Μια συνήθεια που έγινε φόβος

Μπορώ εύκολα να θυμηθώ τον εαυτό μου, εκεί γύρω στα 16-17, όταν ακόμα ντρεπόταν να μιλήσει σε κάποια κοπέλα, να βρίσκει διάφορα «κόλπα» για να επικοινωνήσει έστω και λίγο με αυτή που του αρέσει ώστε να έχει μια ελπίδα.

Ένα απ’ αυτά τα κόλπα ήταν η φράση «στείλε όταν γυρίσεις» που λέγαμε στο τότε «κόλλημα» μας όταν την αφήναμε, μαζί με την υπόλοιπη παρέα, σε κάποια στάση λεωφορείου ή σε κάποιο μέρος για να την πάρουν οι γονείς της και να γυρίσουν σπίτι. Ελπίζοντας ότι θα μας στείλει ώστε να πιάσουμε ακόμα λίγη κουβέντα, μήπως καταφέρουμε να είμαστε μαζί της κάποτε...

Όσο μεγάλωνα, άλλαζαν πολλά. Έφυγαν απ’ την καθημερινότητά μου οι στάσεις του λεωφορείου γιατί έβγαλα δίπλωμα στα 18, άλλαξε ο τρόπος που προσέγγιζα την κοπέλα που μου αρέσει, γενικότερα ο Σπύρος των 18-19 δεν θύμιζε σε πολλά αυτόν των 16.

Ένα απ’ αυτά που έμεινε ίδιο όμως ήταν η ατάκα «στείλε όταν γυρίσεις». Ναι ok, σταμάτησα να το λέω για να πιάσω έστω και 15 λεπτά παραπάνω κουβέντα με κάποια που ντρεπόμουν να της πω οτιδήποτε άλλο, αλλά παρέμεινε κάτι που έλεγα εν μέρει τυπικά και εν μέρει από ενδιαφέρον.

Απλά το ανέφερα στον φίλο που με γύρναγε σπίτι με το αμάξι και ακολουθούσε συνήθως το «ευχαριστώ ρε συ» και έκρυβε ουσιαστικά το «συγγνώμη που σε ανάγκασα να κάνεις τόσο δρόμο και δεν σου έβαλα ούτε μισό ευρώ βενζίνη». Το έλεγα επίσης όταν «σπάγαμε» με μερικά άτομα από κάποιο μαγαζί, έτσι, γιατί έπρεπε…

Δεν λέω ότι πίσω απ’ αυτή τη φράση δεν υπήρχε ενδιαφέρον, το αντίθετο μάλιστα. Απλώς εννοώ ότι ήταν κάτι σχεδόν τυπικό που αν δεν γινόταν κιόλας, πολλές φορές, δεν συνέβαινε και κάτι.

Πλέον όμως…

Πλέον όλα τα παραπάνω ανήκουν και μάλλον θα ανήκουν για πάρα πολύ καιρό ακόμα στο παρελθόν. Αυτή η φράση που κάποτε έδειχνε το ενδιαφέρον ενός έφηβου προς το κορίτσι που θέλει και το ευχαριστώ ενός νέου στον κολλητό του που τον γύρισε σπίτι ξημερώματα, πλέον θα ακούγεται και θα αναγκάζει αυτόν που τη δέχεται να το κάνει όπως και να έχει, γιατί αυτός που θα τη ξεστομίζει, μέχρι να συμβεί αυτό το «στείλε όταν φτάσεις», θα τρέμει η καρδιά του μην έχει τύχει κάτι στο άτομο που τόσο νοιάζεται.

Γιατί όλα άλλαξαν μετά τα Τέμπη.

Στα Τέμπη χάσαμε τα αδέρφια μας, παιδιά σαν και εμάς που τα πρωινά σηκωνόντουσαν και μέχρι να πάνε στις υποχρεώσεις τους κάνανε όνειρα φορώντας τα ακουστικά τους. Που περίμεναν πώς και πώς να δούνε τους γονείς τους μετά από καιρό, να συναντήσουν τον κολλητό τους, να πάρουν μια αγκαλιά τη σχέση τους.

Στα Τέμπη χάσαμε επίσης τη σιγουριά μας ότι θα είναι οι γονείς μας ήρεμοι αν εμείς αργήσουμε λίγο παραπάνω να γυρίσουμε σπίτι γιατί μας πήρε η κουβέντα με την παρέα ή περνάγαμε τόσο καλά που αποφασίσαμε να το πάρουμε σερί για δουλειά.

Στα Τέμπη αφήσαμε πολλά πίσω μας. Και ένα απ’ τα κομμάτια που αφήσαμε είναι αυτό το τυπικό «στείλε όταν φτάσεις» που εμείς το θυμόμασταν κυρίως για τις στιγμές αμηχανίας της εφηβείας μας. Τώρα δεν θα είναι ποτέ πια ίδιο.