Καλή ερώτηση. Η έννοια του καλλιτέχνη στην πολιτική δεν είναι καινούρια – και για να βάζουμε απ’ την αρχή τα όρια της κουβέντας, ο Μιθριδάτης, συμφωνούν ή όχι οι κατά τόπους ελιτιστές κι ελυτιστές, ναι, είναι καλλιτέχνης. Δεν θ’ αρχίσω ωστόσο ν’ απαριθμώ Μικρούτσικους και Θεοδωράκηδες που αποφάσισαν να υπηρετήσουν το λαό κι από κοινοβουλευτικό μετερίζι, γιατί εδώ δεν έχουμε μια τέτοια περίπτωση. Δεν έχουμε έναν καλλιτέχνη κοινής αποδοχής, δεν έχουμε έναν καλλιτέχνη αξιοσέβαστο, δεν έχουμε έναν καλλιτέχνη μεγαλύτερο απ’ τη χώρα. Έχουμε ένα ράπερ (χιπ-χοπ, ξέρω…). Έναν τύπο χαβαλετζίδικα ποιητικό, εμπορικά ποιοτικό, έναν τύπο που παρέα με τους άλλους δυο έχτισαν στυλ, κουλτούρα και μπόρεσαν να μιλήσουν για τα πιο σημαντικά ζητήματα εκείνης της εποχής, όμως… Όμως κι έναν τύπο που κατασκεύασε την ταυτότητά του πάνω στη φάση της σκηνής. Κι αυτή την ταυτότητα δεν την αφήνει να πέσει.

Άποψη: Ο Μιθριδάτης είναι σεξιστής και ομοφοβικός.

Γεγονότα: Οι προ επταετίας - δεκαετίας αναρτήσεις του Μιθριδάτη στο Τουίτερ κουβαλάνε όντως μέσα τους μπόλικο σεξισμό, είναι ομοφοβικές, τσόγλανοι πιτσιρικάδες του σήμερα (βλέπε Τσιτσιπάς) έχουν σωστά κατηγορηθεί στο σήμερα για πολύ λιγότερα.

Άποψη: Ο Μιθριδάτης αποτέλεσε φωνή για θύματα, συζήτησε ευαίσθητα ζητήματα, έβαλε πλάτη τότε για την καλύτερη Ελλάδα του σήμερα.

Γεγονότα: Ο Κύρης του Σπιτιού ξεβρακώνει αναντίρρητα τη λογική του γιου που μπορεί να κάνει όσα απαγορεύονται στην κόρη, οι Αντρικές Γουρουνιές κάνουν στα ίσια καρικατούρα όποιον άντρα επέμενε στα πατριαρχικά του δικαιώματα, το Greek Lover, οι Κληρονόμοι, το Νωρίς, η Ντισκοτέκ, ολόκληρη η δισκογραφία των Ημίζ είναι μια συγκαλυμμένη χιουμοριστική ηθογραφία της Ελλάδας του ‘90 και του ‘00.

Γίνεται ο άνθρωπος της πρώτης άποψης, των πρώτων γεγονότων, να είναι ο ίδιος που ‘χει παράσημο τα δεύτερα; Γίνεται. Πρέπει να μας απασχολεί, ωστόσο;

Το πρόβλημα εδώ είναι σχεδόν καθ’ ολοκληρία ό,τι έχεις διαβάσει παραπάνω. Δεν πρέπει και δεν θα ‘πρεπε να μας ενδιαφέρει τι υπήρξε ο Μιθριδάτης. Ποιητής ή χαβαλές, σεξιστής ή φεμινιστής, εκείνος ο τύπος δεν θα σ’ εκπροσωπήσει διότι πολύ απλά δεν υφίσταται. Ο άνθρωπος που ζητάει την ψήφο σου είναι ένας Μιθριδάτης δεκαπέντε, είκοσι, είκοσι πέντε χρόνια μετά. Κι αυτό είναι που πρέπει να σ’ ανησυχεί ή να σ’ ενδιαφέρει. Όχι ποιος ήταν αλλά ποιος είναι ο Μιθριδάτης.

