Αμέσως μετά, τα παιδιά και η μητέρα εγκαταλείπουν το σπίτι τους στο Λονδίνο και μετακομίζουν στην εξοχή. Το καινούριο σπίτι τους βρίσκεται κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό κι έτσι, πολύ σύντομα, η Μπόμπι, ο Πίτερ και η Φίλις γίνονται τα Παιδιά που Έβλεπαν τα Τρένα να Περνούν... Χαιρετούν τα τρένα, πιάνουν φιλίες με τον σταθμάρχη και τον κλειδούχο - σώζουν, μάλιστα, ένα τρένο και τους επιβάτες του από τρομακτικό δυστύχημα. Ωστόσο, το σημαντικότερο στοιχείο της καινούριας ζωής τους αποδεικνύεται η φιλία τους με έναν ηλικιωμένο κύριο, ο οποίος ταξιδεύει κάθε μέρα με τον Πράσινο Δράκο, το τρένο των 9,15... «Ω! Ήταν ένας δράκος», είπε η Ρομπέρτα παίρνοντας μια βαθιά ανάσα. «Νιώσατε τον ζεστό αέρα από τα φτερά του;». «Υποθέτω πως απ’ έξω η δρακοφωλιά πρέπει να μοιάζει πολύ με το τούνελ», είπε η Φίλις. «Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα πλησιάζαμε τόσο κοντά σε κάποιο τρένο. Τέλειο! Φώναξε ενθουσιασμένος ο Πϊτερ. «Εάν ήταν αληθινός δράκος θα τον σταματούσαμε και θα του λέγαμε να μεταφέρει στον πατέρα την αγάπη μας». Τα Παιδιά που έβλεπαν τα Τρένα να περνούν, της Edith Nesbit,  κυκλοφόρησε αρχικά το 1905, σε επεισόδια που δημοσιεύονταν στο The London Magazine και για πρώτη φορά σε μορφή βιβλίου το 1906. Από τότε έχει προσαρμοστεί αρκετές φορές για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, για το ραδιόφωνο και για το θέατρο, με πιο γνωστή τη μεταφορά του, το 1970 με την ταινία The Railway Children.

Τα τρένα ανέκαθεν ασκούσαν μεγάλη επιρροή στον κόσμο. Όχι μόνο γιατί ήταν ένα απ’ τα πιο ασφαλή μέσα μεταφοράς των ανθρώπων και των εμπορευμάτων, αλλά κυρίως γιατί ο ήχος πάνω στις ράγες, οι εναλλαγές του φυσικού και αστικού περιβάλλοντος και οι σχέσεις που δημιουργούνται σε ένα ταξίδι με τρένο ασκούσαν πάντα μεγάλη σαγήνη στην τέχνη, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, και τέλος την ίδια τη ζωή.

Εμένα πάντα μου άρεσαν τα τρένα, χρησιμοποιούσα δε πολύ συχνά το τρένο Intercity του ΟΣΕ, από Αθήνα προς Θεσσαλονίκη και το αντίστροφο, όταν σπούδαζα εκεί. Επί τέσσερα χρόνια, τουλάχιστον πέντε φορές το χρόνο πηγαινοερχόμουν με το τρένο. Μέσα στο τρένο διάβαζα, ευτυχώς δεν υπήρχαν τα κινητά τότε, γιατί θα είχα μείνει ένα ξύλο απελέκητο, έκανα φίλους, πηγαινοερχόμουν μέσα στο συρμό, στο μπαρ, στις ενδιάμεσες πόρτες ανάμεσα στα βαγόνια, ανεβοκατεβαίναμε παρέες φοιτητών, γελούσαμε, μιλούσαμε, φλερτάραμε, κοιμόμασταν, καπνίζαμε στα βαγόνια καπνιστών και ντουμανιάζαμε όλο το τρένο, γενικά εχω πολύ ευχάριστες αναμνήσεις με το τρένο. Κάθε φορά που άκουγα απ’ το μεγάφωνο ότι πλησιάζαμε στο Πλατύ, ήμουν πολύ χαρούμενη, γιατί σε μισή ώρα θα έφτανα στην ανεξαρτησία της φοιτητικής ζωής στη Θεσσαλονίκη, όταν δε επέστρεφα στην Αθήνα, είχα την ίδια ευτυχία όταν άκουγα ότι πλησιάσαμε στην Οινόη, γιατί είχα τη χαρά της νοσταλγίας του πατρικού μου και των παιδικών μου φίλων.

Οι αναμνήσεις μου απ’ το τρένο σε πολύωρα ταξίδια ήταν πάρα πολύ ευχάριστες και πολύ ζωντανές.

