Η Βανδή, ο Μπισμπίκης, ο τέταρτος τοίχος και το παράλληλο ρομάντζο

Ο κόσμος έχει κουραστεί πραγματικά από την τραγική έλλειψη του αυθεντικού και του πηγαίου, από στημένα σκηνικά και scripted πραγματικότητες, από τη διαρκή υπόδειξη του πώς πρέπει να ζεις ώστε να μπορείς να έχεις κοινωνική, οικονομική, αισθητική αξία. Βρήκε έτσι έναν τρόπο να νιώσει ζωντανός, όπως ακριβώς νιώθουν και οι ερωτευμένοι.

* Γράφει η Κατερίνα Μπουγδάνη

Η Βανδή, ο Μπισμπίκης, ο τέταρτος τοίχος και το παράλληλο ρομάντζο
ΠΡΟΒΟΛΗ

Κάθε φορά που γράφω ένα άρθρο σχολιασμού επικαιρότητας φοβάμαι μήπως μέχρι να δημοσιευθεί, με έχουν προσπεράσει το γεγονότα. Σήμερα δεν διατρέχω τέτοιο κίνδυνο, γιατί στο επίκεντρο βρίσκεται ο έρωτας και ο έρωτας είναι πάντα υπόθεση πολλών επεισοδίων. Πόσο μάλλον ένας δημόσιος έρωτας, που τόσο πολύ έχει απασχολήσει την κοινή γνώμη.

Και πώς θα μπορούσε να μην την απασχολήσει; Έχει όλα τα συστατικά στοιχεία που μπορούν να κάνουν το μπαμ όχι μόνο να ακουστεί δυνατά αλλά και με διάρκεια. Μια δεύτερη ευκαιρία σε έναν μεγάλο, αναπάντεχο έρωτα, μια υπέρλαμπρη σταρ που βρίσκεται στο επίκεντρο της εγχώριας showbiz σχεδόν τρεις δεκαετίες και ένας ηθοποιός που τα τελευταία χρόνια έχει κάνει πολύ δυνατή αίσθηση, τόσο λόγω των τηλεοπτικών και των κινηματογραφικών επιλογών του - ρόλος κακού στις Άγριες Μέλισσες και Γιάννης Οικονομίδης, σίγουρη αναγνώριση για έναν καλλιτέχνη του είδους- όσο και λόγω της πολύ επιτυχημένης του σκηνοθετικής πορείας στο θέατρο.

Πρόκειται για δυο επαγγελματίες της σύγχρονης εποχής και ως τέτοιοι κατέχουν σίγουρα πολύ καλά την τέχνη της διέγερσης του κοινού αισθήματος, είτε αυτό είναι αρνητικό είτε θετικό, λίγη σημασία έχει πια για τα δημόσια πρόσωπα, που επιδιώκουν να κάνουν αισθητή της παρουσία τους με κάθε τρόπο. Από ηθοποιούς και τραγουδιστές μέχρι ανθρώπους που έχουν κάνει επάγγελμα το να προσπαθούν να γίνουν διάσημοι. Ένας τέταρτος τοίχος ιδιωτικότητας θρυμματισμένος, που αφήνει ακάλυπτη κάθε πτυχή και το κοινό ελεύθερο να μπαινοβγαίνει στις ζωές προσώπων των οποίων η ουσία ελάχιστα απασχολεί.

Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι και στην περίπτωση του διάσημου ζευγαριού υπάρχει μια επιτήδευση. Μια επιτήδευση φυσική, όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται αυτό. Είναι δύσκολο, όχι μόνο για το κοινό αλλά και για τους ίδιους, να απομονώσουν το άβαταρ από το άτομο. Εδώ διατηρούμε μερικές σελίδες σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης και δεν καταφέρνουμε να αποφύγουμε τη σύγχυση μεταξύ ουσίας και καθρέφτη. Πόσο μάλλον όταν παύεις να είσαι άτομο και γίνεσαι μαρκίζα, αφίσα, πρωτοσέλιδο. Και όταν έχεις επιτρέψει να συναποτελέσει κομμάτι της καριέρας σου η δημόσια εικόνα σου, γιατί, όσο και αν το θεωρούμε δεδομένο στα χρόνια που ζούμε, είναι ακόμα επιλογή για έναν καλλιτέχνη να μην εκτίθεται προσωπικά και είναι αρκετοί ακόμα αυτοί που δεν το κάνουν.

