Υπάρχουν πολλές, διακριτές και άμεσες διαφορές μεταξύ της γαλλικής και της ελληνικής νοοτροπίας των πολιτών. Οι Γάλλοι δεν ανέχονται μαστίγιο, ενώ εμείς ζητάμε ένα πιο μαλακό. Ας δούμε μερικές από αυτές τις διαφορές ώστε να βάλουμε την συζήτηση σε ένα αποδεκτό πλαίσιο.

Το Δικαίωμα στην Εξέγερση

Από τον Λουδοβίκο τον ΙΣΤ που έχασε την γη κάτω από τα πόδια του και το κεφάλι από τους ώμους του, μέχρι τον Μάη του ’68, οι Γάλλοι έχουν νομιμοποιήσει μια κουλτούρα εξέγερσης. Όταν αδικούνται βγαίνουν στους δρόμους. Όταν μια Κυβέρνηση δεν τηρεί τις προγραμματικές της δεσμεύσεις, βγαίνουν στους δρόμους. Όταν σκοτώνουν τα αδέρφια τους ή τα βιάζουν με γκλομπ, τι κάνουν; Βγαίνουν στους δρόμους. Η κουλτούρα τους είναι βαθιά δημοκρατική και βαθιά ανταποδοτική. Απειλείς την ποιότητα της ζωής μου; Θα απειλήσω την δική σου.

Στην Ελλάδα, βολοδέρνοντας από μαριονέτα των Μεγάλων Δυνάμεων σε βασιλιά και από το παρακράτος στις δικτατορίες, η αντίσταση είναι κατακριτέα. Στην χώρα μας, που φυλακίσαμε τους αντάρτες, τους στείλαμε στην εξορία και τους βασανίσαμε και βάλαμε στην εξουσία τους συνεργάτες των ναζί για ποιο δικαίωμα να μιλήσουμε; Όταν τα παιδιά μας (και εμείς οι ίδιοι στην ηλικία τους) δεν διδάσκονται την Αντίσταση, τον Εμφύλιο, τα ξερονήσια και το Πολυτεχνείο στο σχολείο και τα διδάσκονται σε εκπομπές τηλεπωλήσεων διαστρεβλωμένα, για ποιο δικαίωμα στην αντίσταση μπορούμε να μιλάμε; Όταν ο κομμουνισμός ήταν παράνομος μέχρι (ιστορικά) πρόσφατα, αλλά ο νεοναζισμός ήταν πάντα νόμιμος, για ποιο δικαίωμα στην εξέγερση έχουμε να μιλάμε;

Τρίτη Τηλεοπτική Δημοκρατία

Τα μέσα ενημέρωσης στην χώρα μας δαιμονοποιούν κάθε μορφή αντίδρασης και αντίστασης. Για όποιον ήρθε τώρα στον πλανήτη Γη, τα Μέσα Ενημέρωσης έχουν εκπαιδευτικό ρόλο και πλάθουν συνειδήσεις. Αφήνοντας στην άκρη το κατοχικό καλόπιασμα στον Φύρερ της Καθημερινής ή την δημοσιογραφική κάλυψη στο Πολυτεχνείο, σε στιγμές «ελευθερίας» τα ΜΜΕ πάντα δαιμονοποιούσαν κάθε μορφής αντίδραση. Από την Αριστερά μέχρι τον Αντιεξουσιαστικό χώρο. Η κρατική, αστυνομική βία νομιμοποιήθηκε (ο Κράτος και η Βία ήταν αδέρφια άλλωστε κατά τον Ησίοδο), το αφήγημα της Αστυνομίας και του Κράτους είναι το αφήγημα των ΜΜΕ.

Στην Γαλλία που η Ελευθερία του Τύπου ναι μεν έχει πέσει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι η Ελλάδα του #108, η αντίδραση και η αντίσταση είναι αποδεκτή, μέχρι το σημείο να ρομαντικοποιείται.

Το μακρύ χέρι του Παρακράτους

Στην Γαλλία η αστυνομική βία δεν γίνεται ανεκτή. Τι κάνουν; Εξεγείρονται και καίνε δημόσια κτήρια. Εντελώς νομιμοποιημένα στην συνείδηση του πολίτη. Στην Εξέγερση των Προαστίων του Παρισιού μετά τον θάνατο δύο μεταναστευτικής καταγωγής εφήβων Γάλλων που μόλις είχαν σταματήσει να παίζουν μπάλα και κυνηγούσε η Αστυνομία, έγινε ακριβώς αυτό. Η στρατιωτικοποιημένη Αστυνομία για δύο εβδομάδες υπό τις οδηγίες του Υπουργού Εσωτερικών Σαρκοζί κυνηγούσε διαδηλωτές με πλαστικές σφαίρες και απαγόρευση κυκλοφορίας. Οι Άθλιοι, τα Αποβράσματα που μέχρι τότε κρύβονταν στα γκέτο της Γαλλίας ξεσηκώθηκαν. Κάηκε το σύμπαν. Ακόμα και αν δεν έφερε αποτέλεσμα στον ρατσισμό, την αδυναμία ενσωμάτωσης λόγω λιγότερων ευκαιριών και την γκετοποίηση, μια σελίδα στο δικαίωμα στην εξέγερση γράφτηκε.

Ο πολίτης βάζει όριο στην ασυδοσία και σέβεται την ιδιότητά του. Ο υπήκοος τα δέχεται αδιαμαρτύρητα.

