Είναι ένα πάρα πολύ απλό ερώτημα που δυστυχώς μια κυβέρνηση εθισμένη στο ψέμα και την απάτη δεν θα μπορέσει να απαντήσει ποτέ. Ο νόμος ορίζει με σαφήνεια πως μόνο αν έχουν υπάρξει ευρήματα, μπορεί να ανανεωθεί μια παρακολούθηση. Στην περίπτωση του Κωστή Χατζηδάκη, με 3 συνεχόμενες παρακολουθήσεις ή με δύο ανανεώσεις αν προτιμάτε, αυτό σημαίνει πως η ΕΥΠ και το Γραφείο του Πρωθυπουργού που προΐσταται της υπηρεσίας, βρήκαν στοιχεία πως ο Υπουργός αποτελούσε κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια. Παρ’ όλα αυτά ο Υπουργός παρέμενε στην θέση του και αργότερα μετακινήθηκε από το Υπουργείο Ενέργειας στο Υπουργείο Εργασίας. Κάποιος καχύποπτος, θα υπέθετε πως ο Υπουργός παρακολουθούνταν ώστε να υπάρχει μοχλός πίεσης ή διαβεβαίωσης πως δεν αυτονομείται από τα deals του Πρωθυπουργού. Ένας δεύτερος καχύποπτος θα υπέθετε πως προέκυψαν στοιχεία εναντίον του όσο ήταν υπουργός Ενέργειας και αυτός ήταν ο λόγος της μετακίνησης.

Στην περίπτωση των ανώτατων στρατιωτικών τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: Παρακολουθούνταν για δύο χρόνια, κάτι που σημαίνει πως υπήρχαν τουλάχιστον 7 ανανεώσεις των παρακολουθήσεων. Η ΕΥΠ τις ζήτησε, το Γραφείο του Πρωθυπουργού που είχε την εποπτεία τις ενέκρινε και η Εισαγγελέας της ΕΥΠ Βασιλική Βλάχου υπέγραψε. Οι στρατιωτικοί συμμετείχαν στο ΚΥΣΕΑ και είχαν λόγο στα εξοπλιστικά. Ένας από τους δύο προαναφερθέντες καχύποπτους, θα μπορούσε να υποθέσει πως οι συνομιλίες τους υποκλέπτονταν (ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ παρακολουθούταν και με φυσική παρουσία, ακόμα και στο περίπτερο), είτε γιατί οι ανώτατοι στρατιωτικοί ήταν κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια, όπως έγραφε το χαρτί της παρακολούθησης, είτε για να εκβιάζονται από την Κυβέρνηση και να εγκρίνουν τις αγορές της αρεσκείας της (περισσότερα από 15 δισ.).

Αυτό που θα έλεγαν όλοι οι καχύποπτοι, είναι πως ο Πρωθυπουργός ήθελε να έχει τον έλεγχο όλων των υφισταμένων του. Πως το Επιτελικό Κράτος ήταν το λάφυρό του και όλες οι αποφάσεις των υφισταμένων του θα έπρεπε να περνούν από τον ίδιο, για το δικό του προσωπικό όφελος. Για έλεγχο, δύναμη, εξουσία και φυσικά μίζες.

Θα μου πείτε, «Πόσο δημοσιογραφικά σωστό είναι να αναφέρονται υποθέσεις; Η δημοσιογραφία θα έπρεπε να καταγράφει την αλήθεια και τα γεγονότα». Και θα είχατε δίκιο. Το πρόβλημα λοιπόν είναι πως στην Εξεταστική Επιτροπή για τις υποκλοπές η Κυβέρνηση συσκότισε την αλήθεια απειλώντας με ποινές φυλάκισης τους μάρτυρες εφόσον δεν τηρούσαν την γραμμή «Εθνική Ασφάλεια», κρατώντας το στόμα τους κλειστό. Έτσι οι παραιτηθέντες και οι δύο Διοικητές της ΕΥΠ, δεν απάντησαν σε καμία κρίσιμη ερώτηση που θα έριχνε φως στην υπόθεση. Ο αντιεισαγγελέας του Άρειου Πάγου, Ισίδωρος Ντογιάκος, όχι μόνο δεν διερεύνησε την υπόθεση ως όφειλε, μα έθεσε προσχώματα στις έρευνες. Μέχρι που γνωμοδότησε ενάντια σε μια Ανεξάρτητη Αρχή θέλοντας να απαγορεύσει τους ελέγχους στις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας. Η ΕΥΠ διέγραψε τον φάκελο παρακολούθησης του Ανδρουλάκη. Ο αληθινός όμως λόγος για αυτές τις υποθέσεις είναι πως ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης ενημέρωσε την κοινή γνώμη πως δεν κάνει μηνύσεις σε δημοσιογράφους. Η αλήθεια είναι πως δεν έκανε μήνυση στον Κώστα Βαξεβάνη, γιατί τότε ο εκδότης και δημοσιογράφος θα μπορούσε να δώσει όλα τα έγγραφα που έχει στην κατοχή του στις αρχές με απόλυτα νόμιμο τρόπο ακόμα και αν είναι απόρρητα. Οπότε πραγματικά ακόμα και αν ένας δημοσιογράφος γράψει πως «ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας πολιτικός απατεώνας που φλερτάρει κατσικούλες» χωρίς να παραθέσει τα στοιχεία για αυτή του την κατηγορία, δεν θα είχε καμία συνέπεια. Έτσι κάθε δημοσιογράφος στην χώρα είναι απολύτως ελεύθερος να δημοσιοποιεί τις ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες ή τις υποθέσεις του χωρίς κανένα φόβο για μήνυση. Αυτό από μόνο του, δηλαδή πως για να γλιτώσει από τις αποκαλύψεις του Βαξεβάνη, ο Πρωθυπουργός προτιμά να τον λοιδωρούν με αναπόδειχτες αλήθειες ή αισχρά ψέματα, είναι από μόνο του εξαιρετικά ενδιαφέρον και κυρίως χαρακτηριστικό. Άρα φλερτάρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατσικούλες; Ίσως. Ποιος ξέρει;