Δεν πιστεύω πάντως ότι αρκούν μόνο αυτά τα στοιχεία -η επαγγελματική καταξίωση, η αναγνώριση και η δημόσια υπερπροβολή- για να γίνει κανείς talk of the town. Κάθε μέρα κυκλοφορούν σε κοσμικές στήλες, σκανδαλοθηρικά έντυπα και ιστοσελίδες κάθε είδους δημοσιεύσεις για έρωτες, γάμους και χωρισμούς μεταξύ γόνων, καλλιτεχνών, δημοσιογράφων, πολιτικών, άσημων διάσημων. Πόσες πληρωμένες καταχωρήσεις δεν μας εκλιπαρούν καθημερινά για ένα κλικ - ευτυχισμένες στιγμές σε υπερπολυτελείς επαύλεις, τεράστια γιοτ, ακριβά τουριστικά θέρετρα. Και η ίδια η Βανδή υπήρξε για χρόνια με τη συναίνεσή της κομμάτι αυτής της δημοσιότητας, αλλά ποτέ δεν κατόρθωσε να προκαλέσει τέτοιο ντελίριο. Νομίζω ότι στο πολυσυζητημένο παρόν της είναι ακριβώς η έλλειψη αυτών των στοιχείων που κάνει τον κόσμο να νιώθει τέτοια ταύτιση με τον Βασίλη και τη Δέσποινα και να τους ακολουθεί με πραγματικό συναίσθημα, καλό ή κακό.

Ο κόσμος έχει κουραστεί πραγματικά από την τραγική έλλειψη του αυθεντικού και του πηγαίου, από στημένα σκηνικά και scripted πραγματικότητες, από τη διαρκή υπόδειξη του πώς πρέπει να ζεις ώστε να μπορείς να έχεις κοινωνική, οικονομική, αισθητική αξία. Αυτό που γοητεύει πραγματικά τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους είναι να αναγνωρίζουν σε κάθε είδωλο τον εαυτό τους στην υπερβολή του, σε μια εξτραβαγκάντζα που δεν είναι απαγορευτική, αλλά που χρησιμοποιεί υπερθετικά οικεία στοιχεία με οικείο τρόπο. Αυτό έγινε ιδιαίτερα αισθητό πριν μερικά χρόνια με την τραγική, εντέλει, περίπτωση του Παντελίδη. Πολλοί προσπάθησαν να κλέψουν αυτή τη γνησιότητα με πονηριά και λαϊκισμό, αλλά το φτιαχτό, το φορετό, το σκηνοθετημένο έχουν πολύ κοντά ποδάρια. Είναι ελάχιστοι αυτοί που έπαιξαν τόσο καλά το παιχνίδι ώστε να κατορθώσουν να γίνουν οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, ενώ δεν ήταν τέτοιοι.

Ο κόσμος φαίνεται να έχει πολύ μεγάλη ανάγκη από ένα ωραίο λαϊκό παραμύθι, ένα σίριαλ με πρωταγωνιστές βγαλμένους από τα ίδια του τα σπλάχνα και χειρονομίες larger than life. Βρήκε έτσι έναν τρόπο να νιώσει ζωντανός, όπως ακριβώς νιώθουν και οι ερωτευμένοι. Και το αγκαλιάζει, το κανακεύει, το υπερασπίζεται, όπως κάνουν οι ερωτευμένοι. Αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας δεν είναι απλά μια ανάγκη για κουτσομπολιό. Είναι δυο αλληλένδετα ρομάντζα σε παράλληλες οθόνες.

Τα κείμενα που δημοσιεύονται στην κατηγορία «Απόψεις» εκφράζουν αποκλειστικά τον/την συντάκτη/τριά τους και οι όποιες τοποθετήσεις και θέσεις τους δεν συμπίπτουν κατ' ανάγκην με την άποψη του 20/20 Magazine.
Ακολουθήστε το 20/20 Magazine στο Google News, στο Facebook, το Twitter και το Instagram.
ΠΡΟΒΟΛΗ