Δεν ψάχνω ψυχολογικές συμβουλές, ούτε μεθόδους διαχείρισης, ούτε τρόπους έκφρασης με δάκρυ και μοιρολόι. Δεν απευθύνομαι στον ψυχίατρο, ούτε στον καλλιτέχνη. Απευθύνομαι σε σένα με τ’ οπλισμένο νυστέρι της κριτικής στα κοινωνικά δίκτυα. Σε σένα που δεν θες πολιτική εκμετάλλευση της τραγωδίας, αλλά δεν σ’ ενοχλεί με κίνητρο καθαρά εκλογικό, να ξεσκίζεις το κοινωνικό σαρκίο ενός θύματος απ’ την κορφή ως τα νύχια. Και νιώθεις εντάξει, βρίσκεσαι σε πολιτική άμυνα, στην άμυνα δικιολογούνται όλα, ναι; Όχι. Δεν δικαιολογείται ο τσογλανισμός, κι όταν τα βάζεις μ’ έναν άνθρωπο σε πένθος, είσαι τσόγλανος. Στην καλύτερη περίπτωση.

Ένας πατέρας έχασε το παιδί του πριν 11 μέρες. Ούτε δυο βδομάδες δεν κλείσανε καλά-καλά, και τι ζητάς; Να ‘ναι ορθολογικός, και ψύχραιμος, και να ζυγίζει καταστάσεις; Βγήκε να πει ευχαριστώ στη βοήθεια της πολιτείας, “βάλσαμο” είπε “στην πληγωμένη μας ψυχή τα μέτρα της κυβέρνησης” κι έκανε πέρα τις κυβερνητικές ευθύνες. Συμφωνώ με τις δηλώσεις του; Όχι, δεν συμφωνώ. Έχει καμία σημασία η γνώμη μου; Όχι, δεν έχει! Γιατί εγώ μιλώ απ’ την άνεση του ανθρώπου που ‘χει τους δικούς του υγιείς. Όλη μου η πίκρα κι η οργή είναι συλλογικές, πηγάζουν (γάργαρα ή σταλάζοντας) από ενσυναίσθηση. Θα ξεπεράσω όλο το τραύμα μου, θα ‘ρθει το καλοκαίρι κι η πληγή θα κλείσει κάτω από αλμυρό νερό και ήλιο. Του ανθρώπου εκείνου η πληγή του ΔΕΝ θα κλείσει. Κι αν βρίσκει βάλσαμο την οικονομική βοήθεια, ποιος είμ’ εγώ να του ορίσω πώς θ’ απαλύνει την ψυχική του αιμορραγία; Ποιος είσ’ εσύ που θα το κάνεις;

Σκέφτηκες άραγε τους ψύχραιμους που τον καλέσανε να πει τη γνώμη του για όλα τούτα; Σκέφτηκες όσους με ξύλινη (στα δικά μου αυτιά) συμπόνια, βγάλαν παράθυρο έναν άνθρωπο σοκαρισμένο, για να ψαρέψουν την ατάκα του; Αυτοί δεν είναι που εκμεταλλεύονται πολιτικά το θέμα, αυτοί δεν εξυπηρετούν ένα σκοπό συγκεκριμένο; Ή μήπως έτυχε που ο καλεσμένος τους ήταν ο άνθρωπος με τέτοιες, κι όχι ανάποδες απόψεις; Λίγο να ‘χεις υπάρξει μες στα μίντια, γνωρίζεις: τίποτα δεν τυχαίνει. Τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη.

Εκεί λοιπόν να ψάξεις. Άμα σου φταίει κανείς, αυτός σου φταίει. Όχι ο παθών, όχι αυτός που έμεινε πίσω να υπομείνει τη ζωή, να στηριχτεί ξανά στα πόδια του, να κάνει ο,τι μπορεί για τα υπόλοιπα παιδιά του. Όχι αυτός, μα εκείνοι που πατάν πάνω στο σοκ, στην πίκρα, στην ανάγκη του.

Και πάνω απ’ όλα: θέλεις να κρίνεις τις δηλώσεις, κρίνε τες. Μα κάν’ το μ’ ένα σεβασμό στον άνθρωπο, στο δράμα και το πένθος του. Και κρίνε εκείνες, όχι αυτόν. Τι διάολο, ad hominem σού κάνουνε στο βουλευτή, στον υπουργό ή στον ηγέτη σου, κι έξαλλος καταδικάζεις με φωνές το πιο παλιό ρητορικό κόλπο του κόσμου. Και τώρα τι; Εσύ, ο ευαίσθητος, ο συμπονετικός, ο άνθρωπος με την οργή για τις ζωές που χάθηκαν, ad hominem σ’ αυτόν που έχασε ζωή πιο πάνω απ’ τη δική του; Ad hominem σ’ αυτόν που είδε το σπίτι του ν’ αδειάζει; Για το Θεό, να βγάλουμε μεζούρα να μετρήσουμε το θρήνο του;

Για να τελειώνουμε, ο θρήνος δεν μετριέται, ούτε ζυγίζεται. Κι είναι δικαίωμα το πένθος, μεγάλο κι αναγκαίο όσο η χαρά. Δεν θα ρωτήσει κανείς τη γνώμη σου για όσα θα ζήσει στο χαμό, για όσα θα πει και θα σκεφτεί, και θα βιώσει. Σωστά ή λάθος. Αληθινά ή κατασκευασμένα. Λογικά ή παράλογα. Τα λόγια του δημόσια, ορίστε, διαφώνησε, διαχώρισε τη θέση σου. Όμως αν πιάσεις στο στόμα σου τον ίδιο, τον κάθε ίδιο, τον κάθε γονιό που ακόμα κλαίει μ’ ένα δάκρυ που δεν έχυσες, θυμήσου από κάτω ν’ αναφέρεις ότι βρίσκεσαι και στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Να το αναφέρεις όπως αυτοί που εχθρεύεσαι, μήπως και το πιστέψεις τελικά κι ο ίδιος.