Για να είμαστε απολύτως αντικειμενικοί, η θέση του Νίκου Ανδρουλάκη να μην συμφωνεί σε συγκυβέρνηση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη είναι απολύτως λογική. Με τι μούτρα να συρθεί σε συγκυβέρνηση με τον άνθρωπο που τον παρακολουθούσε; Στην περίπτωση όμως του Αλέξη Τσίπρα λειτούργησε διαφορετικά: Από την μια προσπαθεί να ενδυναμώσει την λογική του ρυθμιστή-τρίτου πόλου των εκλογών και του πολιτεύματος, με μια λογική «ίσων αποστάσεων» και «αν θέλετε συνεργασία», από την άλλη γνωρίζει πως κάνει μια ανεδαφική πρόταση. Ο Αλέξης Τσίπρας είναι αντικειμενικά το λαμπερό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ, ένας «πολιτικός σταρ» στο κοινό του. Έχει χρόνια μπροστά του και «γκελ» σε ένα πιο ευρύ ακροατήριο. Διάδοχη κατάσταση από τον ΣΥΡΙΖΑ για την Πρωθυπουργία δεν υπάρχει, καθώς δεν υπάρχουν τα παλιά κέντρα εξουσίας εντός του κόμματος. Ταυτόχρονα με την μη συνεργασία του με τον Αλέξη Τσίπρα, ο Νίκος Ανδρουλάκης ενδυναμώνει την θέση του στο αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο εντός του ΠΑΣΟΚ που είναι και ο μεγαλύτερός του πονοκέφαλος για διαρροή προς την Νέα Δημοκρατία. Όλα αυτά είναι απολύτως θεμιτά.

Ειδικά σε προεκλογική περίοδο είναι κατανοητά και θεμιτά. Το προβληματικό κομμάτι είναι πως αυτή η στάση του Νίκου Ανδρουλάκη αφήνει έναν δρόμο: Πρωθυπουργό κοινής αποδοχής, κατά πάσα πιθανότητα εξωκοινοβουλευτικό. Αυτό είναι κάτι που δεν χωράει στην χώρα που είδε την Κυβέρνηση Παπαδήμου να εφαρμόζει τα Μνημόνια μετά από την ανταρσία Βενιζέλου, για να μην γίνει το δημοψήφισμα που εξόργισε κυρίως τον Νικολά Σαρκοζί και την Άνγκελα Μέρκελ. Σε καμία χώρα δεν νοείται το 28% και το 25% των ψηφοφόρων (για παράδειγμα) να έχει ψηφίσει τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα για Πρωθυπουργούς και να έρχεται ο Νίκος Ανδρουλάκης, σφυρίζοντας και χαμογελώντας, και να λέει: «Πρωθυπουργός κοινής αποδοχής». Γιατί πρακτικά αυτό σημαίνει «εξωκοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός» που δεν έχει καμία νομιμοποίηση από τους ψηφοφόρους.

Η ψήφος εμπιστοσύνης στο Κοινοβούλιο προς μια Κυβέρνηση που δεν έχει για Πρωθυπουργό έναν από τους υποψηφίους, μπορεί να είναι τυπικά νόμιμη, αλλά είναι η απόλυτη κατάντια του Δημοκρατικού Πολιτεύματος και σε κάθε περίπτωση απαράδεκτη. Καταλαβαίνουμε πως ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν μπορεί να κάνει πίσω στην δήλωσή του αυτή. Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε σε μια χώρα που δεν θέλουμε οι Μπαρόζο, οι Σαρκοζί και οι Μέρκελ αυτού του κόσμου να ορίζουν τον Έλληνα Πρωθυπουργό και επειδή δεν θέλουμε να δούμε Πρωθυπουργό τον Γ. Στουρνάρα ή τον Ευ. Βενιζέλο, οφείλει τουλάχιστον να διαβεβαιώσει πως η θέση του ίδιου και του κόμματός του αφορά μόνο άτομα που έχουν λάβει την ψήφο και την εμπιστοσύνη του λαού στις εκλογές που έρχονται.