Στην Ελλάδα η Αστυνομία χτυπάει ειρηνικούς διαδηλωτές και ο μέσος τηλεθεατής ξεστομίζει ένα «ε για να τους χτύπησαν οι αστυνομικοί κάτι θα έκαναν». Το παρακράτος δολοφονεί παιδιά Ρομά με 36 ή δύο σφαίρες στις καλές περιπτώσεις, βιάζει κοπέλες στο ΑΤ Ομόνοιας, τραμπουκίζει οικογένειες στην Νέα Σμύρνη, δημοσιογράφοι χάνουν την ακοή τους και «όποιος έχει το σήμα και το όπλο έχει και το δίκιο». Στον ελεύθερο χρόνο τους το ένδοξο αυτό σώμα γράφει ιστορία σε συμμορίες μπράβων, μαστροπείας ή διακίνησης ναρκωτικών, όπως μας ενημερώνει το Εσωτερικών Υποθέσεων, όταν κάτι δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Στον χρόνο εργασίας τους παρακολουθούν πολίτες είτε με ακουστικά και κοριούς, είτε με φυσική παρουσία. Η πολιτική διαμαρτυρία με φυλλάδια, με τρικάκια, βαφτίζεται επίθεση και οι συμμετέχοντες γεμίζουν τις αίθουσες των δικαστηρίων. Πόσες φορές ξεσηκώθηκε ο λαός; Ελάχιστες. Γιατί; Γιατί είμαστε υπήκοοι και όχι πολίτες, τι λέμε τόση ώρα; Ο πολίτης βάζει όριο στην ασυδοσία και σέβεται την ιδιότητά του. Ο υπήκοος τα δέχεται αδιαμαρτύρητα. Φανταστείτε πως κάποιοι ακόμα φαντασιώνονται πως οι ΜΑΤατζήδες θα αφήσουν τα γκλομπ και θα πάρουν το μέρος του λαού. Όπως στην Γαλλία, πράγμα που δεν συνέβη ποτέ.

Για πάμε σε μια απλή σύγκριση Ελλάδας-Γαλλίας

Αν καιγόταν το Δημαρχείο της Αθήνας όπως του Μπορντώ (δικό τους είναι, αν θέλουν το καίνε), για αρχή θα καταδίκαζε όλο το συνταγματικό τόξο. Ο υπήκοος θα ακολουθούσε την γραμμή των κομμάτων, που για τους δικούς τους λόγους σύρονται σε γραμμές καταδίκης. Τα κτίρια, οι πέτρες, χωρίς ανθρώπους μέσα να κινδυνέψουν είναι σύμβολα. Αλλά σκεφτείτε το ενδεχόμενο, το σύμβολο του πιο διεφθαρμένου Δήμου της χώρας να τυλίγονταν στις φλόγες. Τι θα είχε γίνει; O κακός χαμός. Αντίθετα στα Κοινωνικά Δίκτυα το καμένο Δημαρχείο του Μπορντώ έγινε σύμβολο. Σε φάση εξεγερθείτε εσείς, αλλά όχι εμείς, δεν είμαστε τίποτα προβοκάτορες. Ο κόσμος της Αριστεράς πώς θα αντιδρούσε σε ένα ελληνικό Δημαρχείο στις φλόγες; Γιατί το Δημαρχείο του Μπορντώ το ανεβάζουν με χειροκροτήματα και καρδούλες.

Η απάντηση είναι απλή: Δυστυχώς ο Έλληνας έμαθε να ζει με τον φόβο του Κράτους σε αντίθεση με το Γαλλικό Κράτος που έμαθε να ζει με τον φόβο του Γάλλου πολίτη.

Για να χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός αγαπημένου μου δασκάλου του πολιτικού ρεπορτάζ, «Οι προγραμματικές δηλώσεις ενός κόμματος είναι το συμβόλαιο με τον λαό. Όταν αυτό το συμβόλαιο σπάει, σπάει και από τις δύο μεριές. (Βασίλης Πάικος)». Εφόσον ο Μακρόν δεν εξελέγη για να μεταρρυθμίσει το συνταξιοδοτικό, και ακόμα περισσότερο εφόσον το πέρασε με το 49,3% εκτός κοινοβουλίου, σαν τις δικές μας Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου, το συμβόλαιο με τον λαό έσπασε. Ο λαός νομιμοποιείται να εξεγερθεί μέχρι την παράιτηση Μακρόν. Τέλος.
Όπως ο λαός εξεγέρθηκε με πλήρη νομιμοποίηση με τα Μνημόνια, μέχρι να μας σπάσει τα κεφάλια η Αστυνομία με εντολή Χρήστου Παπουτσή.

Εν ολίγοις, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και καταστάσεις Ελλάδας και Γαλλίας, βρίσκεται σε απόλυτο βαθμό στο φαντασιακό επίπεδο των συμπολιτών μας. Την μισή αλληλεγγύη να δείχναμε στους αγωνιζόμενους συμπολίτες μας, από όση δείχνουμε στους Γάλλους εξεγερμένους, θα ζούσαμε σε έναν καλύτερο κόσμο. Και στα δικά μας.

Το κείμενο εκφράζει την προσωπική άποψη του αρθρογράφου με τον οποίο η Καθημερινή διαφωνεί.