Υπάρχουν καλοί και κακοί πολιτικοί, καλοί και κακοί δημοσιογράφοι. Ο Σταύρος Θεοδωράκης έχει μάλλον χρεωθεί και τις τέσσερις ιδιότητες με πολλαπλό άγος. Πάλι καλά που σήμερα έχουμε επαρκή πείρα και κουλτούρα για να τον βλέπουμε ως μια λυπηρή μαριονέτα μιας χούντας συμφερόντων. Ως παρουσιαστής γνωρίζει πολύ καλά πώς να κάνει τον πρωταγωνιστή του να αισθάνεται ξεχωριστός. Ο πρωθυπουργός, εντούτοις, δε θέλει βοήθεια, ξέρει από μόνος του. Το κόλπο είναι απλό. Στόχος είναι να έχεις το στιλ εκσυγχρονισμένου και πράου δικτάτορα και, ιδανικά, να διατηρείς ένα κουταβίσιο παραπονάκι, με το οποίο μπορείς να παρουσιάσεις τον εαυτό σου ως το θύμα κάποιας μεγάλης συνωμοσίας.

Την παρακολουθήσαμε για να μην χρειαστεί να το κάνετε εσείς και μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η συνέντευξη Μητσοτάκη-Θεοδωράκη είναι μία από τις πιο αποκρουστικές που θα δείτε ποτέ. Κι ενώ προσδοκούσαμε να παρακολουθήσουμε τον θάνατο της αλεπούς ή, έστω, τη βάπτιση στον Ιορδάνη ποταμό, ζήσαμε το «βηξ αντί πορδής» εν τυμπάνω και χορώ. Τα δύο πρόσωπα, ο καθένας από την κορυφή του métier του, κατάφεραν να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της υποκρισίας, σε σημείο που θα εξαντλούμασταν αν επιχειρούσαμε να απαριθμήσουμε όλες τις στιγμές κατά τις οποίες αναγνωρίσαμε πόσο ασυμβίβαστοι είναι αμφότεροι με την ηθική.

«Πόσο κρατάει ο πόνος; Μη μου πείτε ότι κρατάει για πάντα», ξεκινά το σπικάζ του ο παρουσιαστής. Δεξιοτέχνης του βεβιασμένου συναισθήματος εκεί που η εικόνα μιλά από μόνη της. Και μετά η πρώτη σκηνή στο χώρο υποδοχής του Μεγάρου Μαξίμου, με το συλλεκτικό design και το μαρμάρινο κόφι τέιμπλ. Αν είστε από εκείνους που skipάρουν ανελέητα τις πιο βαρετές σκηνές στο La La Land, εδώ δεν θα αντέξετε ούτε πέντε λεπτά. Τα τρία πρώτα λεπτά ήταν, άλλωστε, αρκετά για να οργιάσουν οι χρήστες του Twitter, όταν άκουσαν τον πρωθυπουργό να ζητά από επιζήσασα της τραγωδίας να «βάλει πλάτη» για τα δικά του λάθη και τις δικές του αστοχίες.

Μπροστά στα αδιέξοδα στα οποία τον έφερε η ίδια του η πολιτική, ο βασικός χορηγός της κουλτούρας του διαφημιστή που εμπνεύστηκε το αφήγημα της «θυσίας» πρωταγωνιστεί στο στημένο υπερθέαμα εις επήκοον όλων, αραδιάζοντας ψέματα για το καραγιαπί της τηλεδιοίκησης στη Λάρισα και παρουσιάζοντας το gov.gr ως την επανάσταση του ελληνικού ψηφιακού κράτους, την ώρα που το σκάνδαλο των παρακολουθήσεων δεν έχει βγει ακόμα απ’ το φούρνο – για να μη μιλήσουμε για όλα τα υπόλοιπα.

Και πάμε πάλι στο άλλο αφήγημα του «φταίμε όλοι». Πώς να μην θεωρηθείς ένας επικίνδυνος κλόουν, όταν η αυτοκριτική σου φτάνει μόνο ως εκεί; Αυτό το προπαγανδιστικό παιχνίδι είναι αποκαλυπτικό για το πού πάει το πράγμα. Επιστρατεύουν μια εμπορευματοποιημένη ευαισθησία για να δικαιολογήσουν τον διαχειριστικό τους ρόλο, ενώ στα ουσιώδη εθνικά ζητήματα η κυβέρνηση μετατρέπει την αδιαφορία και την ανεπάρκειά της σε διευρυμένη ιστορική συνθήκη.

Ο πρωθυπουργός, τέλος, απορεί που λοιδορείται ο ευφάνταστος όρος «επιτελικό κράτος». Αν μας ενοχλεί τόσο, προτείνει να το πούμε «συντονιστικό», αφού υπάρχουν μηχανισμοί προγραμματισμού, λογοδοσίας και αξιολόγησης, συγκεντρωμένα όλα σε μια δομή. Μια ολόκληρη στρατιά, δηλαδή, από δεκανίκια του πολιτικού και επικοινωνιακού παρασκηνίου, που χειραγωγεί, παρελκύει την κοινωνία, συρρικνώνει ανθρώπινα δικαιώματα, κατασκευάζει τρομοκρατικούς μηχανισμούς. Μια ολόκληρη στρατιά που, κυρίως, τρέφει αυταπάτες. Κι ευτυχώς για εμάς, όλο και λιγότεροι πολίτες μοιράζονται τις αυταπάτες που τρέφει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και οι όμοιοί του, οι οποίοι πασχίζουν παντί τρόπω να μην αισθανθούν άνθρωποι του χθες. Έλα, όμως, που είναι ήδη.