Μέχρι την ημέρα των Τεμπών. Μέχρι στις 28 Φεβρουαρίου, που συγκλονισμένοι, λίγο πριν κοιμηθούμε, μάθαμε ότι πιθανόν έγινε ένα απλό ατύχημα από σύγκρουση τρένων. Η Τετάρτη που ξημέρωσε έκανε το απλό ατύχημα, ένα πολύνεκρο δυστύχημα και το τρένο, από ένα μέσο ελκυστικό και γεμάτο αναμνήσεις, ένα μέσο επικίνδυνο, ανοργάνωτο και τρομακτικό. Το τρένο των 9.15 που έβλεπαν οι έφηβοι της Edith Nesbit να περνά, μετατράπηκε σε μια στιγμή στο Τρενάκι του τρόμου, αλλά σε πραγματικές συνθήκες, που δεν είχαν φαντάσματα και περίεργους φωτισμούς ενός λουναπαρκ, αλλά 57 -επίσημα- νεκρούς. Το ίδιο το γεγονός έκανε ακόμα πιο τρομακτικό το ότι οι νεκροί ήταν στην πλειονότητά τους φοιτητές, νέοι άνθρωποι, με μια μοναδική ιστορία ο κάθε ένας και με οικογένειες που δεν βρήκαν τίποτα να θάψουν.

Οι ευθύνες πολλές, οι παράγοντες πολλοί, οι άνθρωποι επίσης πολλοί, τα θύματα, οι οικογένειές τους, οι θύτες, οι δικές τους οικογένειες, το κράτος, οι εταιρείες, οι πραγματογνώμονες, οι ανακριτές, οι ξένοι, οι CEO, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, οι τωρινοί, οι προηγούμενοι, οι εκλογές, οι συμβάσεις, τα χαρτιά, οι βάρδιες, οι σταθμάρχες, οι επιθεωρητές, οι νεκροί, οι νεκροί, οι νεκροί. Οι νεκροί, οι νεκροί, οι νεκροί, οι νεκροί. Που δεν τιμήθηκαν, δεν αναγνωρίστηκαν, δεν υπήρχαν για να ταφούν, εξαυλώθηκαν σε στάχτες, οι οικογένειες που έστειλαν παιδιά και πήραν άδεια φέρετρα, οι αγάπες που χάθηκαν, τα μαθήματα στα πανεπιστήμια που δεν δόθηκαν, η νεότητα που δεν ολοκληρώθηκε, η ζωή που δεν έφτασε στο φυσιολογικό της τέλος.

Βιώνουμε τέτοιο καταιγισμό μηνυμάτων, ειδήσεων, αντεγκλήσεων, μικροπολιτικών κακαρισμάτων, που νιώθω βαθιά μέσα μου ότι δεν έχει μιλήσει κανένας για τους νεκρούς και για τους τραυματίες. Γι αυτό, θα σας μιλήσω εγώ.

57 νεκροί και πολλοί τραυματίες. Τραυματίες όχι μόνο σωματικά, αλλά κυρίως ψυχικά. Άνθρωποι νέοι, γέροι, μεσήλικες, γυναίκες, άντρες, παιδιά, ζώα κατοικίδια, άνθρωποι με ιστορίες, με φίλους, με οικογένεια, με παιδιά, με γονείς, με δάνεια, με όνειρα, με βαλίτσες γεμάτες με ό,τι είχαν στη ζωή και την ψυχή τους. Άνθρωποι με ονοματεπώνυμα, με ιστορίες που είχαν να διηγηθούν, με ιστορίες που είχαν ακόμα να ζήσουν, με συναισθήματα, με προσδοκίες, με οράματα, με μια ζωή μπροστά τους. Άνθρωποι που την ώρα του χαμού κοιτούσαν φωτογραφίες αγαπημένων τους, φωτογραφίες από διακοπές, από τη ζωή τους, ίσως διάβαζαν για το πανεπιστήμιό τους ή απλά μια εφημερίδα. Άνθρωποι που συνομιλούσαν ή πόσταραν ιστορίες και σκέψεις τους στα social media, άνθρωποι που έστελναν φατσούλες σε μηνύματα στα sm, άνθρωποι με αγωνίες, με πόνους, με χαρές, με άγχος, με άγνοια κινδύνου λόγω νιότης, άνθρωποι. Άνθρωποι σαν εμάς, σαν εσάς σαν όλους που ξέρουμε. Και που σε μια στιγμή έχασαν τη ζωή τους. Δεν ξέρω αν πρόλαβαν να σκεφτούν τίποτα, αν φοβήθηκαν, αν πονούσαν, αν είδαν το γνωστο γαλάζιο τούνελ, έτσι κι αλλιώς εγώ δεν πιστεύω στις μετενσαρκώσεις και στα πνευματιστικά θέματα. Εγώ πιστεύω στην τελευταία ανάσα, και ό,τι ενσωματώνει αυτή η ανάσα. Μια ζωή ολόκληρη σε μια τελευταία ανάσα.

Οι άνθρωποι των Τεμπών έγιναν από θύματα, αντικείμενα εκμετάλλευσης, ο θάνατός τους θεωρήθηκε θυσία για να περιοριστούν οι ευθύνες ενός κράτους απόντος, ορισμένων διοικούντων εγκληματικά ανεύθυνων και κάποιων υπαλλήλων δολοφονικά ακατάλληλων.

