Τα τελευταία χρόνια, μου έχει γίνει πάγιο έξοδο το τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν. Ως εκ τούτου, έμαθα να ζω με τη συνήθεια της καθυστέρησης και των διάφορων απροόπτων, τα οποία θυσίαζα αμφότερα γιατί απολάμβανα τις 4-5 ώρες που δεν είχα σήμα και μπορούσα ελεύθερα να χαθώ στις σκέψεις μου, στη φύση και τον ουρανό. Έβαζα το κινητό σε πτήση και ταυτόχρονα έμπαινα εγώ σε λειτουργία.

Κυριολεκτικά από τύχη δεν βρέθηκα χθες στο ταξίδι που ξεκίνησε στις 7 από την Αθήνα και δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Το προηγούμενο βράδυ, μιλούσα με την μητέρα μου στο τηλέφωνο και το μυαλό μου ταξίδευε, χάζευα στην οθόνη κάτι μάλλον ασήμαντο και επειδή με ξέρει καλά, έκλεισε την κουβέντα επειδή «δε με προσέχεις τώρα, κάτι κάνεις». Κλείνουμε, λοιπόν, το τηλέφωνο, την Πέμπτη ανέβαινα Θεσσαλονίκη ούτως ή άλλως, οπότε θα τα λέγαμε κι από κοντά.

Μια συγκυρία με κράτησε άλλες δύο μέρες στην Αθήνα, μια συγκυρία κράτησε ένα παιδί μακριά από το μοιραίο τρένο και κάποια άλλη συγκυρία (και μη) έφερε 350 επιβάτες μπροστά σε όλο αυτό (και χρησιμοποιώ ουδέτερο γιατί λόγια δεν έχω βρει να το περιγράψω) που εξελίσσεται από χθες τα μεσάνυχτα και σταματημό δεν έχει. Φωτογραφίες, σκίτσα, απόψεις, δικαστήρια, μεταδόσεις. Ζω με ένα φόβο ότι έρχεται μια στιγμή που συνειδητοποιείς πως εκείνο το ανούσιο τηλεφώνημα με το βιαστικό αντίο θα είναι τα τελευταία λόγια που θα ανταλλάξεις με ένα αγαπημένο πρόσωπο που σου έμαθε να επικοινωνείς. Στη ζωή συγκατοικούμε άλλωστε με την τύχη, τις συγκυρίες και τους κοινότυπους «αστάθμητους παράγοντες». Δεν θα έπρεπε να υπάρχουν αστάθμητοι παράγοντες όταν μπαίνεις στο τρένο από Αθήνα για Θεσσαλονίκη. Στην εκτροχιασμένη Ελλάδα, όμως, οι αμαξοστοιχίες χρησιμοποιούνται για δοκιμές και οι ζωές μας για πειράματα.

Πίσω από τις ζωές που έμειναν για πάντα στα Τέμπη, είναι ψυχές που δεν πρόλαβαν να ζήσουν, άνθρωποι σαν κι εμάς. Ζωές του «δεν έχω σήμα στο τρένο, θα σε πάρω όταν φτάσω». «Συνδρομητές που δεν είναι πια διαθέσιμοι» και όνειρα και ιστορίες που εγκλωβίστηκαν μαζί τους στα βαγόνια. Σκέφτομαι τα παιδιά στα πρώτα βαγόνια που έκλεισαν μαζί εισιτήρια για να κάτσουν δίπλα-δίπλα. Τα αστεία που ίσως έκαναν όταν «πάλι έχει βλάβη το τρένο, στο ’πα». Οι σκέψεις μου συνθλίβονται στο «πάμε κι ό,τι βγει», στα δώδεκα λεπτά για την σύγκρουση, στα κενά και άγρυπνα βλέμματα των οικογενειών έξω από τον σταθμό, στα «δεν έχουμε κάποιο νεότερο», στις κρυφές ελπίδες μέχρι τη συνειδητοποίηση ότι η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ η ίδια, πια.

Στην κοιλάδα των Τεμπών, κάποια μηνύματα δεν θα απαντηθούν ποτέ και πολλά ερωτήματα θα αιωρούνται για πάντα πάνω από τις οικογένειες (και) αυτών των άτυχων παιδιών.

Και εμείς που μείναμε πίσω κατά τύχη, ποιος ξέρει, μπορεί σε ένα μήνα να βρεθούμε σε αυτά τα τρένα, γιατί είναι ακριβά τα αεροπλάνα, και να καθόμαστε απέναντι από κάποια άλλα παιδιά, σαν εκείνα που δεν γύρισαν ποτέ στο σπίτι και εμείναν το ένα δίπλα στο άλλο, μέσα στα βαγόνια.

«είμαι απ’ την χώρα των δημοσίων εγκληματιών

και των νεκρών μαθητών σε μια στροφή των Τεμπών»

Στίχοιμα, 20 χρόνια πριν.