Εσένα ηλίθιε!

Γιατί εδώ, συμπάθα με, δεν παίρνει από ευγένειες το πράμα. Είσαι απάνθρωπα, μα κι εντελώς συνειδητά ηλίθιος. Όχι ανόητος, αργός στη σκέψη, αδικημένος απ’ τη φύση, όχι: είσαι ο ηλίθιος που προσπαθεί σκληρά για να ‘ναι τέτοιος. Είσαι αυτός που επιλέγει. Επιλέγει να μισεί χωρίς να ‘χει γνωρίσει. Κι επιμένει να πιστεύει σε καθοδηγούμενες κι απλοϊκές έχθρες, χωρίς να καταλαβαίνει (ω κακόμοιρε ηλίθιε!) ότι εκείνο που μισεί είν’ ο εαυτός του. Ο ίδιος βλάκας από απέναντι. Ο ίδιος ευκολόπιστος ραγιάς του μίσους.

“Τους τιμώρησε ο Θεός” λες, χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να κοκκινίζει η φάτσα σου. Ποιος Θεός, ηλίθιε; Αυτός που σου ζητάει ν’ αγαπήσεις τον εχθρό σου; Αυτός που κάθισε να τον χλευάσουν, να τον φτύσουν, να τον ματώσουν και να τον καρφώσουν στο σταυρό οι πρόγονοί σου – οι καθοδηγούμενοι φανατισμένοι ηλίθιοι του χθες; Αυτός ο Θεός που λες ότι πιστεύεις, τιμώρησε αθώους; Προτίμησε να κόψει το αύριο σε γονείς και σε παιδάκια, να ισοπεδώσει κτίρια, να σπείρει πανικό και να θερίσει θρήνο για χατίρι σου; Αυτός ο Θεός κρύβεται πίσω απ’ την καταστροφή, κι όχι πίσω απ’ το θαύμα ενός μωρού που ήρθε στο φως καταμεσής της; Σ’ ωραίο Θεό πιστεύεις. Κομμένο και ραμμένο πάνω σου. Ηλίθιε.

Ψάξε. Θα βρεις, ψάξε. Θα βρεις προφητείες, και γραφές, και λόγια ψεύτικα σωρό για να στηρίξεις πάνω τους όλη σου την κακία. Για να φορτώσεις σε πλάτες θεϊκές κι απόκοσμες όλην ετούτη την απανθρωπιά σου. Θα βρεις τον τρόπο να νιώσεις εκλεκτός, σπουδαίος, ευλογημένος πάνω στον πόνο αυτών που θεωρείς καταραμένους. Λες και θα χάσει η Βενετιά βελόνι άμα και χάσει ο κόσμος “πατριώτες” και “πιστούς” σαν και του λόγου σου. Λες και σου ζήτησε ποτέ καμιά πατρίδα ή καμιά πίστη να χαρείς με τους νεκρούς μιας άλλης. Μα έτσι σ’ αρέσει, είναι πιο εύκολα έτσι, πιο καλά. “Εκείνοι είν’ αλλόθρησκοι, εχθροί, κακοί κι εγώ καλός που χαίρομαι με το χαμό τους”. Έτσι μιλάς στον εαυτό σου, αυτό του λες και λέγε-λέγε το πιστεύεις. Θέλει συχνή επανάληψη, μη και σε βρει η ευαισθησία μπόσικο. Μη και σου κάνει επίθεση η συμπόνια, και σου κλέψει καμιά στάλα απ’ την απόλυτη, την οργισμένη ηλιθιότητα που ‘χεις με κόπο χτίσει τόσα χρόνια. Θλιβερέ ηλίθιε.

Σ’ άκουσα να μιλάς για τους πιλότους. Γι’ αυτούς που χάθηκαν σ’ ετοιμασίες πολεμικές. Για τις “δικές μας” μάνες που έκλαψαν. Για τις “δικές μας” μάνες που έχασαν. Λες και δεν ξέρει η μάνα ότι σε μάχες και πολέμους, κι οι δυο μεριές έχουνε μάνες, κι οι δυο μεριές έχουν νεκρούς, νεκρούς αθώους, κι οι ένοχοι στον πόλεμο σπανίως την πληρώνουν. Η μάνα, ηλίθιε, το ξέρει, και θρηνεί, κι εύχεται να μη ζήσει άλλη μάνα τέτοιο πόνο. Άλλη καμιά να μη θρηνήσει, σ’ όποια γλώσσα. Ξέρει πως το παιδί της χάθηκε για την πατρίδα, επειδή κάποιοι πούλησαν σ’ εσένα λεβεντιά με το αζημίωτο και την αγόρασες. Την έχεις και την τρως για πασατέμπο κάθε βράδυ, και γελάς με το σεισμό, με την αρρώστια, με το λιμό και με το θάνατο που βρήκε τους ανθρώπους. Μα θα σου κάτσει στο λαιμό γιατί αυτή ‘ναι η μοίρα του ανθρώπου: με την κακία του άμα ζει, απ’ την κακία του να πνίγεται! Ο ηλίθιος.

Μέχρι να έρθει η ώρα εκείνη ωστόσο, εγώ το λέω και τ’ ομολογώ: σε τρέμω! Σε τρέμω που ‘χεις την ανάγκη να κοιτάς εχθρούς σε θύματα, σε πτώματα, στα δάκρυα και στην ανάγκη. Κι όχι, δεν είμ’ εγώ σπουδαίος ευαίσθητος, δεν είμ’ εγώ σπουδαίος άνθρωπος, εγώ απλώς είμαι άνθρωπος. Εσύ δεν είσαι. Γι’ αυτό σε τρέμω. Μα τι να γίνει, αφού μας μέλει να παλέψουμε με τα θηρία, θα παλέψουμε. Και θα νικήσουμε! Γιατί αυτή είν’ η μοίρα του ανθρώπου: όταν υπερασπίζεται την ανθρωπιά, να βγαίνει νικητής. Να σε κερδίζει. Πάντα. Ηλίθιε.

Σε τόσες λέξεις που ‘γραψα, δεν έχω μέσα ούτ’ ένα επιχείρημα. Σ’ άλλη συνθήκη θα ντρεπόμουνα. Όμως μιλάω σε σένα, ηλίθιε. Κι εσύ επιχειρήματα δεν θες. Αν τα ‘θελες, δεν θα ‘σουν ο,τι είσαι. Θα ‘σουν άνθρωπος.