Πολλές φορές ακούγεται στον δημόσιο διάλογο ότι η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι η χειρότερη κυβέρνηση στη μεταπολιτευτική ιστορία. Η παραπάνω διατύπωση δεν εμπεριέχει καμία υπερβολή, διότι είναι αλήθεια, ότι η νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη  χτυπάει ευθέως και με ωμότητα όλα εκείνα τα κοινωνικά πεδία τα οποία παράγουν αμφισβήτηση, συλλογική δράση και αριστερές - προοδευτικές ιδέες.

Οι μνήμες από την εποχή της «εθνικοφροσύνης» επανέρχονται πλέον σαν εφιάλτης.

Παιδεία

Η Παιδεία, από ένα αγαθό το οποίο σε πολύ μεγάλο βαθμό είχε διαταξικά χαρακτηριστικά στη μεταπολιτευτική περίοδο, γίνεται ένα εμπόρευμα στα χέρια των κολεγίων. Η «αριστεία» που επικαλούταν η ΝΔ, έχει γίνει πλέον ένα κρύο ανέκδοτο καθώς το μήνυμα είναι πλέον ότι εάν έχεις λεφτά, τότε μπορείς να σπουδάσεις ότι θέλεις, ενώ εάν είσαι λαϊκής καταγωγής, τότε προορίζεσαι από την Πολιτεία να γίνεις ψυκτικός.

Πλέον, το φιλελεύθερο αίτημα, ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει την ευκαιρία να επιλέγει ο ίδιος την επαγγελματική πορεία της ζωής του, έχει πολεμηθεί από την κυβέρνηση που αυτοπροσδιορίζεται ως «φιλελεύθερη». Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το σχέδιο της συγκεκριμένης κυβέρνησης είναι η αναδιανομή πλούτου και ισχύος από τους πολλούς και τον κόσμο της κοινωνικής πλειοψηφίας, στους λίγους, στους εκλεκτούς και την οικονομική ελίτ της χώρας.

Υγεία

Στο πεδίο της Υγείας ακολουθείται η ίδια νεοφιλελεύθερη και ακροδεξιά «λογική» καθώς η κυβέρνηση μετατρέπει το δικαίωμα στην υγεία, άρα και στην ζωή, σε προνόμιο για τους έχοντες χρήμα και δύναμη. Δεν είναι τυχαίο ότι η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα σε θανάτους στην περίοδο του κορονοϊού, αναλογικά με τον πληθυσμό της σε όλη Ευρώπη. Το συγκεκριμένο τρομακτικό στοιχείο είναι αποτέλεσμα των αντικοινωνικών πολιτικών της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η οποία δεν προχώρησε σε προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, καθώς έμεινε μόνο στα χειροκροτήματα.

Δημοκρατία

Στο πεδίο της Δημοκρατίας τα πράγματα είσαι σαφή από την πρώτη μέρα που ανέλαβε η συγκεκριμένη κυβέρνηση, καθώς ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε από την πρώτη εβδομάδα, προσωπικά, την εποπτεία των δημόσιων Μέσων Ενημέρωσης, δηλαδή της ΕΡΤ και του Αθηναϊκού - Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων. Ταυτόχρονα, ανέλαβε την εποπτεία της ΕΥΠ, κάνοντας πράξη το «Επιτελικό Κράτος», το οποίο ήταν επιτελικό στο να λειτουργεί παρακρατικά. Τα κυρίαρχα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης είναι ελεγχόμενα από μία κυβέρνηση που στοχοποιεί την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, το δικαίωμα του πολίτη στην πληροφορία και την οποιαδήποτε κριτική προς την ίδια. Η κορυφή του παγόβουνου είναι προφανώς το σκάνδαλο των υποκλοπών, το οποίο σε οποιαδήποτε άλλη δυτική χώρα, θα είχε ρίξει την κυβέρνηση. Μέσα στο Μαξίμου είχε συγκροτηθεί ένας μηχανισμός υποκλοπών, ο οποίος παρακολουθούσε πολιτικούς αντιπάλους, Υπουργούς και επιχειρηματίες, με σκοπό να ελέγχει οποιαδήποτε παρέκκλιση. Η υπηρεσία που έχει σκοπό την διαφύλαξη της Εθνικής Ασφάλειας, έγινε εργαλείο στις διαθέσεις ένας Βοναπαρτικού καθεστώτος, το οποίο με αυταρχικό τρόπο θέλει να επιβάλει τις επιλογές του.

