Καθώς μεγάλωνα στην Ελλάδα των «μηδενικών», θυμάμαι τα καλοκαίρια μου γεμάτα οικογενειακό παγωτό και Ρολάν Γκαρός. Ήταν ανέκδοτο τότε, οι φίλοι με κοιτούσανε παράξενα: δεν θα βγω για μπάλα το μεσημέρι, έχει τένις. Τένις; Ναι κύριοι, τένις!

Καταλαβαίνεις λοιπόν, πόσο σημαντικό ήταν για μας που μεγαλώσαμε με τον Αγκάσι και το Γκουστάβο Κέρτεν (πριν αναλάβει ο Ναδάλ να κάνει εξοχικό του το Φιλίπ Σατριέ), να δούμε έναν Έλληνα τενίστα στην κορυφή του κόσμου. Έναν Έλληνα τενίστα να πηγαίνει σε τελικούς, να κοντράρεται με τους σπουδαίους, να είναι κι αυτός σπουδαίος. Ε, είκοσι χρόνια μετά, τον είδαμε. Τον είδαμε; Ναι, είδαμε έναν πολύ καλό τενίστα. Όχι όμως έναν «Έλληνα» τενίστα.

Η κοινωνιολογία, χοντρά-χοντρά, δίνει δυο ορισμούς για το έθνος: τη γερμανική και τη γαλλική. Η πρώτη ορίζει ως έθνος περίπου όσα συνδετικά απαντάει κανείς και στον Ηρόδοτο: το κοινό «αίμα» (καταγωγή), την κοινή θρησκεία, την κοινή ιστορία, τα κοινά ήθη κι έθιμα. Η δεύτερη, αναγνωρίζει το έθνος ως μια διαδικασία αυτοπροσδιορισμού. Ανήκουν στο ίδιο έθνος όσοι «θέλουν να ανήκουν» σ’ αυτό. Αν το καλοσκεφτείς, ο Στέφανος Τσιτσιπάς που τσαπατσούλικα φωτογράφησα παραπάνω, κάνει φιλότιμες προσπάθειες (σε κακογραμμένα αρχαιοελληνικά) για ν’ ανήκει στο πρώτο, αλλά οπωσδήποτε δεν ανήκει στο δεύτερο.

Κάθε τόσο λοιπόν, όλοι εμείς που δεν «γουστάρουμε» τον Τσίτσι, ακούμε από δεξιά και (δυστυχώς) αριστερά ότι είμαστε ανθέλληνες, ότι δεν θέλουμε μια Ελλάδα με πρωτιές, ότι ζητάμε τη μιζέρια για να υπάρχουμε σπουδαίοι μέσα της. Κι όλα αυτά μπορεί και ν’ άνοιγαν πελώρια κι ατέρμονη συζήτηση, όμως υπάρχει ένα όνομα που βάζει τέλος στις υστερίες, γιατί τον τύπο αυτόν που το φορεί, τον αγαπάνε όλοι. ΟΛΟΙ. Και το όνομά αυτού: Μίλτος Τεντόγλου.

Ερώτηση: Γιατί αντιπαθείς τον Τσιτσιπά ενώ λατρεύεις τον Τεντόγλου;

Απάντηση: Γιατί είμαι Έλληνας!

Να εξηγηθώ; Εξηγούμαι.

Αν έχεις μεγαλώσει στην Ελλάδα των καιρών μας, ο Μίλτος είναι το παιδάκι στο δημοτικό, που ‘φερνε κόμικ να διαβάζετε στο μάθημα, που ανεβαίνατε μαζί στα δέντρα και σας κυνηγούσαν οι δασκάλες, που έκανε συνέχεια «αμπάριζα» για να κερδίζετε το άλλο τμήμα. Ήταν ο φίλος που ‘χες στο λύκειο και, καλός ή κακός μαθητής, ήτανε πάντα κουλ, πάντα «ψυχούλα», εγωιστής αλλά κι ωραίος τύπος. Ο Μίλτος είν’ ένας γείτονας στα φοιτητικά σου, που κάνει σπουδαία πράγματα σηκώνοντας του ώμους, κι ύστερα λέει «άραξε» και σε κερνάει μπύρες. Ο Τεντόγλου, για να το πούμε απλά, είναι ο Έλληνας που θέλεις: καλό παιδί, ωραίος τύπος, τρελούτσικος και φιλαράκι.

Κι ο Στέφανος; Ο Στέφανος είν’ ο συμμαθητής που έχει λεφτά και σου θυμίζει κάθε τόσο ότι ο μπαμπάς του κάνει επαγγελματικά ταξίδια στην Αυστρία. Είναι ο τύπος που σ’ αναγκάζει να τον βάλεις αρχηγό επειδή φέρνει την καινούρια μπάλα στο σχολείο. Είναι ο τύπος που δεν έχει φίλους γιατί θέλει να ‘χει αυλικούς. Και προσοχή: δεν είναι αυτός ο τύπος επειδή είναι πλούσιος. Είναι αυτός ο τύπος επειδή έτσι αναγνωρίζει τη ζωή στη χώρα του. Επειδή έτσι διαχωρίζει τους ανθρώπους μες στη χώρα του: καλοντυμένοι ατσαλάκωτοι και τσαλακωμένοι χειροκροτητές. Οι δεύτεροι στην κερκίδα, μα ποτέ πολύ κοντά του. Και ποτέ στο ίδιο επίπεδο μ’ αυτόν.

Δεν είναι προφανές; Ο μέσος Έλληνας βλέπει στο Μίλτο τον εαυτό του. Το φίλο του γιού του, το φλερτ της κόρης του (ή κι ανάποδα), το παλικαράκι της γειτόνισσας που όλοι βγαίνουν στα μπαλκόνια να τον δούνε που πηδάει και να χαρούνε. Ο μέσος Έλληνας βλέπει στο Στέφανο έναν ξένο. Έναν άλλο. Έναν ακόμα άγνωστο, αντιπαθή, που έτυχε να μπορεί να λέει το διαιτητή «μαλάκα». Αν η Ελλάδα είναι ο μέσος Έλληνας, πώς του ζητάτε να στηρίξει έναν ξένο;

Την επόμενη φορά λοιπόν, θυμήσου: η Ελλάδα οφείλει να στηρίζει αυτόν που την εκπροσωπεί. Και την εκπροσωπεί εκείνος που στη φάτσα του βλέπει τον εαυτό της. Ή τέλος πάντων, θέλει να βλέπει τον εαυτό της. Αν μπορούσες από αύριο, θα γέμιζες μια Ελλάδα Τεντόγλου ή Τσιτσιπάδες; Αν θέλεις να ‘σαι τίμιος, μονάχα μία απάντηση υπάρχει.

Εμπρός πατριώτες, φορέστε ακατάλληλα παπούτσια και πηδάτε 8,40. Μη σκιάζεστε! Ο «Λούφι» μπορεί και ξυπόλητος, μπορεί και καλύτερα, ψάχνει ευκαιρία να κεράσει πάλι μπύρες στα Γρεβενά…