Η διαμόρφωση δικτύων, μετά την ανακάλυψη της Τυπογραφίας, για την διακίνηση και την αγορά ειδήσεων έξω από τον έλεγχο της Εκκλησίας και των κυβερνήσεων έδωσε ώθηση στην ανάδειξη των νέων αστικών στρωμάτων που συγκρούστηκαν με τα παραδοσιακά «φεουδαρχικά». Σήμερα ο Τύπος συγκεντρώνεται σε μεγάλες επιχειρήσεις και αρχίζει η εμπορευματοποίηση του, η οποία οδηγεί σε μια εκ νέου «φεουδαρχοποίηση».

Η άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και η συμμόρφωση με την δεοντολογία αντιμετωπίζει εμπόδια που προκύπτουν όχι μόνο από την κρατική παρέμβαση αλλά και από την παρέμβαση της αγοράς. Παρ’ όλα αυτά, ακόμα και έτσι ο δημοσιογράφος μπορεί πάντα να διατηρεί στοιχεία προσωπικού προσδιορισμού.

Η δημοσιογραφία και η δεοντολογία είναι έννοιες που έχουμε πάψει να ταυτίζουμε τα τελευταία χρόνια, όμως στην πραγματικότητα είναι έννοιες ταυτόσημες - ή μάλλον θα έπρεπε να είναι ταυτόσημες.

Η δεοντολογία είναι μια λειτουργία ελευθερίας, που αποτελεί ελεύθερη επιλογή - οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι, μπορούν να επιλέξουν τα θέματα πάνω στα οποία θέλουν να εργαστούν και αυτό προσδοκά από αυτούς και η κοινωνία, προκειμένου να επωφεληθεί από την ελεύθερη ροή πληροφοριών, που αποτελεί και τομή της δημοκρατίας.

Ωστόσο, σήμερα, βιώνουμε το εξής παράδοξο: οι δημοσιογράφοι είναι ελεύθεροι αλλά υφίστανται πολλές πιέσεις - είναι άλλωστε και στη φύση του επαγγέλματος να εξαρτώνται από άλλους, όπως για παράδειγμα από τους διαφημιστές, τα τηλεοπτικά κανάλια, ακόμα και από τους ίδιους τους δέκτες της είδησης.

Και αυτό είναι λογικό γιατί και οι δημοσιογράφοι δεν ζουν νομαδικά, απομονωμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία, είναι μέρος κάποιου «οργανισμού». Αυτός ο οργανισμός είναι στην ουσία κάποιο σύστημα ρυθμίσεων, πράγμα που σημαίνει ότι αποτελεί ένα σύστημα εξουσίας.

Οι δημοσιογράφοι συχνά είναι αναγκασμένοι να κολυμπούν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, προκειμένου να διατηρήσουν τη δημοσιογραφική ηθική αφενός και αφετέρου να συμμορφωθούν προς τους κανόνες που θέτει ο «οργανισμός» τους. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που παρακάμπτουν την ηθική και τη δεοντολογία και γίνονται έρμαια αυτών που τους εξουσιάζει - είτε πρόκειται για ένα αφεντικό είτε για πολιτικό κόμμα.

Η δεοντολογία, όπως και η ηθική, αποτελεί ελεύθερη και συνειδητή επιλογή. Όποιος επιλέγει να μην την επιλέγει γίνεται δούλος, καθώς συμπεριφέρεται δουλοπρεπώς απέναντι σε έναν «αφέντη», ανεξάρτητα του ποιος είναι αυτός.

Ο δημοσιογράφοι είναι έλλογα όντα που μπορούν να κάνουν επιλογές και το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος εμπλέκεται στην πραγματικότητα, είτε βοηθά είτε παρεμποδίζει το κοινό να αντιληφθεί την πραγματικότητα.

Η δημοκρατία δεν εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από την ποιότητα των δημοσιογράφων, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ο ρόλος του δημοσιογράφου είναι απλά να δίνει μια παράσταση, να αποσύρεται και να επανέρχεται.

Καλώς ή κακώς, χάρη στα μέσα ενημέρωσης, οι -κάποιοι-  δημοσιογράφοι έχουν αποκτήσει εξουσία. Η δύναμη τους είναι τέτοια που, στα μάτια του κόσμου, είναι ικανοί να σταματήσουν έναν πόλεμο - το ‘χουν αυτό τα Μέσα.

Ως εκ τούτου, δεν χρειάζεται να βασίζονται σε καμία καθοδήγηση, σε καμία εξουσία και σε κανέναν «οργανισμό», γιατί απλά αυτά εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα. Όταν επιλέγουν να το κάνουν, γίνονται απλά πλυντήρια.