Αυτοί οι θάνατοι δεν ήταν θυσία, αυτοί οι θάνατοι ήταν εγκλήματα. Δεν τους ευχαριστούμε που θυσιάστηκαν για εμάς, τους ζητάμε συγγνώμη που τους σκοτώσαμε.

Τα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να περνούν από τον Ευαγγελισμό Τεμπών, είδαν δυο τρένα να συγκρούονται και 57 ανθρώπους να πεθαινουν, μια κοινωνία να φανφαρολογεί και ένα σύστημα εγκληματικά υπαίτιο να επιρρίπτει τις ευθύνες στο Θεό.

Παναγιώτη Μπουρνάζη του Ευαγγέλου, 15 ετών

Αναστασία Παπαγγελή του Ηλία, 19 ετών

Μαρία-Θωμαή Ψαροπούλου του Αντωνίου, 20 ετών

Χρυσή Πλακιά του Νικολάου, 20 ετών

Θωμαή Πλακιά του Νικολάου, 20 ετών

Αναστασία-Μαρία Πλακιά του Δημητρίου, 20 ετών

Φραντσέσκα Μπέζα του Δημητρίου, 20 ετών

Κλαούντια Λάτα του Εντουαρ, 21 ετών

Ελένη Τσίντζα του Δημητρίου, 21 ετών

Αναστάσιε Κουτσόπουλε του Δημητρίου, 21 ετών

Ιορδάνη Αδαμάκη του Αδάμ, 23 ετών

Κυπριανέ Παπαϊωάννου του Χριστόδουλου, 23 ετών

Ιφιγένεια Μήτσκα του Σωτηρίου, 23 ετών

Ντένις Ρούτσι του Πάνο, 23 ετών

Αγάπη Τσακλίδου του Γεωργίου, 23 ετών

Αφροδίτη Τσιωμά του Ευαγγέλου, 23 ετών

Γεώργιε Παπάζογλου του Λυσσιμάχου, 23 ετών

Νικήτα Καραθεοδώρου του Αθανασίου, 24 ετών

Άγγελε Τηλκερίδη του Χρήστου, 24 ετών

Καλλιόπη Πορφυρίδου του Λαζάρου, 24 ετών

Αναστασία Αδαμίδη του Στέλιου, 25 ετών

Δήμητρα-Ευαγγελία Καπετάνιου του Κλεάνθη, 25 ετών

Ελισάβετ Χατζηβασιλείου του Νικολάου, 27 ετών

Δημήτρη Ασλανίδη του Παύλου, 27 ετών

Ιωάννη Καρασάββα του Αντωνίου, 28 ετών

Σωτήρη Καραγεωργίου του Δημητρίου, 28 ετών

Ελπίδα Χούπα του Χρήστου, 29 ετών

Δημήτρη Οίκου του Ευθυμίου, 29 ετών

Παναγιώτη Χατζηχαραλάμπους του Βασιλείου, 29 ετών

Νικόλα Ναλμπάντη του Δημητρίου, 29 ετών

Δημήτρη Μασσαλή του Άγγελου, 30 ετών

Σοφία-Ειρήνη Ταχμαζίδου του Αναστασίου, 32 ετών

Βάιε Βλάχο του Χρήστου, 34 ετών

Mia Mohammad Edris του Sahed Mia, 34 ετών

Αθηνά Κατσάρα του Αθανασίου, 35 ετών

Culea Lonel του Petrica, 35 ετών

Έλενα Δουρμίκα του Αντωνίου, 35 ετών

Σπυρίδωνα Βούλγαρη του Παναγιώτη, 35 ετών

Βάια Μπλέκα του Αναστασίου, 43 ετών

Ανδρέα Παυλίδη του Προδρόμου, 49 ετών

Ιωάννη Βουτσινά του Παναγιώτη, 49 ετών

Μαρία Μουρτζάκη του Γεωργίου, 52 ετών

Βασίλη-Κυριάκο Κώττα του Ανδρέα, 52 ετών

Ευάγγελε Μπουρνάζη του Δημητρίου, 54 ετών

Ιωάννη Τζοβάρα του Κωνσταντίνου, 55 ετών

Χρυσή Κουκαριώτου του Ιπποκράτη, 56 ετών

Βασιλική Χλωρού του Παναγιώτη, 56 ετών

Μαρία Εγούτ του Δημητρίου, 56 ετών

Μαρία Μιάρη του Σπυρίδωνα, 56 ετών

Γεώργιε Φωτόπουλε του Ηλία, 57 ετών

Γεώργιε Κουτσούμπα του Ιωάννη, 59 ετών

Bozo Pavlini του Sokrat, 62 ετών

Ευαγγελία Ντος Σάντος Σίλβα του Ιπποκράτη, 63 ετών

Ιωάννη Καριώτη του Στυλιανού, 63 ετών

Γεώργιε Κυριακίδη του Δημητρίου, 67 ετών

Δεν σας ευχαριστούμε. Δεν κάνατε καμία θυσία για εμάς. Σας ζητούμε συγγνώμη που σας σκοτώσαμε.