Ξεκινάω λέγοντας καταρχάς πως δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει πει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα έκανε όλα καλά και η ΝΔ όλα στραβά. Όσο περνάει όμως ο καιρός, αυτό ακριβώς μοιάζει να συμβαίνει. Και λέω «μοιάζει να συμβαίνει», γιατί κάθε φορά που η ΝΔ στριμώχνεται και γυρίζει να ψάξει τρύπα στον αντίπαλο για να εξυπηρετήσει το αφήγημα του «όλοι ίδιοι είναι» (είναι πολύ καλή σε αυτό), αυτή η τρύπα δεν υπάρχει. Ψάχνει στα ταμεία να τα βρει άδεια και ρημαγμένα, βρίσκει 37 δις. Ψάχνει να βρει μίζες στις συμφωνίες των δημόσιων έργων, τίποτα. Ψάχνει να εντοπίσει στρατιές χιλιάδων συριζαίων παιδιών που διορίστηκαν, τζίφος. Ψάχνει στα τρένα να βρει ότι δεν υπήρχε ποτέ Τηλεδιοίκηση που θα είχε σώσει τη ζωή των αδικοχαμένων παιδιών στα Τέμπη, υπήρχε. 

Έχει βάλει λυτούς και δεμένους να βρει οτιδήποτε μεμπτό να αναδείξει και αυτό απλά δεν υπάρχει. Ακόμα και τη μία και μοναδική καταδίκη που μπόρεσε να πετύχει (γιατί η κυβέρνηση Μητσοτάκη την πέτυχε, όχι η «ανεξάρτητη Δικαιοσύνη»), την καταδίκη του Νίκου Παππά, την πέτυχε αποδεικνύοντας πως ο Παππάς είναι ένοχος, επειδή… έφερε χρήματα στο Δημόσιο. Χωρίς κανένα προσωπικό κέρδος, χωρίς κανένα κομματικό κέρδος, τίποτα. Ούτε ένα ευρώ. 

Το ίδιο κάνει με όλους τους πολιτικούς της αντιπάλους (βλ. Υποκλοπές), αλλά σήμερα εδώ θα αναλύσουμε τα κόμματα που έχουν το κύριο πρόσταγμα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Επιστρέφω. Πώς γίνεται λοιπόν να μην μπορεί να βρει κάτι; Πώς στο καλό γίνεται αυτό; Άγιοι ήταν πια αυτοί ή ήταν τόσο πια καταπληκτικοί;

Τίποτα από αυτά. 
Η εξήγηση είναι απλή:

Όταν ανέβηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, αυτοί που τοποθετήθηκαν σε καίριες θέσεις, απλώς… δούλεψαν. Τόσο απλά. Έτσι γίνεται στους ανθρώπους των παραγωγικών τάξεων, σε αυτούς που δεν είναι γαλαζοαίματοι, πορφυρογέννητοι ή γόνοι. Όπως εμείς. Αναλαμβάνεις κάτι; Θα το φέρεις εις πέρας, ο κόσμος να χαλάσει. Με λάθη, με αστοχίες, με απ’ όλα. Αλλά θα το φέρεις εις πέρας - και το σημαντικότερο, χωρίς να κλέψεις. Έτσι μάθαμε κι εμείς, έτσι μαθαίνουμε όλοι αυτής της τάξης. Γιατί πες ό,τι θέλεις για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η αλήθεια είναι πως κανείς τους δεν έκλεψε ούτε ευρώ. Αν έκλεβαν έστω και ένα, θα είχαν κρεμαστεί στο Σύνταγμα από τους αρχικλέφτες που ψάχνουν εδώ και 8 χρόνια για τέτοιο ατόπημα και δεν τους βγαίνει. Φυσικά λοιπόν και έκαναν λάθη, αλλά λάθη που συμβαίνουν σε κάποιον που δουλεύει. Όχι σε αυτόν που τεμπελιάζει.

Τούτοι εδώ δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ΔΙΑΘΕΣΗ να δουλέψουν ΚΑΝ. Θα θυμάστε τη χαρακτηριστική φωτογραφία του Κουμουτσάκου, που την πρώτη μέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, τράβηξε σέλφι με τα πόδια πάνω στο γραφείο. Ήταν η πιο χαρακτηριστική φωτογραφία, που έμελλε να αποτυπώσει και τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης. Πόσοι από εσάς έχετε πιάσει δουλειά κάπου και την πρώτη μέρα αράζετε με τα πόδια πάνω στο γραφείο; Κανένας. Παρά μόνο αν θεωρείτε ότι το γραφείο αυτό σας ανήκει ή σας άνηκε από πάντα. Δεν θα θυμίσω τα εκατοντάδες τριήμερα του πρωθυπουργού, τα απίστευτα γλέντια του Χαρδαλιά με τα πούρα μέσα στην πανδημία και μετά από αυτή. Τα πανάκριβα αυτοκίνητα, τα rolex και τα ταξίδια στις Ελβετίες του Άδωνι. Όλοι τα είδαμε, δεν είμαστε τυφλοί, ούτε ηλίθιοι. Δεν είναι τρελοί εκατομμύρια πολίτες που μιλάνε για «ακρίδες».

Αυτοί οι άνθρωποι ήρθαν αποκλειστικά για να φάνε όσα περισσότερα γίνεται και να περάσουν καλά. Δεν είχαν ούτε έχουν καμία διάθεση για οποιαδήποτε δουλειά. Γι’ αυτό κάθε φορά που παριστάνουν ότι εργάζονται, παίρνουν μαζί τους και φωτογράφους. Ο τρόπος ζωής τους είναι εγνωσμένος, δεν είμαστε χτεσινοί. Φανταχτερές αμαξάρες, ζωάρα, επίδειξη πλούτου και βίτσια. Ερωτικά εννοώ. Από πάντα. Για πάντα.

