λεπτού, στιγμής, ημέρας, μα συνεχίσαμε να παίζουμε ποδόσφαιρο. Συγγνώμη που σε μάθαμε να βλέπεις στο παιχνίδι φάουλ και κάρτες, κι ίσως να νόμιζες αθώε ότι έχει διαιτητή κι έξω απ’ το γήπεδο. Συγγνώμη που δεν σου ‘παμε πόσο είναι λάθος να παραδεχτείς τι ομάδα είσαι, σε μια χώρα ελεύθερη, σε μια πόλη ελεύθερη – ελεύθερη να κουβαλάει μαχαίρια και να σφάζει.

Και τελικά, συγγνώμη για τους δώδεκα παλίκαρους που χθες δεν είχαν έστω ανάστημα να πουν “είμαι ένοχος”. Ένοχος που έσφαξα, ένοχος που είδα κι έφυγα, ένοχος που δεν ομολογώ τι είδα κι από ποιον. Συγγνώμη που φοβούνται μια ζωή στη φυλακή, μα δεν φοβούνται αυτό το κρίμα που θα τους βαραίνει το λαιμό. Συγγνώμη που δεν τρόμαξαν απέναντι σ’ ένα παιδί που άραζε, όσο τρομάζουνε και τρέμουν τώρα μπροστά σ’ έναν αγέλαστο, συνοφρυωμένο δικαστή.

Δεν θα γλιτώσουν, Άλκη. Ξέρω, αυτό εσένα λίγα σου λέει πια, όμως δεν θα γλυτώσουν. Γιατί κάπου είν’ ανάγκη να το καταλάβουν όλοι, άμα μπλεχτείς στα πίτουρα, δεν θα γλιτώσεις με συγγνώμες. Κι άμα τα χέρια σου βαφτούνε κόκκινα, δεν τα ξεπλένει το νερό. Ούτε τα δάκρυα της λύπης για μια οικογένεια που κλαίει το παιδί της. Τα μάτια αυτής της οικογένειας δεν θα στεγνώσουνε ποτέ. Κι εσάς λοιπόν τα χέρια σας, δεν καθαρίζουν πια. Πάει, βρόμισαν. Πάει, σκότωσαν. Πάει, έμπλεξαν. Υπάρχουν πράξεις που δεν επανορθώνονται. Υπάρχουν πράγματα που δεν τα πλένει το λυπάμαι. Λυπάμαι. Ή τέλος πάντων, ας είμαι ειλικρινής: όχι, για σας καθόλου δεν λυπάμαι…