Αν το καλοσκεφτούμε, από τα ομηρικά έπη μέχρι και τους Ολυμπιακούς αγώνες, τα περισσότερα αθλήματα είχαν σχέση με τον πόλεμο: Πυγμαχία, Παγκράτιο (μίξη πάλης και πυγμαχίας), Ακοντισμός, Τρέξιμο, ιπποδρομικά αθλήματα, η τοξοβολία όπως εμφανίζεται στην Οδύσσεια, όλα τα αθλήματα είχαν μια επαφή με τον πόλεμο. Ο σύγχρονος αθλητισμός χτίζει συντροφικότητα, συνεργασία, την ιδεολογική κατασκευή της ιδανικής αρρενωπότητας, δύναμη, φυσική κατάσταση και ουσιαστικά χαρίσματα για τον πόλεμο, ευστοχία, συντονισμό χεριού-ματιού, τα πάντα σχετικά με τον πόλεμο. Έχουμε δηλαδή να κάνουμε με μια πλήρη σχεδόν αντιστοιχία χαρακτηριστικών μεταξύ πολέμου και αθλητισμού.

Σε όλο τον κόσμο, από την εποχή των Ολυμπιακών αγώνων όπου η Ολυμπιάδα έπαιρνε το όνομα του νικητή του αγώνα δρόμου, η νίκη ήταν λόγος τιμής και περηφάνιας για την πόλη-κράτος. Το ίδιο συμβαίνει με τις εθνικές ομάδες, με πιο χαρακτηριστικό τον πόλεμο του 1969 μεταξύ Ονδούρας και Ελ Σαλβαδόρ με αφορμή έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Οι δε Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν η αφορμή να επιδείξουν οι δύο μεριές του Τείχους του Βερολίνου την αρτιότητα του καπιταλισμού και του κομμουνισμού, μέσα από το αθλητικό ιδεώδες. Την αρτιότητα που δεν μοιράστηκαν με τους χιλιάδες αθλητές-πειραματόζωα που υπέστησαν μεταλλάξεις ή πέθαναν πρόωρα κάνοντας χρήση επικίνδυνων σκευασμάτων για την τιμή της χώρας ή ένα μετάλλιο.

Στην γωνία περίμενε ο χουλιγκανισμός

Από την περηφάνια που ο συμπολίτης-αθλητής πήρε τον κότινο από κλαδί αγριελιάς και το δικαίωμα του αθλητή-νικητή να στήσει τον αδριάντα του στην Ολυμπία, μέχρι τον χουλιγκανισμό, η απόσταση είναι τεράστια. Στον χουλιγκανισμό, ο αθλητισμός μπαίνει σε δευτερο-τρίτη μοίρα. Έχουμε την χειρότερη μορφή του οπαδισμού και ουσιαστικά ο χουλιγκανισμός συνιστά μια μορφή Πολέμου. Ταυτόχρονα η ψυχολογία του όχλου ποτέ δεν βοήθησε στο να κατευναστεί η επιθετικότητα των αντρών όταν σχηματιζόμαστε σε αγέλη. Στην Ελλάδα, για να περιγράψουμε το πλαίσιο, οι ποδοσφαιρικές περισσότερο ομάδες μπορεί να ήταν λόγος περηφάνιας για την πόλη, για την συνοικία ή για το ιδεολογικό της πρόσημο, όμως πλέον οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ομάδες έχουν στρατούς υπαλλήλων, Μητροπολίτες, Δημάρχους και Αστυνομικούς Διευθυντές. Την ίσια στιγμή που ο πρόεδρος της ομάδας είναι ταυτόχρονα και εργοδότης. Τα χαρτζιλίκια είναι εκεί και περιμένουν τους πρόθυμους στρατιώτες, τους στρατιώτες που θα υπερασπιστούν τον Πρόεδρο-Εργοδότη μέχρι και ενάντια σε όσους πλήττουν τα οικονομικά του συμφέροντα.

