Ναι, μοιάζει αφέλεια τρομερή να βλέπω ακόμα ΚΚΕ Εσωτερικού στον ΣΥΡΙΖΑ του σήμερα, όμως το ζήτημα είναι τούτο: Κάθε που ο σύντεκνος βάφτιζε «αντικομφορμισμό» την ψευτομαγκιά του, κι έριχνε “μπαλοθιές” στη Βουλή και στο τουίτερ, αυτή η απορία μ’ έβγαζε απ’ τα ρούχα μου. Όχι επειδή δεν είχα απάντηση, αλλά επειδή η απάντηση δεν μ’ άρεσε. Ψήφοι, σύντροφε…

Μοιάζει λοιπόν κάπως με φάρσα ότι, τώρα που φαίνεται να φτάνει επιτέλους ο κόμπος στο χτένι, οφείλω -αν θέλω να ‘μαι τίμιος- ν’ αποδώσω στον Πολάκη τα δίκια του. Ναι, είν’ αυθεντικός, έχει άγνοια κινδύνου, λέει όσα κάποιοι σκιάζονται να πουν. Κι όχι, δεν δικαιολογούνται από την τελευταία ανάρτησή του (που τέλος πάντων, οπωσδήποτε ακραία, δεν είναι δα κι η πρώτη!) τα ξάφνου ευαίσθητα και ταχύτατα αντανακλαστικά της Δικαιοσύνης. Τ’ αντανακλαστικά που κοιμήθηκαν βολικά σε καταγγελίες εγκλημάτων, κακοποιήσεων και χρυσαυγίτικου τσαμπουκά, μα τώρα πυροβολούν πιο γρήγορ’ από τη σκιά τους μπροστά στο τουίτ – επικήρυξη ενός τύπου που χρόνια τον αφήνουν ανεξέλεγκτα να λειτουργεί με λογική σερίφη. Στο φινάλε ναι, τα κόμματα σε μια Δημοκρατία έχουν θεσμικές διαδικασίες για να λειτουργούνε, κι έτσι πρέπει. Έχει λοιπόν τα δίκια του ο Πολάκης, χωρίς αλλά, με τελεία και με παύλα.

Το αλλά υπάρχει προφανώς, μα υπάρχει στη μεγάλη εικόνα. Παρά τα επί μέρους δίκια του, ο ψηλός ήταν, είναι και θα είναι χυδαίος. Ένας τύπος που παίζει από τ’ Αριστερά το αντισυστημικό παιχνίδι μιας αχρείας παλικαριάς, κλείνοντας το μάτι σ’ ένα κοινό που ταυτίζει ακόμα το λαό με το καφενείο και την προσβολή με την τιμιότητα. Έχει άλλωστε όλα τα προσόντα: ντελικανής, Κρητικός, μουστακαλής, είν’ εκείνος “που τούς τα λέει φάτσα-φόρα”, κι ίσως υπόσχεται “να τους παίξει και πέντε μάπες, αν κάνουν ότι δεν ακούνε”. Κι η ερώτηση που με βασανίζει, έρχεται κάπως διαφορετική να ξαναβάλει το ερωτηματικό της:

Έχει ανάγκη σήμερα η Αριστερά έναν τέτοιο τύπο πολιτευτή;

Εδώ απάντηση δεν έχω. Δεν θ’ απαντήσω εύκολα το προφανές. Μπορεί και να ‘χει. Όμως αν έχει, τότε μαζί με την ανάγκη αυτή έχει κι ένα βαθύ, σοβαρό ιδεολογικό καρκίνωμα ν’ αντιπαλέψει. Όχι επειδή ο Πολάκης έλεγε ή λέει ψέματα -προσωπικά δεν έχω κανένα στοιχείο για να στηρίξω κάτι τέτοιο-, αλλά επειδή ακόμα κι η αλήθεια του αλλάζει το ίδιο το DNA της προοδευτικής πλευράς του Κοινοβουλίου.

Η Aριστερά στεκόταν κι οφείλει να στέκεται απέναντι σε κάθε μορφής τραμπουκισμούς. Ήταν πάντοτε κι οφείλει να παραμείνει υπέρμαχη διαλόγων κι ευγένειας. Όχι της ευγένειας που επιτάσσει πληθυντικούς του ψευδοσεβασμού, μα της ευγένειας που δεν απειλεί, δεν εξευτελίζει, δεν προβοκάρει. Κεντροαριστερά ή Kομμουνιστική, η σοσιαλιστική έκφραση της Δημοκρατίας πρέπει να ψάχνει Γεννηματάδες και Φλωράκηδες, όχι ν’ ανταλλάσσει την ακαδημαϊκή παλικαριά του Ηλία Ηλιού για παλικαράδες έτοιμους να τσιμπήσουν σε προκλήσεις και να παίξουν (λεκτικό) ξύλο σε αντιμαχίες για βαρείς κι ασήκωτους. Πολιτικές τύπου “με θυμάσαι, ρε πούστη;” δεν είναι και δεν πρέπει να είναι ανεκτές απ’ τον προοδευτικό χώρο. Κυρίως γιατί τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές είναι απ’ τη φύση τους βαθιά συντηρητικές. Πώς διάολο να καταδικάσεις την “παλαιά κοπή” του αρσενικού, αν ένα τέτοιο αρσενικό είναι σημαία και παντιέρα σου; Πώς να γίνει πρόοδος με συντήρηση, Παυλή μου;

Στο διά ταύτα λοιπόν, καμία διάθεση δεν έχω να κρυφτώ: Βουλή χωρίς Πολάκηδες είναι μια καλύτερη Βουλή. Κι Αριστερά χωρίς Πολάκηδες, μια οπωσδήποτε πιο τίμια Αριστερά. Τίμια στην υπόσχεση που δίνει για έναν κόσμο μορφωμένο, τίμια στην υποχρέωσή της να υπηρετεί την τέχνη του εφικτού με το βλέμμα στην ουτοπία. Κι αν όλα τα παραπάνω μεταφράζονται αυτόματα σε: ξύλινα λόγια, αδυναμία, μαλθακότητα ή διαφθορά, λυπάμαι αλλά το πρόβλημα είναι στη μετάφραση. Είναι κάτι τέτοιες, σκάρτες μεταφράσεις, που δημιουργούν την ηττοπάθεια ενός ολόκληρου χώρου. Αν θέλει αλήθεια η “δεύτερη φορά” να είναι αλλιώς, πιο ώριμη και πιο συγκροτημένη, μονάχα μ’ έναν τρόπο γίνεται: χωρίς εσένα, Παύλο. Χωρίς τις μπαλοθιές, χωρίς τις βεντέτες, κι ίσως (τι να γίνει;) χωρίς τις συντηρητικές ψήφους του “προοδευτικού” σου χώρου.