Μόνο που μετά την 10ετή κρίση, τίποτα δεν ήταν το ίδιο στην Ελλάδα. ΔΕΝ γινόταν πια να είσαι τεμπέλης πολιτικός, αργόμισθος και κηφήνας. Δεν σε έπαιρνε να ήσουν πλέον Μαυρογιαλούρος. Γι’ αυτό ακριβώς βλέπουμε αυτή τη γενικευμένη σήψη, ναι, σάπισαν όλα ταυτόχρονα: Τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα τρένα, τα λεωφορεία, όλα. Αυτός είναι ο λόγος που όλοι μιλάνε για την χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Όχι μόνο γιατί ακριβώς αυτό είναι, αλλά γιατί δεν μπορούσε, δεν γινόταν να επανέλθει και μεταμνημονιακά το «μοντέλο» της ακρίδας, χωρίς κανένα φιλοκοινωνικό παραγωγικό έργο.

Πάνω που η χώρα έδιωξε τις τρόικες και τις αυστηρές επιτηρήσεις απ’ το κεφάλι της και χρειαζόταν κάτι που θα επούλωνε τις πληγές, φέρατε εκείνους που τις δημιούργησαν εξαρχής. Τι άλλο λοιπόν από αυτό που γίνεται, περιμένατε να γίνει;

Δεν φταίνε αυτοί. Ο «Μητσοτάκης-κάθαρμα» (δικά σας λόγια), ο Χατζηδάκης, ο Καραμανλής, όλοι αυτοί οι τεμπέληδες, δεν φταίνε. Έτσι έχουν συνηθίσει, αυτό ξέρουν να κάνουν. Μόνο. Δεν ξέρουν τι σημαίνει «δουλεύω σκληρά», δεν έχουν την παραμικρή ιδέα τι σημαίνει αυτό. Εσείς όμως; Εσείς που τους βλέπετε, τι κάνετε απέναντι σε αυτές τις διαπιστώσεις που είναι ολοφάνερες και δεν επιδέχονται αμφισβήτηση;

Φταίτε. Φταίτε που θέλατε να ξεχάσετε με συνοπτικές διαδικασίες τη φριχτή 10ετία της οικονομικής ισοπέδωσης, να τους ξαναφωνάξετε να γυρίσουν πίσω και να παραστήσετε μαζί τους πως «καλά που δεν πάθαμε και τίποτα», μακριά από μίζερες αξιολογήσεις, eurogroups, μίζερα δημοψηφίσματα και Τσιπροβαρουφάκηδες.

Αυτό το άρθρο δεν έχει σκοπό να πείσει κανέναν να ψηφίσει κάποιον. Σκοπός είναι να καταλάβεις ένα πράγμα: Ο,ΤΙ και αν ψηφίσεις, όποια παράταξη και αν στηρίξεις, ένα πράγμα να προσέξεις: Οι άνθρωποι που θα εκλεγούν, να ανήκουν στην παραγωγική τάξη. Να γνωρίζουν ότι άπαξ και τους ανατεθεί μια δουλειά, θα πρέπει να δουλέψουν, να παράξουν και να φέρουν αποτέλεσμα. Καλό, κακό, αυτό θα το βλέπουμε διαρκώς. Αλλά να φέρνουν αποτέλεσμα.

Να δουλεύουν, όχι να σε δουλεύουν. Να ζουν σαν κι εσένα, να μπορούν να καταλάβουν τα προβλήματά σου, τις έγνοιες σου, να έχουν κι εκείνοι τα ίδια με εσένα. Μην ψάχνεις για «άρχοντες» και «σωτήρες». Δεν υπάρχουν αυτοί. Είναι αποκύημα της υπηρετικής σου φαντασίας.

Τον Ιούνιο του 2019 -προεκλογικά δηλαδή- έγραψα ένα άρθρο σε ένα κορυφαίο σάιτ (δεν υπήρχε τότε ακόμα το 20/20 Magazine), όπου θύμιζα τη ρήση του Βούδα: «Δεν θα τιμωρηθείς για το θυμό σου. Θα τιμωρηθείς από το θυμό σου». Δυστυχώς, η τιμωρία σου δεν είχε μόνο φτώχεια, κατάρρευση, κατάθλιψη και αδιέξοδα, που είχα επιχειρήσει να προβλέψω στο άρθρο. Είχε θάνατο. Πάρα πολύ θάνατο. 21.000 συνάνθρωποί μας έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Επιπλέον άλλοι 16.000 (σύνολο 37.000 από κορονοϊό) -αλλά και εκατοντάδες άλλοι από άλλους λόγους- χάθηκαν άδικα, χωρίς λόγο, εξαιτίας πολιτικών ευθυνών και αποφάσεων συγκεκριμένων ανθρώπων, αποκλειστικά.

Δεν ξέρω αν έμαθες πια. Αν αυτή τη φορά κατάλαβες. Αν θα κάνεις πάλι το ίδιο. Ξέρε όμως ότι αν το κάνεις, θα έχεις πάλι τα ίδια, φριχτά και μάλιστα φριχτότερα αποτελέσματα.

Γιατί τότε δεν θα τιμωρηθείς, απλώς. 

Θα αφανιστείς.