Από κει κι έπειτα, το βάρος της ανακάλυψης πέφτει πάνω στον ίδιο τον υποψήφιο, ή έστω στο ένστικτο του κάθε ψηφοφόρου. Δεν θα σου πω τι είναι ο Μιθριδάτης, γιατί αυτό δεν θα ‘ναι κάτι παραπάνω απ’ τη γνώμη μου. Θα σου πω μονάχα τούτο: Ναι, θα ήθελα στα ψηφοδέλτια ανθρώπους που αντιλαμβάνονται τη διαδικασία της εξέλιξης και ζητούν συγγνώμη για τη στάση και τα λάθη του παρελθόντος. Ειλικρινή συγγνώμη, ή έστω τυπική. Μα τη ζητάνε! Κι εκτίθενται. Δυστυχώς τέτοιους βουλευτές σπανίως συναντάμε. Σε γενικές γραμμές, δεν παίζεται έτσι το παιχνίδι. Κακώς; Κακώς. Αλλά.

Η κριτική μπορεί να γίνεται σύμφωνα με τους κανόνες του παιχνιδιού ή κόντρα σ’ αυτούς, αλλά καθ’ ολοκληρία. Όχι κατά το δοκούν. Για όλους και χωρίς αστερίσκους. Και για να φτάσω στο διά ταύτα, είναι αστείο να τοποθετείται με τόση βεβαιότητα ο Άδωνις Γεωργιάδης για ένα ράπερ που, τέλος πάντων είναι μάλλον έξω από τα γενικότερα ενδιαφέροντά του, όμως είναι παράδοξο για τη Νέα Δημοκρατία εν συνόλω να ζητά πολιτικές εξηγήσεις απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ για τα προ δεκαετίας γραπτά του Μιθριδάτη. Κι είναι παράδοξο γιατί η ίδια η Νέα Δημοκρατία δεν έδωσε ποτέ της εξηγήσεις για τα προ δεκαετίας προφορικά του αντιπροέδρου της, που είχε χαρακτηρίσει το νυν κόμμα του ως «ντροπή της δεξιάς». Ή που είχε αναφερθεί στο σημερινό πρωθυπουργό ως «γόνο που δεν έχει εργαστεί ποτέ στη ζωή του». Κι ακόμα περισσότερο, η Νέα Δημοκρατία δεν έδωσε ποτέ της εξηγήσεις για την κλασική πια περατζάδα του Μάκη Βορίδη με το μπαλταδάκι (που ‘λεγε ο Πουλικάκος μια φορά). Αν ο Μιθριδάτης χρωστάει (και κατά τη γνώμη μου όντως χρωστάει) εξηγήσεις σήμερα για το χθες του, ο Μάκης κι ο Άδωνις γιατί δεν χρωστούν;

Δυστυχώς η πολιτική διεθνώς προσπαθεί να δημιουργήσει παίγνια για χαζούς, όμως τουλάχιστον ας έχει την ευθιξία να τηρεί τα μέτρα και τα σταθμά του παιχνιδιού της. Ούτως ειπείν: ή όλοι, ή κανείς. Μπέσα και σωστά. Τώρα, ακόμα κι έτσι, γιατί το κέρμα πάντα επιμένει να στέκεται στο κανείς, αυτό πια είναι ζήτημα δικό μας. Είν’ η ευθύνη του πολίτη. Του ψηφοφόρου. Όμως αυτό είναι άλλη συζήτηση, γι’ άλλη φορά…

Υ.Γ. Ο τίτλος είναι μια παράφραση του Τι Γυρεύεις μες στην Κίνα, Τσάκι Τσαν των Ημίζ σε στίχους του Μανώλη Ρασούλη. Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, έχει κατηγορηθεί επίσης για ρατσιστικές εκφράσεις. Πλάκα θα ‘χε να τολμήσει κάνας πολιτικά ορθός ν’ ακουμπήσει το Ρασούλη μας…