«Μαμά θα σε πάρω όταν φτάσω να έρθεις να με πάρεις», «Μαμά μην ξεκινήσεις ακόμη, έχει πολύ κόσμο, έχουμε καθυστέρηση», «Κοιμήσου μαμά θα αργήσω». Μηνύματα που στάλθηκαν από ανθρώπους γεμάτους ζωή, δημιουργώντας προσμονή στους αγαπημένους τους. Είναι τόσο άδικο να μην μπορείς να εξηγήσεις τίποτα. Ξεκίνησαν για ένα απλό συνηθισμένο ταξίδι που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την κατάληξη. Αναπόφευκτα όλη η Ελλάδα πενθεί, όλοι μας σκεφτόμαστε την στιγμή που εμείς οι ίδιοι μπήκαμε σε αυτό το τρένο και τα μηνύματα που στείλαμε στις μάνες μας. Δεν υπάρχει κάτι πιο οδυνηρό από αυτό. Όσο περνάνε οι μέρες και προσπαθούμε όλοι να συνέλθουμε φτάνουν οι πληροφορίες που μας ανατριχιάζουν ακόμα περισσότερο. Το παλικάρι που έσπασε το τζάμι και έσωσε είκοσι άτομα, το παιδί που αν διψούσε μισή ώρα νωρίτερα ίσως τώρα να ήταν στην ζωή, οι άνθρωποι που μπήκαν σε δίλημμα αν θα σπάσουν τα κόκαλα τους ή θα καούν. Συζητάμε για σκηνικά που δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι θα ζήσει κάποιος άνθρωπος.

Την ίδια ακριβώς στιγμή εργαζόμενοι παλεύουν από όλα τα πόστα να βοηθήσουν ο καθένας στον τομέα τους, με τα νοσοκομεία να γεμίζουν ουρλιαχτά από συγγενείς και φίλους. Καλούνται να αναγνωρίσουν τον άνθρωπό τους και έρχονται αντιμέτωποι με στάχτες. Υποβάλλονται σε εξέταση DNA για να πεθάνει και η τελευταία ελπίδα πως μπορεί ο άνθρωπός τους να είναι στην ζωή. Ένα τεράστιο γιατί που γυρεύει απαντήσεις οι οποίες πρέπει, και θα δοθούν. Δεν είναι η ώρα τώρα. Απέναντι στην κραυγή της μάνας δεν μπορεί να μιλήσει κανείς.

Το 2023 όμως δεν μπορεί να έχουμε δυστυχήματα, πόσο μάλλον στο τρένο. Δεν υπάρχει ο ανθρώπινος παράγοντας εδώ, γιατί αν είναι έτσι θα πρέπει να δοθεί απάντηση γιατί δεν υπερκαλύφθηκαν οι ενέργειες για να αποτραπεί ένα ανθρώπινο λάθος.

Σήμερα, που αν παραγγείλεις οτιδήποτε μπορείς να δεις ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται, δεν μπορεί να χαθεί ο έλεγχος της κίνησης του τρένου με αποτέλεσμα να στερήσει τη ζωή σε μικρούς, μεγαλύτερους, εργαζόμενους και επιβάτες.

Η τραγωδία ανείπωτη, η καρδιά μας χίλια κομμάτια, αλλά μόνο σιωπή. Σιωπή από σεβασμό σε αυτούς που χάθηκαν. Σιωπή από σεβασμό σε αυτούς που δεν μπορούν να αντέξουν από τον τόσο πόνο. Σιωπή για αυτούς που παλεύουν ακόμα.

Να βρουν δύναμη και οι άνθρωποι που παλεύουν μερόνυχτα στην πρώτη γραμμή και έρχονται αντιμέτωποι με τόσο σκληρές εικόνες.

Όλοι εμείς σαν πολίτες αυτής της χώρας περιμένουμε σοβαρές απαντήσεις και λίγη ενσυναίσθηση, γιατί όλα μας τα συναισθήματα αυτήν την στιγμή γυρνάνε στο «στείλε μου όταν φτάσεις» και στην συγγνώμη για όλες εκείνες τις φορές που δεν στείλαμε.