Ο γιος κι εγώ έχουμε καταρρεύσει. Πέθανε το ένα από τα δύο μας γατάκια, το γατάκι που είχε πάντα στην αγκαλιά του. Το χάσαμε μέσα σε 5 μέρες ξαφνικά. Πρώτη φορά στη ζωή μου έπρεπε να διαχειριστώ τον δικό μου πόνο και τον πόνο ενός παιδιού. Αποφάσισα απλά να το προσεγγίσω με την αλήθεια μου και να το καθοδηγήσω να κάνει το ίδιο. Όταν το έμαθε βρίσκονταν στον μπαμπά του και η ιδέα και μόνο ότι θα έμπαινε στο σπίτι και θα το έβλεπε άδειο με παρέλυε. Είμαι η ενήλικας και πρέπει όχι μόνο να βρω τα λόγια που θα του πω για να δει ότι το βλέπω και το καταλαβαίνω αλλά να του δώσω και τα εφόδια να διαχειριστεί το πένθος του. Ήξερα ότι όταν του το είπα ήταν ήδη στενοχωρημένος και για το πολύνεκρο στα Τέμπη και για την ταλαιπωρία του γατιού.

Πήρα βαθιά ανάσα και ξεκίνησα πρώτα από όλα του εκφράζοντας τα δικά μου συναισθήματα: «Νιώθω πόνο και θυμό και ότι ήταν μεγάλη αδικία. Πιστεύω ότι κάπως έτσι νιώθεις κι εσύ και σε καταλαβαίνω. Κλαίω όλη μέρα και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο. Αν θες να κλάψεις, κλάψε ελεύθερα μέχρι να μην πονάει τόσο. Κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε και της δώσαμε άπειρη αγάπη και αυτή το ήξερε. Σου δίνω την ελευθερία να κανείς ό,τι νομίζεις που μπορεί να σε βοηθήσει να ξεχαστείς ακόμα και αν αυτό δεν συμφωνεί με τους καθημερινούς κανόνες του σπιτιού μας. Έχεις το δικαίωμα να εκφράζεις τι νιώθεις γιατί ξέρεις ότι δε θα σε κρίνω ούτε λίγο, το ίδιο νιώθω και εγώ».

Μετά του είπα δύο θεωρίες που με βοηθούν κάπως να μην πονάω τόσο κι ότι αν θέλει μπορεί να τις χρησιμοποιήσει και εκείνος. Η πρώτη είναι ότι η Μπούρδα δεν πέθανε ποτέ, γιατί δεν υπήρξε ποτέ, ήταν τόσο τέλεια που ήταν δημιούργημα της φαντασίας μας και το είχαμε πιστέψει τόσο που είχαμε πείσει τους πάντες ότι υπήρχε. Η δεύτερη θεωρία, πάντα λέγαμε ότι η Μπούρδα είναι τόσο ξεχωριστό γατί που μάλλον είναι εξωγηινάκι και δεν πέθανε αλλά ήρθαν οι δικοί της και την πήραν στον πλανήτη τους.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται ανοησίες, ωστόσο είδα μια κάποια ανακούφιση στο βλέμμα του, κάπως σαν να έφυγε η ενοχή, έτσι αρχίσαμε να μοιραζόμαστε ιστορίες για την Μπούρδα του. Λίγο γελώντας και λίγο κλαίγοντας, αφήνοντας και τα γέλια και τα κλάματα χωρίς ενοχές.

Τώρα κάθε φορά που βουρκώνει κοιτάει να δει αν βούρκωσα, ψάχνει συμπαραστάτη, ξέρει ότι είμαστε μαζί σε αυτό και μου το λέει, με παίρνει συνέχεια αγκαλιά, νιώθει ότι είναι σημαντικός ο ρόλος του να με στηρίζει, όπως εγώ. Τη δεύτερη μέρα καταφέραμε με λίγο διαλογισμό* και λίγο τραγούδι να κοιμηθεί και να ξυπνήσει αρκετά καλύτερα. Πρώτος στόχος επετεύχθη.

Δεν είμαι καμία ειδικός, είμαι μια τρομαγμένη μαμά με ένα παιδάκι μέσα της και ένα παιδάκι που γέννησε κι έχει την ευθύνη του. Μπήκα σ' ένα νέο μονοπάτι που δεν ήξερα αν θα τα καταφέρω, δεν έχω manual όπως κανένας γονιός, κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε και περιμένουμε τα αποτελέσματα. Βλέπω ωστόσο ότι οι «ανοησίες μου» και κυρίως η πρόθεσή μου κάνει το πένθος του να περνάει με υγεία και να γίνεται κάθε ώρα όλο και λιγότερο αβάσταχτο.

Δεν μπορώ να φανταστώ τους γονείς που πρέπει να διαχειριστούν το πένθος των παιδιών που είχαν αδέρφια και φίλους στο τρένο. Ίσως η δίκη μας ιστορία να μπορέσει κάπως να δώσει δύναμη σε κάποιον γονιό. Παίρνουμε μια βαθιά ανάσα και μπαίνουμε στον αγώνα με τον θρήνο με εφόδιο την αγάπη. Αγάπη Θρήνος 1-0.

*στο link που παραθέτουμε, μπορείτε να βρείτε δωρεάν παιδικούς διαλογισμούς