Εδώ θέλει μία υποσημείωση. Πολλοί υποστηρίζουν ότι το ζήτημα των παρακολουθήσεων δεν απασχολεί την κοινωνία, διότι υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά προβλήματα, όπως είναι η ακρίβεια, η στεγαστική κρίση και γενικά «δεν βγαίνει ο μήνας». Και όμως, η ακρίβεια και η εξαθλίωση της κοινωνίας ταυτίζεται με το αίτημα για Δημοκρατία, διότι η Δημοκρατία είναι ένα εργαλείο στα χέρια των πολλών, του κόσμου της εργασίας και της νέας γενιάς. Ο παρακρατικός μηχανισμός των υποκλοπών δεν ήταν ένα «ατύχημα» της κυβέρνησης, αλλά ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, το οποίο βλέπει την Δημοκρατία σαν εμπόδιο στο σχέδιό της, για φτωχοποίηση της κοινωνίας και την συρρίκνωση των κοινωνικών δικαιωμάτων. Άρα, ο αγώνας για την «αποκατάσταση» της Δημοκρατίας είναι ταυτόχρονα αγώνας για την καταπολέμηση της ακρίβειας και της κοινωνικής αδικίας. Μην ξεχνάμε αυτό που έλεγε ένας πολύ σημαντικός Γάλλος στοχαστής, ο Ρανσιέρ, στο βιβλίο του Το Μίσος για την Δημοκρατία, όπου υποστήριζε ότι οι οικονομικές ελίτ απεχθάνονται την Δημοκρατία, διότι είναι εμπόδιο για την περαιτέρω συγκέντρωση πλούτου και ισχύος στο χέρια τους. Η ακροδεξιά νομιμοποιεί το αίτημα της ολιγαρχίας, διότι το μίσος των ελίτ προς την Δημοκρατία, το μετατρέπει στα μυαλά των ανθρώπων ως αίτημα που είναι προς το συμφέρον του λαού, νομιμοποιώντας και αναπαράγοντας τις κυρίαρχες πολιτικές. Πλέον στην Ελλάδα του Μητσοτάκη και όλης της «τραμπικής» Δεξιάς ανά τον κόσμο, οι άνθρωποι που αγωνίζονται για περισσότερη Δημοκρατία και αλληλεγγύη, εμφανίζονται σαν εχθροί της Δημοκρατίας.

Πολιτισμός

Το τελευταίο διάστημα βλέπουμε σύσσωμο τον καλλιτεχνικό κόσμο και τους ανθρώπους του πολιτισμού να ξεσηκώνονται πανελλαδικά, διεκδικώντας ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια, με αιχμή του δόρατος την κατάργηση του Προεδρικού Διατάγματος που εξισώνει τα πτυχία των καλλιτεχνικών σχολείων με τα απολυτήρια λυκείου.

Οι διαδηλώσεις, οι καταλήψεις, οι παραιτήσεις και οι συναυλίες είναι οι μορφές πάλης που ακολουθούν οι καλλιτέχνες, έχοντας δίπλα τους τη συντριπτική πλειονότητα της κοινωνίας. Πολλοί απορούν που η κυβέρνηση δεν κάνει πίσω. Διότι πολύ απλά, αυτό είναι το σχέδιό της, η υποβάθμιση του πολιτισμού και της τέχνης εν γένει, διότι ο πολιτισμός αμφισβητεί και ελέγχει την εκάστοτε εξουσία. Με λίγα λόγια του σχέδιο Βορίδη, περί θεσμικής και κοινωνικής απομόνωσης της Αριστεράς προχωράει με γοργούς ρυθμούς. Το σχέδιο είναι βγαλμένο από τις θατσερικές και όχι μόνο πολιτικές, καθώς έχει σκοπό την αλλαγή του πολιτικού και ιδεολογικού υποδείγματος στην Ελλάδα. Η απάντηση σε αυτή την συνθήκη είναι μία συνολική ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση σε αυτό το ακροδεξιό και βαθιά αντικοινωνικό σχέδιο. Όταν η Δεξιά μιλάει για ατομικισμό, για ρατσισμό και αναπαράγει την αδικία σε κάθε έκφανση του κοινωνικού βίου, τότε οι Αριστεροί και Προοδευτικοί πολίτες πρέπει να μιλάνε για αλληλεγγύη, για κοινωνική δικαιοσύνη, για Δημοκρατία και να είναι δίπλα στην κοινωνία που αυτή την στιγμή πλήττεται. Οι καλλιτέχνες και οι άνθρωποι του πολιτισμού δείχνουν τον δρόμο της αντίστασης σε ένα σύστημα που λειτουργεί καθεστωτικά.