Η «Χρυσή Περικεφαλαία» είναι η αγαπημένη μου ιστορία του Καρλ Μπαρκς. Μια περικεφαλαία ικανή να σε κάνει κάτοχο της Βόρειας Αμερικής, κι όταν τελικά πέφτει στα χέρια του Ντόναλντ (όχι του Τραμπ, του παπιού), εκείνος σε ντελίριο απληστίας αποφασίζει να μη φορολογήσει τίποτ’ άλλο παρά… τον αέρα που αναπνέεις! Υπερβολές του πολύχρωμου κόσμου της Λιμνούπολης; Ναι. Αλλά…

Πόσο απέχει το νερό απ’ τον αέρα; Λοιπόν, ίσως δεν πίνεις μια γουλιά το δευτερόλεπτο, αλλά χωρίς νερό δεν ζεις. Δεν ζεις σαν άνθρωπος άμα δεν έχεις πώς να πλύνεις πιάτα, και ρούχα, και λαχανικά, και δίχως ντουζ τρεις μέρες τη βδομάδα. Κι αν δεν το πιεις, δεν ζεις καθόλου! Οπότε, να το πρόβλημα: νερό ιδιωτικό σημαίνει πιθανώς ζωή χωρίς νερό. Άρα ζωή χωρίς ζωή. Άρα φινάλε, ναι;

Πιθανώς, έγραψα… Όμως ελεύθερη αγορά είν’ ανταγωνισμός, κι ανταγωνισμός σημαίνει χαμηλές τιμές, και χαμηλές τιμές σημαίνει περισσότερο νερό για όλους, δεν είν’ έτσι; Πού είν’ η πιθανότητα, λοιπόν; Να σου πω: Η πιθανότητα είναι μες στη φάκα που δεν βλέπεις αν κοιτάζεις το τυρί. Ποιος ανταγωνισμός καημένε, στη χώρα που τα καρτέλ είναι κοινό μυστικό; Ποιος ανταγωνισμός στη χώρα που σου λέει ευθέως ότι η μείωση στο ΦΠΑ δεν θα φτάσει στην τσέπη του καταναλωτή; Ο ανταγωνισμός πάντα εκεί την οδηγεί, αναλυτάδες μου. Ποιος φοβάστε ότι θ’ αλλάξει το δρομολόγιο; Η απάντηση είναι ένα κοινό μυστικό που το «αγνοεί» μόνο το κράτος.

Για να τελειώνει το αστείο: ιδιωτικό κοινωνικό αγαθό δεν υφίσταται. Και το νερό πρέπει να μείνει κοινωνικό για να μη ζήσουμε εικόνες ανθρώπων που πεθαίνουν απ’ τη δίψα στην Αθήνα του αύριο. Μελούρα, ε; Λαϊκισμός; Ναι, μόνο που είδαμε κιόλας ανθρώπους να χάνουν το μοναδικό τους σπίτι απ’ όταν έπαψε να προστατεύεται η πρώτη κατοικία. Κι είδαμε ανθρώπους να μένουν χωρίς ρεύμα (ακόμα κι ασθενείς με μηχανική υποστήριξη) απ’ όταν μπήκαν στο παιχνίδι της ενέργειας τα υπερκέρδη. Βάζεις το χέρι στη φωτιά ότι δεν θα μείνουν διψασμένοι όσοι είναι στ’ όριο της φτώχειας, άμα λερώσουν τα υπερκέρδη το νερό μας;

Τουλάχιστον ο Ντόναλντ το μετάνιωσε προτού να είν’ αργά, κύριοι. Κι αυτή είναι, διάολε, η μόνη πραγματική υπερβολή του κόσμου της Λιμνούπολης...