Οι νεκροί της Κοιλάδας των Τεμπών δεν θα ταφούν, θα μείνουν να ταράζουν τον ύπνο και τον ξύπνιο των νέων Ελλήνων. Βλαστάρια τα περισσότερα, η τραγωδία του δυστυχήματος ήρθε και ανακάτεψε τα στομάχια όλων μας, ανατριχιάζοντας και τραυματίζοντας τη συνείδησή μας για πάντα. Ήρθε και τράβηξε δραματικά την κουρτίνα για να προβάλλουν σαπισμένα τα θεμέλια του παρακμιακού πολιτισμού μας και του τρέχοντος -και όχι μόνο- πολιτικού φάσματος. Κάθε λαός και οι τρομάρες του, κάθε τρομάρα και οι νεκροί της.

Στ’ αλήθεια, είναι φριχτό να επιβιβάζεσαι κάπου με την εντύπωση πως έχεις έναν προορισμό κι αντιθέτως να κυλάς εν αγνοία σου προς το θάνατο. Με εκατό. Με μια χούφτα βαριά όνειρα που βάναυσα άδειασε. Βογκάνε και φωνάζουν οι συγγενείς των θυμάτων. Τους ακούει κανείς; Στον έρημο σταθμό περιμένουν ακόμη το τρένο να φτάσει. Ζητούν να βρεθούν οι υπαίτιοι απέναντι στην άμεση κοινωνική καταδίκη.

Σε αυτές τις θανατερές, ματωμένες ράγες, εμείς θα αναρωτιόμαστε αν το σοκ της βίαιης σύγκρουσης δύο τρένων, που στέλνει δεκάδες στο νεκροτομείο και τραυματίζει άλλους τόσους κρατάει για πολύ. Θα αναρωτιόμαστε αν αυτό το είδος βίας μοιάζει πλέον με κάτι ξεχωριστό. Εμείς, πάντως, είμαστε. Ποια άλλη χώρα μπορεί να συναγωνιστεί τις οδύνες μας, ή, έστω, την παράλυσή μας; Ξεχωρίζουμε κατά πολύ από αυτή την άποψη. Είμαστε πρωτοπόροι, για την ακρίβεια. Στο όνομα του συμφέροντος και του κέρδους κάποιων αρχίζει η μεγάλη σφαγή των αθώων.

Έβλεπα τον πρωθυπουργό μας με πρόσωπο σκληρό κι αποφασιστικό να κάνει λόγο για «ανθρώπινο λάθος» και στη συνέχεια να υπόσχεται πως θα σκύψει το κεφάλι και θα σφίξει τα δόντια, ώστε το «ποτέ ξανά» να μη μείνει κενός λόγος. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Η μόνη της αγωνία είναι να μας πείθει πως επιδεικνύει τρομερή προσαρμοστικότητα σε κάθε είδους κρίση. Αυτό που κάνει στην πραγματικότητα είναι να βολεύεται ξεδιάντροπα στο να ανάγει τα πάντα στην προσωπική ευθύνη του καθενός.

Περίσσεψαν οι θεατρικές κραυγές και οι φαρισαϊκές οιμωγές πολιτικών πάνω από νεκρούς κομμένους σε πιξελάκια. Είναι, όμως, ακριβό το μεροκάματο της μοιρολογίστρας. Όχι. Δεν μιλάω για το μοιρολόι του συντριμμένου γονιού, για τον οποίο ο ουρανός δεν θα δει ποτέ ξανά τον ήλιο. Μιλάω για τον ψεύτικο θρήνο των κυνηγών ευκαιριών, των μαύρων σαρκοφάγων κοράκων που επιδίδονται στη μετασεισμική διπλωματία, με προσχήματα της τελευταίας στιγμής και διατηρούν την πολιτική πεποίθηση ότι θα εξέλθουν επικοινωνιακά αβλαβείς από όλο αυτό. Που βλέπουν τον θάνατο ως την ευκαιρία να μάθουμε, να βελτιωθούμε. Η ώρα του εμετού και της οργής.

Κλαίμε για τους νεκρούς σαν να είναι δικοί μας και οικτίρουμε, που δεν υπήρξε μια πολιτική να προβλέψει, να γεωμετρήσει και να αποφύγει μια τέτοια καταστροφή. Μας κατηγορούν. Φταίμε. Φταίω. Φταις. Φταις που σου πούλησαν φθηνό εισιτήριο για την κόλαση. Που δεν περιορίζεις τη ζωή σου στο ελάχιστο για να μην διακινδυνεύσεις τίποτα - ούτε γρατζουνιά. Που δεν καθορίζεις τη στάση σου με βάση τις τόσες απειλές γύρω σου. Που σε κάθε ανάσα αυτού που σου ρίχνει την ευθύνη, εσύ χάνεις ακόμα περισσότερο το ηθικό σου. Που σε πλημμυρίζει η αυταπάτη πως το μέλλον θα γίνει καλύτερο.

Στους δρόμους η χιλιοπροδομένη, πολιορκημένη νεολαία ουρλιάζει «τα κέρδη τους - οι νεκροί μας», όταν της ζητούν να πενθήσει τους χαμένους αγαπημένους. Τα μαύρα μπαλόνια στο χέρι τους σκάνε απ’ τον πόνο, στο μάτι τους μια οργή γυαλίζει, όχι απ’ τα δακρυγόνα, ψάχνει να απαντήσει στα γιατί. Τι μας διδάσκει η ιστορία; Πως ό,τι ήταν αφύσικο χθες, σήμερα γίνεται εντελώς φυσικό. Μια νέα κανονικότητα. Σεβασμός στους νεκρούς των Τεμπών. Τόσο για αυτούς στα συντρίμμια, όσο και για αυτούς που εξαϋλώθηκαν στη φωτιά της κόλασης.

Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό και αναμονή. Θέλουμε να νιώσουμε ασφάλεια. Να υπάρξει δικαίωση. Να ξημερώσει μια μέρα που κανένας πολιτικός δεν θα καταφτάσει σκυθρωπός και φιλάνθρωπος στον τόπο μιας τραγωδίας, ενός μαρτυρίου, για να μοιράσει απατηλές υποσχέσεις και να αποθέσει τα άνθη της ξεφτίλας. Έτσι έγινε τόσες φορές ως τώρα. Αλλά όχι ξανά.

Φωτογραφία: Μαρία Γαλάτη