Σαν χθες θυμάμαι, όταν επί Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έβγαιναν random άνθρωποι σε ζωντανές συνδέσεις από τον δρόμο και έλεγαν «γεμίσαμε πούστηδες». Θα έλεγε κανείς ότι ήταν μια εντύπωση που αποτυπωνόταν σε κάποιους, λόγω των ψηφισμάτων της τότε Κυβέρνησης για την ορατότητα και τη θεσμοθέτηση της διαφορετικότητας.

Τελικά, οι Κυβερνήσεις θέτουν την κοινωνική ατζέντα; Επηρεάζουν τη γενικότερη αισθητική στις συζητήσεις; Ναι, τη θέτουν, όπως ακριβώς θέτουν την οικονομική. Πάρτε για παράδειγμα τα Trickle Down Economics του Ρόναλντ Ρήγκαν. Ποιο είναι το δόγμα των Trickle Down Economics; Με πολύ απλά λόγια, ήταν ο γενικευμένος οδηγός των οικονομικών επιλογών των Κυβερνήσεων της Αμερικής των δεκαετιών 90s και 00s, μέχρι και τη δεκαετία του ’10: Αφήνεις ανεξέλεγκτους και αφορολόγητους τους πολύ πλούσιους, εκείνοι γίνονται ακόμα πιο πλούσιοι, οπότε αρχίζουν να μοιράζονται τα εξωφρενικά έσοδά τους «προς τα κάτω» - γιατί πού να τα βάλουν τόσα λεφτά; Στα σάβανα; Οπότε στην ουσία -έλεγε το δόγμα αυτό- στο τέλος ωφελείται ο εργαζόμενος. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Το παραδέχτηκε και το αποκήρυξε ακόμα και ο νυν Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν. Οι πλούσιοι έγιναν κροίσοι, οι κροίσοι κατέχουν δισεκατομμύρια -ισάξια προϋπολογισμού κρατών- και τελικά επιφύλαξαν εργασιακές συνθήκες γαλέρας για τους εργαζόμενούς τους.

Οπότε ναι, κατά τον ίδιο ακριβώς τρόπο επηρεάζουν και διαμορφώνουν τη γενική αισθητική της κοινωνίας, δίνουν το έναυσμα για ζυμώσεις και συζητήσεις, για οπισθοδρόμηση ή πρόοδο.

Τέσσερα σχεδόν χρόνια με Κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας, πού βρισκόμαστε αισθητικά και κοινωνικά; Τι διαβάζουμε στα social media, τι συζητήσεις ακούμε γύρω μας, τι λέει ο κόσμος εκεί έξω; Πώς το εκφράζει; Ξεχώρισα τις πιο διαδομένες τάσεις και πεποιθήσεις και σας τις παραθέτω χωρίς λογοκρισία, ακριβώς όπως γράφονται και λέγονται εδώ κι εκεί. Πιστεύω ότι χαρακτηρίζουν απόλυτα το επίπεδο που βρίσκεται αυτή τη στιγμή ο μέσος Έλληνας της «Ελλάδα 2.0».

• Οι καλλιτέχνες είναι κάτι ψώνια που ξεγελάνε τον κόσμο ότι δουλεύουν, ενώ κάνουν το χόμπι τους. Να πάνε να βρούνε μια κανονική δουλειά.

• Οι φοιτητές και οι φοιτήτριες στα Πανεπιστήμια είναι κάτι μπάχαλα καταληψίες που κοπροσκυλάνε.

• Οι εργαζόμενοι στον τουρισμό και την εστίαση καλά θα κάνουν να σκύψουν το κεφάλι και να βγάλουν τον σκασμό, γιατί κονομάνε.

• Οι άνεργοι είναι τεμπέληδες καφετεριάκηδες που ξύνονται, ενώ αν θέλεις να δουλέψεις, δουλειές υπάρχουν.

• Οι single mothers είναι αποτυχημένες σύζυγοι, που δεν τις θέλει κανένας άντρας.

• «Γυναικοκτονίες» δεν υπάρχουν. Να προσμετρώνται στις δολοφονίες, που θέλουν και ειδική κατηγορία μη χέσω.

• Οι γυναικοκτόνοι που παραδίδονται μόνοι τους πέφτουν στα μαλακά, ενώ είναι δολοφόνοι: «Όλοι οι νόμοι έχουν τα παραθυράκια τους».

• Οι παιδοβιαστές και οι βιαστές καταδικάζονται μεν για να μην μας κράξει ο πλανήτης, αλλά αφήνονται ελεύθεροι με καταδίκες στην πλάτη, αλλά «πάντα ήταν άδικη η Δικαιοσύνη, όχι μόνο τώρα».

• Οι αμβλώσεις είναι δολοφονίες.

• Οι ομοφυλόφιλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν στο κρεβάτι τους, αλλά να μην προκαλούν.

Και δύο μπαλαντέρ διά πάσαν νόσον:

• Ας μη κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλό μας, πάντα συνέβαινε αυτό. Δεν είμαστε χτεσινοί.

• Έχει ο Θεός (all time classic).

Καβάκο, γύρνα πίσω αγόρι μου. Έφτιαξε η αισθητική της χώρας που τόσο είχε χαλάσει η Αριστερά, τότε που σε είχε αναγκάσει να φύγεις από την Ελλάδα. Γύρνα πίσω. Τώρα ταιριάζεις απολύτως.