«Η καλύτερη δικαίωση για τη θυσία αυτών των παιδιών είναι να εξασφαλίσουμε ότι αυτό το οποίο έγινε στα Τέμπη δεν θα ξαναγίνει ποτέ στη χώρα μας». Θυσία. Αρχικά να πούμε πως δεν μιλάμε για αυτοθυσία. Για θυσία με ελεύθερη επιλογή, οπότε μιλάμε για ανθρωποθυσία. Για το χρήμα. Αν μιλάμε για τις εταιρείες που ήθελαν συμπληρωματική σύμβαση για να εκκινήσουν το έργο που τους είχε ανατεθεί.

Οι ανθρωποθυσίες άρχισαν κατά πάσα πιθανότητα την εποχή του Χαλκού, στον Ελλαδικό χώρο, πάλι κατά πάσα πιθανότητα, καταργήθηκαν λίγο πριν την ρωμαϊκή εποχή. Αρχαιολογικά ευρήματα ανθρωποθυσίας δεν υπάρχουν μετά τον 7ο αιώνα π.Χ. Ανθρωποθυσίες αναφέρονται τόσο στις τραγωδίες (με χρήση για δραματικούς λόγους, καταδικαστέα) όσο και στα Ομηρικά Έπη, ενώ η τελευταία καταγεγραμμένη είναι από τον Πλούταρχο, που αναφέρει πως ο Θεμιστοκλής θυσίασε με προτροπή του μάντη Ευφραντίδη 3 Πέρσες αιχμαλώτους στον Διόνυσο. Βέβαια θεωρήθηκε και από τον ίδιο τον Θεμιστοκλή ακραία πράξη.

Το τέλος των ανθρωποθυσίών ως αποδεκτές πράξεις σηματοδοτείται από τον μύθο του Πέλοπα, όπου ο πατέρας του Τάνταλος τον σέρβιρε στους Θεούς για να δοκιμάσει την γνώση τους. Αυτοί όμως πλην της Δήμητρας δεν έφαγαν και ο Δίας είπε στον Ερμή να βάλει όλα τα κομμάτια στο καζάνι και να το δώσει στην Κλωθώ να τον φέρει πάλι στην ζωή και να συνεχίσει αν πλέκει την μοίρα του. Αντίστοιχα επιβεβαιώθηκε από την ανταλλαγή της Ιφιγένειας με ένα ελάφι από την θεά Άρτεμη, που είναι μεταγενέστερος μύθος μιας και η Ιφιγένεια/Ιφιάνασα δεν αναφέρεται στα Ομηρικά Έπη. Με τον ίδιο τρόπο το τέλος των ανθρωποθυσιών αναφέρεται και στον μύθο του Θησέα που «σκοτώνει τον Μινώταυρο» και σταματούν να οδηγούνται Αθηναίοι αιχμάλωτοι ως φόρος αίματος στην Κρήτη. Το τέλος των ανθρωποθυσιών στον Εβραϊκό κόσμο (και τον Χριστιανικό) σηματοδοτείται από τον μύθο του Αβραάμ και του Ισαάκ, όπου ο Θεός ζήτησε από τον Αβραάμ να θυσιάσει τον γιο του. Αυτός υπάκουσε και την τελευταία στιγμή ένας άγγελος τον αντικατέστησε με ένα κριάρι.

Σε κάθε περίπτωση, οι περισσότεροι μεγάλοι πολιτισμοί απαγόρευσαν τις ανθρωποθυσίες χιλιετίες πριν με εξαίρεση τους Ίνκας, σε αντίθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους αυλικούς του που συνεχίζουν να μιλάνε για την «θυσία στα Τέμπη» για να αποκτήσουμε ένα αυτονόητα ασφαλές και αξιοπρεπές σιδηροδρομικό δίκτυο. Εδώ ταιριάζει όπως μου είπε ο συνάδελφος Ηλίας Γεροντόπουλος και η θυσία της Γυναίκας του Πρωτομάστορα που ήταν η πρώτη θυσία σε δημόσιο έργο. Με την διαφορά πως στον θρύλο και την δημοτική παράδοση δεν παθαίνουν 57 αθώοι άνθρωποι με ευθύνη της Κυβέρνησης, αλλά η -επίσης αθώα- γυναίκα του πρωτομάστορα για να «αρθεί η κατάρα».

Βέβαια για τους πολίτες η κατάρα που έχει βρει την χώρα έχει ευθύνες, ονοματεπώνυμο και στάτους αυτοκράτορα. Σε τέτοιο βαθμό που μια γυναίκα που επεδίωξε το αυτονόητο δημοκρατικό δικαίωμα της πολιτικής διαμαρτυρίας, έφυγε σηκωτή από τον χώρο της ομιλίας στο Μαρούσι.