Ακούω το τραγούδι του Φοίβου, που μεσολαβεί στις λέξεις του Κωνσταντίνου. Δέκα φορές. Είκοσι. Τριάντα. Μερικές φορές εύχεσαι, όπως έγραψε ο Ηλίας, να μην υπήρχε τίποτα να γράφουμε. Καμία ιστορία τέτοιου πόνου. Μόνο ρομάντζα. Ακούω τον αφηγητή. Τον αφηγητή μας.

«Η εξίσωση της ζωής αποτελείται από λέξεις και πράξεις.

Μάνα + κόρη = θαύμα, μάνα - κόρη = τραύμα

ΜΑΝΑ ΚΟΡΗ ΘΑΥΜΑ ΤΡΑΥΜΑ

Σύμφωνα με ερευνητικές ομάδες, υπάρχουν 7 εκατομμύρια μοναδικές ελληνικές λέξεις.

Αν χάσεις τον σύζυγο σου, υπάρχει λέξη, χήρα.

Αν χάσεις τους γονείς σου, υπάρχει λέξη, ορφανός.

Αν χάσεις το παιδί σου; Εκείνη την στιγμή, το κατά τα άλλα πολύ πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο, γίνεται τρομακτικά φτωχό.

Γιατί αν χάσεις το παιδί σου, δε μπορεί μια και μόνο λέξη να περιγράψει την απώλεια.

Υπάρχουν πολλές και βγαίνουν από τα στόματα των μανάδων που μείναν πίσω.

Μανάδες που υπερασπίζονται την ψυχή του παιδιού τους. 

Μανάδες που βάζουν πλάτη η μία για την άλλη.

Μανάδες που αναζητούν δικαιοσύνη».

Από το Θαύμα στο Τραύμα (podcast)

Δημοσιογραφική επιμέλεια, εκφώνηση: Κωνσταντίνος Βρεττός
Κείμενα: Κωνσταντίνος Βρεττός και Αντώνης Παπαβομβολάκης
Ηχοληψία/Μιξάζ: Αντώνης Παπαβομβολάκης
Μια παραγωγή του Music Row Studios

Το εικαστικό του εξωφύλλου σχεδίασε η Κατερίνα Παπαβομβολάκη

Κάνω παύση. Το έχω ακούσει τρεις φορές, μόνο σήμερα. Δεν ξέρω τι με συγκινεί περισσότερο σε αυτή τη δουλειά. Η ηλικία του Κωνσταντίνου, ίσως. Είναι 27. Μπορεί και η φροντίδα του Αντώνη. Ίσως η συνεργασία τους. Δυο άντρες, που ακούν τις τρεις γυναίκες, που άντρες σκότωσαν τις κόρες τους.

Το έγραψε ο Δημήτρης: «Μακάρι να μην υπήρχε αυτό το podcast, να μην υπάρξει ποτέ ξανά podcast για δολοφονημένες γυναίκες και μανάδες που ζουν με αυτό το τραύμα». Του απάντησε ο Ηλίας: «Κάθε φορά που γράφω μισή σελίδα απ' οτιδήποτε, αυτό σκέφτομαι, να μην είχα ούτε ένα θέμα για να κάνω το γούστο μου με λέξεις. Θα ήταν ίσως βαρετή ζωή, αλλά να πάρει ο διάολος, θα γράφαμε αστυνομικά! Ή ρομάντζα! Κι ο κόσμος θα τα διάβαζε χαρούμενος».

Οι άντρες του 20/20 Μagazine για τη δουλειά των άλλων δύο, που πήρε το πρώτο βραβείο. Ένα τρυφερό ουρλιαχτό για δικαιοσύνη και δικαίωση. Με το βραβείο να ανήκει στις μανάδες, που έχασαν τα παιδιά τους ή μεγάλωσαν τέτοια σαν τον Κωνσταντίνο που έγραψε για τη βράβευση: «Καμιά διάκριση δε μπορεί να είναι μεγαλύτερη από το να μοιράζονται τον κόσμο τους, τον ψυχισμό τους και τα συναισθήματα τους, τρεις μανάδες που βιώνουν το αβάσταχτο πένθος της απώλειας των παιδιών τους. Μανάδες που μας άφησαν να αγγίξουμε τα τραύματα τους, να τα αγκαλιάσουμε και να τα φωτίσουμε, με το διαπεραστικό αυτό φως της αγάπης της μητέρας προς την κόρη, το οποίο δε σβήνει ποτέ.  Η κυρία Κούλα Αρμουτίδου, μητέρα της Ελένης, η κυρία Ελένη Κρεμαστιώτη, μητέρα της Ερατώς και η κυρία Αλεξάνδρα Μάκου, μητέρα της Γαρυφαλλιάς. Μεγάλη χαρά και τιμή, μαζί με τον υπέροχο φίλο και συνεργάτη Αντώνη, να γινόμαστε δορυφόροι των σπουδαίων αυτών γυναικών και συνοδοιπόροι στον αγώνα τους.