Όποιος τα βάζει με τον Πρόεδρο-Εργοδότη ουσιαστικά προσπαθεί να τον αποδυναμώσει και στο μυαλό του Στρατιώτη-Υπαλλήλου ουσιαστικά προσπαθεί να αφαιρέσει το φαγητό από το τραπέζι. Η παραμονή του Προέδρου στην θέση του είναι ζήτημα επιβίωσης για τον Στρατιώτη. Η θέση του Πρόεδρου-Εργοδότη αγγίζει την πολιτική, άμεσα και έμμεσα, μπορεί να βγάλει ή να ρίξει βουλευτές, φροντίζει να έχει σχέσεις με την Εκκλησία (οι περισσότεροι πρόεδροι των ομάδων) και φυσικά με την τοπική αστυνομική διεύθυνση την οποία ελέγχει είτε μέσω της πολιτικής δύναμης, είτε μέσω του φόβου του οπαδικού στρατού. Κάποιοι τυχεροί-άτυχοι θυμόμαστε Προέδρους να απειλούν Αστυνομικούς Διευθυντές, ώστε να αφεθούν ελεύθεροι Στρατιώτες-Υπάλληλοι που τυχόν συνελήφθησαν. Αργότερα, μπορεί οι ίδιοι Πρόεδροι-Εργοδότες να κάνουν πολιτική καριέρα, ακόμα και αν ήταν πιο χαζοί από γραμματόσημο. Το ευχαριστώ του Στρατιώτη-Υπαλλήλου, γιατί ο Στρατιώτης ψηφίζει κιόλας.

Ο Στρατιώτης-Υπάλληλος έχει ως χρέος να φροντίζει για τον έλεγχο των υπόλοιπων φιλάθλων ή οπαδών και ειδικά να μην σηκώνουν μούρη στον Πρόεδρο, ενώ παράλληλα, μέσω του παραμυθιού του ελληνικού χουλιγκανισμού, είναι και υπεύθυνοι για την στρατολόγηση νέων μελών. Οι πρώτες επιλογές είναι τα πιο περιθωριοποιημένα παιδιά, τα οποία εύκολα θα αντιδράσουν πιο βίαια ή θα χάψουν το παραμύθι της ανωτερότητας της μιας ομάδας έναντι της άλλης. Στα όρια της ανωτερότητας με όρους νεοναζισμού. Γιατί η ζωή του γαύρου, του βάζελου, του γύφτου, της χανούμισσας, της γιαγιάς ή του σκουλικιού δεν έχει καμιά αξία. Το μαχαίρι βγαίνει εύκολα και ο Μαχαιροβγάλτης-Υπάλληλος έχει μεγάλο σεβασμό στον χώρο του εγκληματικού οπαδισμού. Όσα πιο πολλά μαχαιρώματα (με επαγγελματικά χτυπήματα στα πόδια και τον μηρό), τόσο πιο πολύ «μετράει» κάποιος και από ένα σημείο και πέρα δεν μπορεί να πάει καν στο περίπτερο χωρίς το μαχαίρι του. Γιατί τον ψάχνουν να τον μαχαιρώσουν άλλοι Υπάλληλοι-Μαχαιροβγάλτες.

Πάντα όμως ξέρει πως αν μπλέξει, ο Πρόεδρος-Εργοδότης είτε θα πιέσει τον οικείο Αστυνομικό Διευθυντή να περάσει το θέμα ανώδυνα ή θα παράσχει έναν πολύ καλό δικηγόρο. Το τελευταίο είναι σχεδόν νόμος ή καλύτερα μέρος της συμφωνίας ανάμεσα στον Φεουδάρχη και τον Υποτακτικό.
Από τον Αθλητισμό ως υποκατάστατο του Πολέμου, έχουμε φτάσει με τον Χουλιγκανισμό ως μιας άλλης μορφής πόλεμο, μέσα σε κοινωνίες σε καιρό ειρήνης. Και δυστυχώς έχουμε απώλειες.

Για τον Άλκη

*Photo: InTime