@filmfestival σας ευχαριστούμε πολύ για την τιμητική βράβευση».

Η έμφυλη βία και η γυναικοκτονία αποτελούσαν για αρκετές δεκαετίες άγνωστες λέξεις στην χώρα μας. Η πρώτη Έκθεση για τη Βία κατά των γυναικών ολοκληρώθηκε μόλις το 2020 από την αρμόδια γενική γραμματεία οικογενειακής πολιτικής και ισότητας των φύλων. Μια έκθεση που είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Ελένης Τοπαλούδη, της νεαρής φοιτήτριας που υπήρξε θύμα κακοποίησης, βιασμού και γυναικοκτονίας.

To podcast που κέρδισε το πρώτο βραβείο της κατηγορίας του στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κλείνει με τα εξής λόγια:

«Όση δύναμη κι αν έχουν αυτές οι μανάδες, όλες οι μανάδες, δεν είναι δυνατόν να τα καταφέρουν μόνες τους. 

Σε ένα κόσμο ενσυναίσθησης, αλληλεγγύης και σεβασμού, τα θαύματα δεν γίνονται τραύματα.

Παραμένουν θαύματα. Αυτή είναι και η λύση της εξίσωσης.

Όσο παραμένουν τραύματα, θα πρέπει να ανακαλύπτουμε καινούργιες φρικτές λέξεις για να τα περιγράφουμε.

Μέχρι τότε, σε αυτή την τραυματισμένη κοινωνία,

όσοι δεν είναι τραυματίες

είναι τραυματιοφορείς».

Αντί επίλογου

«Σκέφτομαι την Ελένη Τοπαλούδη

Κι αν θα ’χε το σκοπό του ένα τραγούδι

Που ν’ ανεβεί στα δίκτυα που την πνίξαν

Στη θάλασσα να πέσει που τη ρίξαν

Κάποια μικρά λουλούδια ίσως ξέρουν

Αυτά που οι στίχοι δεν θα καταφέρουν

Κάποια λουλούδια που είναι για ν’ ανθίσουν

Να δουν τον ήλιο και να ξεψυχήσουν

Ίσως και κάποια εφήμερα λιοντάρια

Που παίζουν στα ντοκιμαντέρ τα βράδια

Με το αίμα από το θήραμα στο στόμα

Να τα ‘λεγαν καλύτερα ακόμα

Κάποιοι που έχουν τον Κώδικα σπουδάξει

Αυτόν που λέει το Νόμο και την Τάξη

Ίσως και να ’χαν κάτι να προσθέσουν

Πού όλα όσα πω να τ’ αναιρέσουν

Κι όσοι έχουνε μια πίστη δεδομένη

Κι όμως ξυπνούν τις νύχτες καυλωμένοι

Και τους τσιμπάει τελειώνοντας η τύψη

Κάτι να πουν που θα’ χω παραλείψει

Κι εσύ που θες τα χέρια μου να δέσεις

Να κάτσεις πάνω μου και να πονέσεις

Κι ύστερα να σωριάσεις τον ιππότη

Εσύ θα ‘πρεπε να μιλήσεις πρώτη

Κι εγώ που σου ζητάω φωτογραφίες

Και μες στ’ αυτί σου λέω γι’ άλλες κυρίες

Που βρίζω και που σφίγγω το λαιμό σου

Εγώ να γίνω τραγουδοποιός σου

Μέσα στη Γη νικιέται η Αγάπη

Το ξέρουν όλοι και του κάνουν πλάτη

Μα ύστερα συγχωρούν και συγχωρούνται

Μονάχα ό, τι αγάπησαν θυμούνται

Ο διάβολος εγγύηση θα πληρώσει

Κι ο πρώτος δολοφόνος θα γλιτώσει

Ο δεύτερος θα γίνει αγιογραφία

Που θα στολίζει τα ορφανοτροφεία

Κι όσο για την Ελένη Τοπαλούδη

Θα υπάρχει σ’ οποιοδήποτε τραγούδι

Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι

Στο δίκτυο που απλωμένο περιμένει

Θα ανεβάζουν οι ξενυχτισμένοι

Στο δίχτυ που απλωμένο περιμένει...»